23 สิงหาคม 2547 23:00 น.
รักคุณคับ
ผมเป็นคนชอบเล่นบาสคับ.. ชอบมากๆ มากจนแม่ผมบอกว่า ถ้าก่อน 25 ปี ผมยังไม่มีแฟน ก็คงต้องแต่งงานกับไอ้ลูกบาสเนี่ยแล้วแหละ.. ^_^
เมื่อก่อนฟังแล้วผมก็ยิ้มๆ เฉยๆ นะ..ไม่ได้คิดอะไร..แต่ตอนนี้คงไม่ได้หรอกคับ..บาสก็ส่วนบาส ความรักก็ส่วนความรักสิเนอะ ผมแยกออกน่า.. ผมก็ยังอยากมีแฟนเหมือนคนอื่นเค้าแหละคร๊าบ
ชอบกับรักมันต่างกันนะ .. แต่บางทีไอ้เจ้าลูกบาสเนี่ย ก็ทำให้ผมมีปัญหาเหมือนกัน
โดยเฉพาะกับยัยน้องสาวสุดที่รัก.. เพราะบางทีผมต้องไปรับพิ๊งค์ตอนเลิกเรียน ตอนเค้าเลิกเรียนพิเศษ ทำรายงานอะไรอย่างเงี๊ยะ.. แต่พอเล่นบาส แล้วบางครั้งมันก็ติดพัน ไปช้า..
ก็จะโดนงอนบ่อย.. แถมบอกว่าอิจฉาลูกบาส พิ๊งค์ชอบพูดว่า อีกหน่อย เฮียก็คงรักลูกบาสมากกว่าพิ๊งค์แล้วใช่มั้ยล่ะ.. ขำๆ ดี.. น้องผมกี่ปีๆ ก็ไม่ยอมโต อธิบายให้ฟังตั้งหลายทีละ ตอนพูดก็ ค่ะ..ค่ะ.. พิ๊งค์เข้าใจ แต่พองอนทีไร..ลืมเข้าใจทุกที.. ^_^ แต่ก็เป็นเรื่องเล็กๆ อ่ะคับ เพราะนิสัยจริงๆ ของน้องผมก็โกรธไม่ค่อยเป็นอยู่แล้ว
ผมเริ่มเล่นบาสตั้งแต่ ป.4 เนี่ยก็ .. จะ 8 ปีแล้ว.. มันเป็นอะไรที่ผมรู้สึกว่าเป็นตัวผม..
เวลาอยู่ในสนามบาสผมรู้สึกว่าเป็นตัวของตัวเองที่สุด..
เพื่อนกลุ่มผมก็เล่นบาสทุกคนนะ ก็สนิทกันเพราะบาสเนี่ยแหละคับ.. ซ้อมด้วยกันตลอด แข่งบ่อยด้วย..ช่วง ม. ต้นเนี่ยผมแข่งค่อนข้างบ่อย ซ้อมทุกวันเลย.. ยิ่งช่วงใกล้แข่งจริงจะซ้อมหนักมาก ผมเคยซ้อม 4 โมงเย็นถึง 5 ทุ่ม.. คือเรียนเสร็จก็ซ้อมเลย กลับถึงบ้านก็หลับเป็นตาย
หลายคนถามผมว่า แล้วพ่อแม่ไม่ว่าเหรอ..ซ้อมดึกขนาดนั้น .. ไม่ว่านะ .. ป๊าเข้าใจ มี๊ก็เข้าใจ
ป๊าผมบอกว่า.. ถ้าแพ็คทำได้ แพ็คก็ทำไปเถอะ ถ้าอยากทำ เพราะป๊าไม่ได้เหนื่อยด้วยหนิ 55 ก็จริง..
ช่วงนั้นเกรดก็ร่วงนิดหน่อย เพราะไม่ค่อยมีเวลาทำการบ้านเหมือนคนอื่นเค้า แต่ก็พยายามไม่ให้การเรียนเสีย.. เพราะไม่อยากเลิกเล่นบาส คือถ้าผมเรียนร่วง พ่อแม่ผมคงไม่อยากให้เล่นแน่เลย
แต่พอขึ้นม.ปลาย แม่ผมก็ขอให้เล่นน้อยลง เพราะต้องเรียนหนักขึ้น ผมก็ลดลงครึ่งนึงเลยนะ
จากซ้อมทุกวัน เล่นทุกวัน ก็เหลือสัปดาห์จะ 2-3 วันเอง เผลอๆบางสัปดาห์ก็ไม่ได้เล่น
เพราะงานเยอะมาก..การบ้าน สอบ ผมแทบจะกระดิกไม่ได้เลย
แต่ก็ได้แข่งบ้าง.. แบบนานๆ ที ครั้งล่าสุดเนี่ยก็เพิ่งแข่งเสร็จไป แพ้ด้วยแหละ.. เหอะๆ รุ่งโรจน์คับรุ่งโรจน์ ^_^
เหนื่อยมากคับ..แข่งครั้งนี้ เพราะเรียนก็หนัก แล้วก็ซ้อมช่วงใกล้แข่งทุกเลิกเรียนเลย
ผมได้เป็นหัวหน้าทีมด้วยนะ.. ไม่รู้โค้ชเค้ากินอะไรเข้าไป.. ถึงเลือกผม..
ตอนได้รับเลือกก็ดีใจนะคับ..ฉลอง 7 วัน 7 คืน แต่พอเป็นเข้าจริงๆ .. โอย .. เก็บโต๊ะฉลองแทบไม่ทัน
เหนื่อยกว่าเดิมโคตรเยอะ.. กดดันคับ กดดันมากๆ เลย ต้องดูแลเพื่อน เวลาแข่งก็ต้องให้กำลังใจ แล้วบ้างทีผมก็เหนื่อยเหมือนกัน ท้อเหมือนๆ กับที่มันกำลังท้อกันนั่นแหละ
แต่ผมก็ต้องพยายามพูดปลอบใจให้เพื่อนมันรู้สึกดีขึ้น ตอนแข่งรอบชิงที่ทีมพวกผมแพ้
เพื่อนผมบางคนมันร้องไห้ออกมาเลย.. แพ้แค่ 4 แต้มเองอ่ะ .. ผมก็ต้องให้กำลังใจมัน
ทั้งๆ ที่ผมก็อยากร้อง เหมือนที่มันกำลังร้อง แต่ผมก็ร้องไม่ได้ ผมไม่อยากให้ใครเค้าเห็นว่าทีมผมน่ะอ่อนแอ
วันนี้ทีมผมอาจแพ้ แต่เมื่อวานทีมผมก็เคยชนะ และครั้งต่อไปทีมผมก็อาจชนะเหมือนเมื่อวานก็ได้ใครจะรู้
เราพยายามที่สุดแล้ว..แต่มันอาจจะยังไม่ดีพอ วันนี้ทีมเค้าดีที่สุด .. ดีกว่าทีมเรา
ซึ่งผมก็ยอมรับ..และเพื่อนผมก็ต้องยอมด้วย ..
วันนั้น..มีคนมาขอถ่ายรูปผมด้วย.. ผมแทบยิ้มไม่ออก แต่ยังอุตส่าห์ยิ้ม (คือ..พยายามสูงน่ะคับ)
ก็เห็นเค้าวิ่งๆ มา ..หน้าแดงไปหมด คงเหนื่อยอ่ะ
แต่ไอ้คนถ่ายเนี่ยดิ..ไม่ยอมถ่ายซักทียิ้มหน่อยคับ..ยิ้มหน่อยคับ อยู่นั่นแหละ .. ผมก็ยิ้มแล้ววว.. ก็ยังยิ้มหน่อยคับ อีกหน่อยคับ อยู่อย่างงั้น
เกือบบ้าตาย..คนเพิ่งแพ้เนี่ย จาให้ยิ้มกว้างแค่ไหนคร๊าบคุณตากล้อง โธ่!!
แต่คนที่มาขอถ่ายรูปก็ดีนะ.. เค้าบอกว่า เหนื่อยมั้ยคะ ไม่ต้องเสียใจนะ นายเก่งมากๆ
ผมก็ดีใจนะ.. มีคนให้กำลังใจ แต่มาสะดุดตอนเค้ายกนิ้วแล้วบอกว่า นายเก่งมากๆ
เราจะเก่งมากๆ ได้ไงเนี่ย..ก็เพิ่งแพ้อยู่หยกๆ ..ขำตัวเองอ่ะ..
คือ..ผมคงเก่งมากๆ เลย..แต่บังเอิญแพ้ดิถ้างั้น ฮ่าๆ ^_^
ผมไม่รู้นะว่าผมเล่นบาสเพื่อใคร ผมทุ่มเทขนาดนี้ทำไม
คิดๆ ดูแล้ว ถ้าผมไม่เล่น ผมก็คงไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้หรอก แต่ผมก็มียอมเหนื่อย..
เพื่ออะไรก็ม่ายรุ.. แต่พอมาถึงตรงนี้ ชัยชนะหลายๆ ครั้ง ความพ่ายแพ้หลายๆ หน ก็ทำให้ผมมีความสุข ทำให้ผมมีเพื่อนแท้ ที่ผมมั่นใจว่าไม่ว่ายังไงมันก็ไม่ทิ้งผม และผมก็ไม่ทิ้งมันแน่นอน
ผมรักพวกมันทุกคน..
หลายคนมองเข้ามาอาจมองไม่เห็นว่ามิตรภาพของพวกผมมันมีค่า..
พวกผมก็แค่เด็กผู้ชายที่มีความสุขไปวันๆ เรียนไป..หัวเราะไป พอว่างก็เล่นกีตาร์ร้องเพลงแหกปากให้ชาวบ้านเค้าได้ยิน
เลิกเรียนก็เล่นบาส..แล้วก็ต่างคนต่างไป แต่มันไม่ใช่แค่นั้นหรอก..เพราะทุกๆอย่างๆ ที่พวกเราทำด้วยกัน..มันต้องใช้ใจ ถ้าไม่รักกันจริงคงอยู่เป็นเพื่อนกันไม่ได้นานขนาดนี้
ดีใจ เสียใจด้วยกันมาหลายครั้ง ทั้งเรื่องบาส แล้วก็เรื่องอื่นอีก สัพเพเหระ
วันนี้ ผมดีใจที่มีพวกมันอยู่ข้างๆ คอยให้ผมปลอบตอนมันซึม แล้วก็คอยปลอบใจผมตอนผมเศร้า
ถึงพวกผมมันจะดูไม่ค่อยคิดอะไรเท่าไหร่..อารมณ์ดีมีความสุขไปวันวัน แต่พวกผมก็คิดเป็นนะ
รู้..แล้วก็จะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด เพื่อมัน เพื่อเพื่อนทุกคนของผม .. อีกไม่นานผมคงได้ถือถ้วยกับพวกมันอีกครั้ง(ถ้าไม่แก่ซะก่อนนะ..อิอิ)
1 เมษายน 2547 13:12 น.
รักคุณคับ
k;ljpionmg;wpoenf[wqnapgkbnoigg ioknvoe8 pigjdijgvn9w [wkn e9 9 nieo w fdim owif vpo9gn wknfpclmv8wpo
หน้าส่วนตัว
1369
