27 กรกฎาคม 2548 10:59 น.
รักษ์รัก
..
ปวงสุขาส้วมสาธารณะ
ถ่มทุกขะทุกครั้งดังใจหมาย
เค้นครุ- ลหุโหด โปรดระบาย
ทั้งผู้เฒ่าเหน้าชายก็กรายมา
จะครึ่งยืนครึ่งยองก็สองบาท
ความสะอาดแค่นี้แหละพี่จ๋า
ก็แหมมัน..คนมากหลากหน้าตา
มิโสภาน่ามองต้องตาใจ
คิดประคองของทุกข์ไปจุกอก
จะเก็บกกกลับบ้านฤๅไฉน
มิได้ท้า!.ทนได้ก็ทนไป
ส้วมหารีบร้อนไม่ใจเย็นรอ
จะมาเดี่ยวมาหมู่ก็สู้นะ
เตรียมกระดาษชำระมาเองหนอ
บางเวลาพื้นที่มีไม่พอ
ขออภัยด้วยพ่อให้รอนาน
เพราะบางทีพี่ก็เกร็งเบ่งไม่ออก
อย่าตะคอกเร่งไปเดี๋ยวไม่หาร
แต่บางครั้งขมิบหดจนหมดปราณ
จำต้องไล่กลับบ้านเพราะนานไป
บ้างก็มาถลาร่วงเป็นงวงหนัก
หล่นทะลักทลายล้นจากหนไหน
บ้างก็มารอบหนึ่งไม่ถึงใจ
กลับมาแอบแนบใกล้อยู่หลายครา
เมื่อสิ้นหมายกรายมาก็กรายกลับ
อย่าไปแล้วไปลับนะพี่จ๋า
ส้วมจะยังอยู่หนีไม่หนีลา
เป็นสุขาส้วมสาธารณชน
..
14 กรกฎาคม 2548 09:26 น.
รักษ์รัก
..
คัคนานต์นภานภากาศ
หรือเวหาสเวหนบนเวหา
คัคนัมพรอัมพรพักตร์คัคนา
มิสวยสู้น้องฟ้ายุพาพิน
เกลียดเมฆม่านพานรั้งมาบังฟ้า
ไม่เห็นหน้านวลใจให้ถวิล
อยากหาปืนยืนเหนี่ยวสกุณิน
ที่โบยบินรกฟ้าน้องยาใจ
พี่ขยาดหยาดฝนที่หล่นนัก
ใช่น้ำรักภักดีรักพี่ไม่
ดูสายรุ้งยุ่งจริงทำสิ่งใด
ฟ้าสดใสงดงามอย่าทามทอ
ดวงอาทิตย์ฤทธิ์แรงแจ้งกระจ่าง
น้ำใจกว้างจริงนะน้องฟ้าหนอ
โอ้ดวงดาวพราวสะพรั่งพลางลออ
ยังต้องรอฟ้าพยับขับสกาว
ความทุกข์ใดในหล้าเท่าฟ้ากว้าง
แม้นย่ำย่างทางไฟจนใจหนาว
เพียงแหงนหน้าหาน้องที่ทอดยาว
ยังมีเจ้าพราวใจอยู่ใกล้ตา
พี่ไม่เหมือนการบินไทยเท่าไรนัก
ไปบอกรักใครเขาเท่ารักฟ้า
หนึ่งใจพี่เป็นพิมานแด่กานดา
รอน้องนางเป็นนางฟ้ามาสิงใจ
..
3 กรกฎาคม 2548 22:06 น.
รักษ์รัก
..
มาตา
ตั้งแต่ลูกตัวเล็กยังเด็กนัก
เฝ้าฟูมฟักรักตนจนเติบใหญ่
คอยดูแลแต่แบเบาะเพราะห่วงใย
มีดวงใจแม่ถนอมกล่อมเรานอน
สองฝ่าเท้าก้าวย่างสู่ข้างหน้า
เพราะแม่พาเราย่ำและพร่ำสอน
แม้นล้มลุกคลุกทรายอายคนจร
หามารดรนอนซุกก็สุขใจ
ลูกเจ็บมาน้ำตานองร้องเรียกแม่
ดั่งดวงแดแม่ผวาน้ำตาไหล
น้ำตาลูกจุกแสบแทบขาดใจ
น้ำตาแม่ตรมฤทัยไม่ต่างกัน
วันนี้หนอขอมาขมาแม่
ทุกเรื่องแย่เรื่องวุ่นที่หุนหัน
ลูกขอกราบทาบเท้าอย่าถือทัณฑ์
ที่ล่วงเกินก่อนนั้นขออภัย
ต่อไปนี้ชีวิตที่คิดก้าว
มีคำกล่าวแม่นำเป็นคำไข
"เพียงลูกเป็นคนดีก็ชื่นใจ"
จะจำไว้ด้วยใจภักดิ์รักมารดา
ภาตา
แต่ครั้นลูกลุกนั่งจนตั้งไข่
ยืนขึ้นได้ดังใจปรารถนา
เพราะการุณพระคุณนั้นท่านบิดา
สอนเรามาให้รู้ค่าปราชัย
สองฝ่าเท้าก้าวย่างอย่างมั่นคง
แม้นล้มลงหลงทางยังกลับได้
สองฝ่าเท้าเด็กน้อยเหมือนพลอยใจ
พ่อเราเคยกุมไว้มาดมดอม
ใครรังแกลูกมาน้ำตาไหล
พ่อปลอบใจให้เราเฝ้าถนอม
มีสมองสองมืออย่าถือยอม
แม้นอ่อนน้อมก็ต้องสู้กับผู้พาล
วันนี้มาหาพ่อเพื่อขอโทษ
ขออย่าโกรธกรรมเก่าที่ห้าวหาญ
ทั้งรู้เห็นเร้นซ่อนแต่ก่อนกาล
ลูกจะผลาญผิดไปให้เป็นดี
มือที่ลูบไล้ผมเหมือนพรมขวัญ
ให้เรานั้นรักเกียรติและศักดิ์ศรี
ลูกจะรักษ์คำสัตย์สัญญานี้
ไม่ทรพีให้บิดาเสียฝ่ามือ
หน้าส่วนตัว
10086
