17 กุมภาพันธ์ 2546 11:45 น.
รักคุณคับ
พอกันทีกับความรักครึ่งๆ กลางๆ
รักบ้างเจ็บบ้างสลับกันไปอยู่อย่างนี้
ถึงเวลาแล้วที่จะปล่อยให้มันจบๆ ไปซักที
ถ้ารักที่เรามี มันทำให้เธอและฉันต้องทุกข์ใจ
ถ้ามันเป็นได้แค่ความรักแบบปนเหงา
ไม่สามารถทำให้สองเรานั้นมีความสุขได้
แม้บางครั้งจะหวาน..แต่ก็ยังปนเศร้าทุกทีไป
ก็ไม่มีประโยชน์อะไร...ที่เรานั้นจะต้องทน
16 กุมภาพันธ์ 2546 11:12 น.
รักคุณคับ
คงไม่มีใครอีกแล้วที่โง่ไปกว่าเรา
กล้าทำสิ่งโง่เขลาที่ดูไร้สมอง
ทำในสิ่งที่ไม่ควรทำ ไม่ควรคิด หรือริลอง
ก็รักคนมีเจ้าของ จะมีใครเขาทำกัน
ไม่บ้าก็โง่เท่านั้นแหละที่ทำได้
จะมีสักคนไหม ที่ทำได้เหมือนอย่างฉัน
เพ้อไปเอง คิดไปเองได้ อยู่ทุกวัน
ยังแอบฝันว่าซักวันเธอจะเห็นใจ
แต่มันก็เป็นเพียงแค่ฝันลมๆ แล้งๆ
เพราะทุกอย่างยังไม่เปลี่ยนแปลงและยากที่จะเป็นไปได้
ในเมื่อเขาเองก็ยังรักเธอหมดทั้งใจ
ความหวังที่มีเลยยิ่งดูห่างไกล...
......และนับวันก็ยิ่งจะเลือนลาง
14 กุมภาพันธ์ 2546 18:09 น.
รักคุณคับ
จากไปเถอะถ้ามันจะทำให้เธอสุขใจ
จะฝืนไปเพื่ออะไร ถ้าคนของใจเธอไม่ใช่ฉัน
พอทีเถอะ อย่าพยายามแสดงความรักให้แก่กัน
ในเมื่อเธอเลือกเขาคนนั้นแล้วก็เชิญไป
ไม่ต้องคิดมากเธอไม่ผิดหรอกคนดี
เท่าที่เธอให้กันอยู่นี้มันก็เกินที่ฉันจะได้
อย่าห่วงเลยว่าจะถูกประนาม..นินทาว่าหลายใจ
เพราะเราต่างก็รู้..ว่าไม่ใช่อย่างที่เขาพูดกัน
เธอไม่เคยหลายใจเพราะเธอรักเขาคนเดียว
ที่เธอมายุ่งเกี่ยวก็เพียงเพราะเธอสงสารฉัน
แต่เธอคงไม่เคยรู้หรอกว่าความหวังดีที่เธอมอบให้กัน
มันทำร้ายฉัน โดยที่เธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจ
ก็ไม่เป็นไรในเมื่อเธอไม่รักฉัน
ในเมื่อเธอไม่กัน..แล้วฉันจะเรียกร้องอะไรได้
ก็ยอมรับว่า..ไม่อยากให้เธอต้องจากไป
แต่จะไม่ขอรั้งเธอไว้...จะปล่อยเธอไป
.....ตามหัวใจเธอต้องการ
8 กุมภาพันธ์ 2546 11:14 น.
รักคุณคับ
ขอโทษนะคับ..ขอโทษ..ผมเสียใจ
ขอโทษคับ..ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นอย่างนี้
ขอโทษนะคับ..แต่ก็ยืนยันว่าผมเจตนาดี
ขอโทษอีกที..แต่ผมก็ไม่ได้ตั้งใจ
ก็คุณนั่นแหละคับที่พูดไม่รู้ฟัง
ผมบอกกี่ครั้งคุณก็ทำไม่รู้ไม่ชี้อยู่ได้
ผมกระซิบเบาๆ คุณก็ทำท่าไม่เข้าใจ
ผมก็เลยตะโกนออกไปคุณจะได้ได้ยินซักที
แต่พอผมบอกคุณกลับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
ถามผมว่าพูดออกมาได้ยังไง ทำไมเป็นคนอย่างนี้
อ้าว....ลืมไปแล้วเหรอคับว่าคุณเป็นคนบอกให้ผมพูดเองนะคนดี
แล้วผมคนนี้มันผิดหรือไงกัน
ผมก็กระซิบเบาๆ แล้วแต่คุณไม่เข้าใจ
คุณบอกให้ผมพูดใหม่ พูดออกมาคำๆนั้น
ผมก็ตะโกนออกไปสุดเสียงอยากให้คุณนั้น รักกัน
อยากให้เปลี่ยนความผูกพันเป็นคนรู้ที่ใจ
แต่คุณกลับบอกว่าเป็นวิธีบอกรักที่บ้าที่สุด
สั่งให้ผมหยุด แล้วถามผมว่าจะเลิกตะโกนซักทีได้ไหม
เพราะที่ผมตะโกนอยู่มันทำให้คุณอายใครต่อใคร
คราวนี้คุณกลับเปลี่ยนใจ...บอกให้ผมพูดเบาๆก็ได้..เพราะคุณอายคน
8 กุมภาพันธ์ 2546 10:39 น.
รักคุณคับ
ที่ฉันบอกเธอว่าคิดถึง
ก็ยังไม่ถึงครึ่งของหัวใจที่ห่วงหา
ที่ฉันบอกว่ารักเธอทุกเวลา
เชื่อมั้ยว่า ยังไม่ถึงครึ่งของใจที่ให้ไป
คำว่า รัก คำที่ฉันพูดออกมา
เธออาจไม่เห็นค่า ไม่รู้ว่ารักมากแค่ไหน
คำว่ารัก คำเดิมๆ ที่ออกมาจากส่วนลึกของหัวใจ
คำที่เธอไม่อาจสัมผัสได้ กับความรู้สึกที่ฉันมี
บอกว่ารักเธอก็หาว่าปากหวาน
ว่าฉันหว่านคำรักไปทุกที่
เธอคิดว่าฉันเป็นคนหลายใจหรือไงคนดี
คำรักที่ฉันพูดบ่อยๆ คำนี้ ฉันก็ไม่เคยให้ใครเลยจริงๆ
ฉันอาจพูดบ่อยไปหน่อยจนเธอไม่เห็นคุณค่า
แต่ตลอดเวลาฉันก็รักเธอมากกว่าทุกสิ่ง
ที่ฉันพูดบ่อยๆ เพราะอยากจะย้ำให้เธอรู้ว่ารักจริง
รักแล้วจะไม่มีวันทิ้ง จะไม่ทำให้เธอต้องเหงาใจ
ยังมีอีกหลายอย่างที่เธอยังไม่รู้
สิ่งที่เธอไม่อาจมองดูจากภายนอกได้
สิ่งที่เธอคิดไม่ถึง และไม่มีวันจะเข้าใจ
เพราะความรู้สึกที่ฉันมีให้ มันมากมายเกินที่ใครจะรับรู้มัน
หน้าส่วนตัว
1106
