ถึงวันนั้นที่ฉันเสียดาย

ระริ้วทิวทุ่งข้าว

ถึงตรงนี้ที่เดิม ที่ๆเคยมีเขา ที่ๆเรานั่งคุยกันเป็นประจำ บัดนี้ มันเป็นแค่ความทรงจำเก่าๆ ที่ไม่อาจดึงมันกลับมาได้อีกแล้ว ครั้งที่ฉันกลับไปที่ตรงนั้น ฉันมองเห็นแค่ความว้างเปล่า ความเงียบเหงา  ฉันได้แต่สำนึกว่า ทำไมตอนนั้น ตอนที่เขาถามฉันว่า ฉันรักเขาไหม ทำไมฉันไม่ตอบ ว่า ฉันรักเธอ ทั้งๆที่ในใจอยากจะบอกอย่างนั้นมานานแล้ว  ฉันสารภาพได้เลยว่า ตลอดมาไม่เคยมีผู้ชายคนไหนทำให้ฉันรักได้มากเท่ากว่าเขาคนนี้ ฉันยอมทำทุกอย่างแม้กระทั่งรอเขา ถึงมันจะนานก็เถอะ  ฉันจะรอวันนั้นเพื่อที่จะบอกสิ่งที่เขาเคยถามฉันไว้แล้วเขายังไม่ได้รับคำตอบ ฉันจะทำเวลาในช่วงนั้นให้ดีที่สุด ให้คุ้มค่ากับการรอคอยที่นานแสนนาน ทุกค่ำคืนฉันได้แต่นั่งเฝ้าคิดถึงเขา นั่งรอวันนั้นวันที่เราจะได้พบเจอกัน และวันนั้นฉันจะบอกเขาว่า "เธอคงไม่ลืมคำถามที่เธอถามฉัน วันนี้เธอได้รับรู้แล้วว่า ฉันรักเธอและจะรักเธอตลอดไป"