นาย

รักษ์บุญ เสาวณีย์

"กริ่งๆๆ"

ใครโทรมาแต่เช้าว่ะ หมู่เจษพลิ้งตัวลงจากเปล นอนอนบนพื้นดินทราย  รับโทรศัพท์ทั้งที่ยังนอนคลุกฝุ่นอยู่

"ครับ ๆๆ"

นายกองร้อยใกล้ๆกัน  ซึ่งไม่ใช่หน่วยแม่ของเขาโทรมาตีสี่  สั่งให้เจษออกปฎิบัติงาน

 ไปสามแยกชลประทานซึ้งอยู่ใกล้ๆที่เขาพัก หากไปประมาณ 1 กิโลเมตร เพราะมีสายรายงานว่ามีการวางระเบิดไว้ที่บริเวณนั่น

หกโมงเช้า  เขาต้องรีบพาลูกน้องไปดูวัตถุต้องสงสัย เจ็ดนายรวมทั้งเขา

"สมร ,พนา ทางซ้าย 50 เมตร 

เด๋อ,พี่รินด้านหน้า 50 เมตร

ที่เหลืออยู่ด้านหลังรอ "

"เอ้ยเป็นไงเจษเห็นอะไร ต้องสงสัยไหม"

พี่ที่มาจากกองร้อย ถามเมื่อมาถึง ถามเจษที่กำลังปาดเหงื่อเพราะวนหลายรอบแล้วไม่เจอ

"ไม่เป็นไร เรามีนี่" 
พี่เตี้ยยก GT-200 ซึ่งเป็นอุปกาณ์ตรวจระเบิดทันสมัยที่สุดในขณะนี้
ขึ้นอย่างมั่นใจว่าเจอแน่

"เฮ้ย...เป็นไปได้ไงว่ะทำไมถึงไม่เจอ"
 พี่เตี้ยปาดเหงื่อ

"สงสัยเครื่องเสีย กลับๆโว้ย" พี่เตี้ยพารถออกไปอย่างหัวเสีย

"เดี๋ยวเราเดินอีกรอบนะ ค่อยเดินกลับ"สั่งลูกน้อง

....................................................................................................

2 วันต่อมา 

"กริ่งๆๆๆ"

"ครับๆๆ เจษปาดเหงื่อเม็ดโป้งบนหน้า"
ซวยแล้ว

เจษไปหาระเบิดเมื่อ 2 วันที่แล้วไม่เจอแต่วันนี้ นายกองร้อยข้างๆบอกว่าเจอแล้ว

เจษเสียววาบเข้าที่ขั้วหัวใจ  เมื่อมาถึงบริเวณที่ระเบิดอยู่
  หากกดระเบิดจริงๆ นั่นหมายถึงเขาตายคนเดียวอย่างไม่ต้องสงสัย  

มันหล่อเป็นเสากระทู้ข้างทาง เจาะให้พอใส่แบตเตอรี่ลูกเล็กได้  แล้วแกล้งทำล้มข้างๆต้นที่ล้มอยู่ก่อน  ให้ด้านที่มีระเบิดควำลงดินเขาจึงไม่เอะใจ  

"เอ็งตรวจอยังไงวะ  ทำไมหาไม่เจอ" นายถามสีหน้าขึ้งขัง

เงียบ  เจษเงียบด้วยรู้ว่าหากพูดไป ก็ไม่แน่หรอกว่าจะกลิ้งอยู่บนพื้นไหม

"เดี๋ยวให้เขียนรายงานซะนี่ " นายสบถ

(ดีน่ะที่คนล่ะกองร้อย  เจษคิด)

เขาถูกตำหนิจากนายที่หาระเบิดไม่เจอ 

(แล้วทำไมไม่หาเองล่ะ เจอง่ายขนาดนี้ เจษคิด)

เขาและลูกน้องยอมสละแม้ชีวิตเพราะไม่อยากให้ระเบิดถูกชาวบ้าน  หากมันจะระเบิด มันต้องระเบิดที่เขาเท่านั้น

แต่สิ่งที่ได้รับนี้ซิเจ็บปวดกว่าการได้ถูกระเบิดตายซะอีก  

"หมู่เจษอย่าคิดมากเลย  ประเทศไทยไม่ใช่ของเราคนเดียวหรอก" พี่รินตบไหล่ลูกพี่