11 มิถุนายน 2549 03:30 น.
รอยยิ้มกับความเหงา
"ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย...ในความคุ้นเคยกันอยู่มันแฝงอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น..." เสียงเพลงเรียกเข้าของเบอร์แปลกๆที่ว่า อิอิ ^^ แอบทันสมัยแฮะ " ฮาโหล...ว่างายยัยเผือก" " ฮาโหล...นี่เบอร์ใครหรอ??" ฉันตัดสินใจอยู่หลายวันว่าจะโทรดีรึป่าว สุดท้ายฉันก็โทร...."แล้วยัยเผือกจะโทรหาใครล่ะครับ" ดูทำจะด่าหรือจะพูดดีๆกับฉันเนี่ย... "ก็เบอร์นี้โทรมาไง!! แล้วทินี้ฟ้าก็ไม่รุว่าเบอร์ใคร...เลยลองโทรมาถามดู" ...........เงียบ.........สงัด............ไม่มีสัญญาณตอบรับจากบุคคลที่ท่านคุยด้วย....."อืม....ยัยเผือก....คือว่า...." เสียงปลายสายอ้ำอึ้ง " คือ....ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมที่จะบอกยัยเผือกว่าฉันเป็นใคร?? เราคุยกันไปเรื่อยๆก่อนได้มั๊ย แล้วฉันพร้อมเมื่อไหร่จะบอกยัยเผือกว่าฉันเป็นใคร " ฉันนิ่งเงียบ " ว่าไงล่ะ OK ป่าว " เค้าถามย้ำฉันอีกครั้ง " แล้วเธอจะให้ฟ้าเรียกเธอว่าอะไรล่ะ?"ก็ในเมื่อเค้าไม่ยอมบอกชื่อจริงๆของเค้าแล้วฉันจะเรียกเค้าว่าอะไรล่ะจิงมั๊ย"งั้นก็แล้วแต่ยัยเผือกจะเรียกเลยล่ะกัน" อืม...ดี เรียกฉันยัยเผือกใช่มั๊ย!! " งั้นฉันจะเรียกเธอว่า...เจ้าหมาน้อย...ล่ะกัน" " ห่ะ!! เจ้าหมาน้อยเนี่ยน่ะ เน่ยัยเผือกเธอเอาสมองส่วนไหนของเธอคิดเนี่ยถึงบังอาจเรียกฉันว่าเจ้าหมาน้อย" เค้าเริ่มตะหวาดฉันเสียงดัง(มาก) " ก็ไหนบอกว่าแล้วแต่ฉันจะเรียกไงเล่า ลูกผุชายคำไหนคำนั้นซิ เอาเป็นว่าตกลงน่ะ เจ้าหมาน้อย อิอิ" ฉันเรียกเค้าด้วยน้ำเสียงยียวน ฉันว่าฉันต้องถูกเค้าตะหวาดอีกแน่ๆเลย " อืม...ก็ได้ แต่เธอเรียกฉันได้คนเดียวน่ะ!! ... ถ้าเป็นคนอื่นฉันเอาตายเลย " เอ้า+ + ไหงเป็นงั้นล่ะ นึกว่าจะตะหวาดฉันซะอีก...ยอมง่ายๆซะงั้น...
หลังจากนั้นฉันกับเจ้าหมาน้อยก็คุยกันทุกวันก่อนนอน...ฉันเริ่มรุสึกดีขึ้นเรื่อยๆที่ได้คุยกัน และเราก็คุยกันได้ดี(มั้ง)ถึงจะมีกัดกันบ้างเล็กน้อย(ซะที่ไหน) แต่ฉันก็รุสึกว่า เค้าเป็นคนที่น่ารักดีนะ ยียวนกวนประสาทดี อิอิ ^^ ชีวิตจะได้มีรสชาติ 555+ ถึงอย่างนั้นก็เหอะ ฉันก็คุยกับเจ้าหมาน้อยทุกวัน...แล้ววันไหนที่เจ้าหมาน้อยไม่โทรมารายงานตัว หรือโทรมาผิดเวลา ฉันก็จะรุสึกแปลกๆเหมือนจะคิดถึงและรอโทรศัพท์เจ้าหมาน้อยอยู่ยังไงอย่างงั้น
ส่วนเรื่องราวของฉันกับเบนซ์เทพบุตรสุดหล่อของฉัน เราก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆฉันก็ยังรุสึกชอบเค้าอยู่และรุสึกชอบมากขึ้นทุกวันๆด้วยซิ และในตอนนี้เราก็กลายเป็นกลุ่มเดียวกันแล้ว ซึ่งก็มี ฉัน นุ๊ก และก็เบนซ์ ส่วนเพื่อนๆคนอื่นๆเนื่องจากเราเรียนคนล่ะห้องกัน ตารางเรียนและเวลาเราเลยไม่ตรงกัน อาจมีพบเจอกันบ้างแต่ก็ไม่ได้ไปไหนมาไหนเหมือนกันเมื่อก่อนนี้แล้ว...เวลาได้ร่วงเลยผ่านไปเกือบๆ2ปี ซึ่งปีหน้าก็อยู่ ม.6 ก็จะจบแล้ว...ฉันกับเบนซ์เราสนิทกันมากจนคนอื่นคิดว่าเป็นแฟนกัน...ส่วนเจ้าหมาน้อยเค้าก็ยังไม่ยอมบอกซะทีว่าเค้าเป็นใคร แต่อีกใจหนึ่งฉันก็คิดว่า คุยกันอยู่แบบนี้โดยที่ไม่รุว่าเจ้าตัวเป็นใครอาจจะดีก็ได้ เพราะความสัมพันธ์ระหว่างเราก็คืบหน้าไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่ถึงกับเป็นแฟนกันเพราะตัวฉันเองก็ไม่รุว่าเค้าเป็นใคร จนมาถึงวันสอบวันสุดท้ายของการเป็นนักเรียนชั้น ม.5 ...ติ๊ดติ๊ด...เสียงเมสเสดของฉันดังขึ้นมีข้อความว่า "ยัยเผือกคับ...อยากรุมั๊ยว่าเจ้าหมาน้อยตัวที่คอยจงรักภักดีกับยัยเผือกคนเดียวคนนี้เป็นใคร? เย็นนี้....ที่สวนสาธารณะ....ความจริงพร้อมจะเปิดเผยแล้วนะครับ...เจ้าหมาน้อยของยัยเผือก..." พออ่านข้อความจบฉันก็ยิ้มออกมาในใจก็คิดว่า...เค้าจะเป็นใครนะ จะใช่เทพบุตรสุดหล่อของฉันรึป่าวน่ะ อิอิ ^^ ในขณะที่ฉันกำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความคิดนั้น เหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดมาก่อนในชีวิตก็เกิดขึ้น "เธอคบกับฉันได้มั๊ย???.....ยัยเผือก....." เสียงตะโกนที่ดังมากมายมาจากอาคารเรียนชั้นบนสุด...ฉันเงยหน้ามองไปตามเสียงนั้น กึ๋ย!! เค้าสารภาพรักฉัน แล้วฉันก็ยืนอึ้ง ทึ่ง งง ?(น้ำลายจะยืดอยู่แล้ว) ยังไม่ทันที่ฉันจะเรียกสติกลับมาได้ เสียงตะโกนอีกระรอกก็ดังขึ้น "ว่าไงยัยเผือก...ยังไม่ต้องตอบนะ รออยู่ตรงนั้นนะ อย่าไปไหน แล้วฉันจะไปหาเธอเอง" แม้จะสิ้นเสียงตะโกนไล้วแต่สติสัมปะชัญยะ ของฉันก็ยังกระเจิดกระเจิงอยู่ ฉันทั้งอาย ทั้งดีใจ ทั้งเขิน มันรุสึกร้อนวูบๆวาบๆเหมือนอยู่ในฝัน นี่มันจิงรึป่าวเนี่ย ฉันเฝ้าถามตัวเอง แล้วเจ้าของเสียงตะโกนนั้นก็ปรากฎกายต่อหน้าฉัน " ว่าไงยัยเผือก...อึ้งไปเลยล่ะซิ!! ตกลงคบกับฉันได้มั๊ย" "555+นี่เธอล้อเล่นใช่มั๊ยเนี่ย!!" ฉันไม่รุจะตอบยังไงได้แต่หัวเราะ แล้วถามว่าเธอล้อเล่นใช่มั๊ยเนี่ย " ป่าว ฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันพูดจิงๆ" ฉันอ้ำอึ้ง....ส่วนเค้ายิ้มเฉ่งแล้วพูดต่อไปว่า" ไม่เป็นไรฉันให้เวลาเธอไปคิด แต่พอดีว่าฉันเป็นพวกประเภทวัยรุ่นใจร้อนด้วยซิ!! พรุ่งนี้ในงานเลี้ยงสอบเสร็จเธอต้องให้คำตอบฉัน OK " พอเค้าพูดจบเค้าก็ดีดจมูกฉันแล้วยิ้มเฉ่ง หันหลังเดินกลับไป ปล่อยให้ฉันมองตามแผ่นหลังตาปริบๆ ....ติ๊ดติ๊ด....เสียงเมสเสดทำให้ฉันหลุดจากภวังค์และเรียกสติกลับคืนได้ "มารึยังล่ะเนี่ย!! รอนานแล้วนะ หมาน้อยก็มีหัวใจนะจะบอกให้ " ฉันลืมซะสนิทเลยว่าเจ้าหมาน้อยรอฉันอยู่ที่สวนสาธารณะ แล้วฉันก็ตะลีตะเหลือกรีบไปที่สวนสาธารณะนั้น พอมาถึงฉันก็งงกับตัวเองเพราะฉันหาเจ้าหมาน้อยอยู่นานสองนานจ้องคนนั้นทีคนนี้ทีทั้งๆที่ฉันก็ไม่รุว่าคนไหนคือเจ้าหมาน้อยฉันหาจนฉันเหนื่อย....ติ๊ดติ๊ด....เสียงเมสเสดดังขึ้นอีกครั้ง!! " ทำไมล่ะ!! หาหมาน้อยจนเหนื่อยแล้วหรอ..."ยังไม่ทันที่ฉันจะอ่านข้อความจบก็มีมือมาปิดตาฉันไว้จากด้านหลังแล้ก็กระซิบที่ข้างหูฉันเบาๆว่า"เจ้าหมาน้อยของยัยเผือกอยู่นี่แล้วครับ" เสียงคุ้นคุ้นมากกกกเหมือนใครสักคนแต่นึกไม่ออกเพราะมันติดอยู่ที่หัว "ฟ้าครับ...คบกับผมนะ!! เจ้าหมาน้อยตัวนี้อยากให้ฟ้าเป็นเจ้าของของมันจิงๆซะที" คำพูดที่กระซิบเบาๆค่อยๆผ่านเข้าไปในหูของฉันจนทำให้ฉันหูอื้อไปหมด หัวสมองขาวโพลนคิดอะไรไม่ออกบอกไม่ถูกตัวร้อนๆหน้าแดงแจ๋ แล้วเค้าก็ค่อยๆเอามือที่ปิดตาฉันออกช้าๆแล้วก็เดินมายืนอยู่ตรงหน้าฉัน...ฉันถึงกับอึ้ง ยิ่งกว่าอึ้งไม่เคยคิดเลยว่าจะเป็นเค้า เป็นไปได้ไงเนี่ย ใช่หรอ?? "ยัยเผือกไม่ต้องตอบตอนนี้ก็ได้นะ กลับไปคิดดูก่อนแล้วกันเพราะกว่าเจ้าหมาน้อยตัวนี้จะยอมเปิดเผยตัวตนก็ใช้เวลานานเหมือนกัน...แต่วันนี้หมาน้อยแค่อยากให้ยัยเผือกรุว่า "รัก" และอยากให้ยัยเผือกมาเป็นเจ้าของเจ้าหมาน้อยตัวนี้จิงๆซะที แต่อย่าปล่อยให้รอนานนะ!! เด๋วแก่ตายพอดี!! " เค้าพูดจบพร้อมร้อยยิ้ม แล้วก็เดินหันหลังไป เหลือเพียงแผ่นหลังให้ฉันมองตามตาปริบๆ (อีกครั้ง)
ตะวันเริ่มคล้อยต่ำ ฟ้าเริ่มมืด พระจันทร์เริ่มมาแทนที่ และเริ่มมีแสงดาวเต็มไปหมด...แล้วฉันควรทำไงต่อไปดีล่ะ???
ตัวอย่างตอนต่อไป
ฉันตัดสินใจคบกับเค้า...ในช่วงเวลาที่เราคบกันช่างเป็นช่วงเวลาที่ดีแมความสุขจิงๆ แต่ก็อย่างว่าความสุขมักอยู่กับเราได้ไม่นานนัก... มีเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น...ถึงขนาดที่เราต้องหยุติความสัมพันธ์ของเราเอาไว้ ณ.ตรงนี้ตรงที่เดิม ให้มันเป็นเพียงความทรงจำที่ดี เผื่อไว้เวลาที่เราท้อเราเหงาเราเศร้า จะได้หันหลังกลับมามองมันอีกครั้งหนึ่ง แม้ว่ามันอาจทำให้เรายิ้มทั้งน้ำตาก็ตามที
โปรดติดตาม...ตอนต่อไป
3 มิถุนายน 2549 03:19 น.
รอยยิ้มกับความเหงา
...ปี๊นปี๊น..."เร็วๆซิลูกรถมาแล้ว เด๋วก็สายอีกหรอก" เสียงที่ดูเป็นกังวลของคุณแม่เรียกฉัน "ได้ยินแล้วค่ะ กำลังรีบอยู่..." ฉันรีบวิ่งไปขึ้นรถประจำทาง ทุกคนบนรถประจำทางมองมาที่ฉันด้วยสายตาเย็นชา ประมาณว่า เธอสายอีกแล้วหรอ... แต่ยังไงฉันก็ยังไปทันเข้าแถว อิอิ ^o^
วันนี้เปิดเรียนวันแรก...นักเรียนใหม่ที่ไม่คุ้นหน้าคุ้นตาก็เยอะ นักเรียนเก่าที่ขึ้นมาจาก ม.3 ก็มีบ้างประปราย "แล้วเพื่อนๆฉันอยู่ไหนกันหมดเนี่ย" ฉันแอบบ่นงุกงิกงุกงิก มองซ้ายมองขวา เหมือนว่าฉันเป็นนักเรียนใหม่อย่างงั้นแหละ!!
"นี่เธอ หลีกทางหน่อยเซ่ เกะกะเจง " แล้วฉันก็ถูกผลักออกจากทางเดิน... แม้ฉันขอดูหน้านายหน่อยเหอะใหญ่มาจากไหนเนี่ย ดูพูดจากับผุหญิง น่าเกลียดจิงๆ ตุ๊บตุ๊บตุ๊บตุ๊บ...เสียงฝีเท้าฉันวิ่งตามหลังผุชายคนที่ผลักฉัน...แล้วฉันก็วิ่งผ่านหน้าเค้าไป ไปแอบมองเค้าอยู่หลังต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆ...
พระเจ้า!! ในโรงเรียนนี้มีคนหน้าตาแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย สูง ผอม ขาว หุ่นงี้เท่ เหมือนในการ์ตูนญี่ปุ่นสุดโปรดที่ฉันชอบอ่าน เค้าเป็นใครเนี่ย
"อีเผือก...มาทำอะไรอยู่ตรงนี้" เสียงยียวนกวนประสาทของผุชายที่ไม่ได้มีความน่าสนใจดังมาจากข้างหลังฉัน "เมธี...ถ้าเธอยังเรียกฉันแบบนี้อีกนะ!! ฉันจะ..." ฉันพูดยังไม่ทันจบ "จะทำไม...จะเต๊ะรึไง...เหอะ เต๊ะหมาให้ถึงก่อนเหอะ555+" เออ!! ใช่ซิ ฉันมันตัวเล็ก แล้วขาว(แบบธรรมชาติลงโทษ ขาวเกิน) คอยดูนะ...สักวันเหอะถ้าฉันสูงฉันสวยขึ้นมาเมื่อไหร่ละก้อ อย่ามาง้อก็แล้วกัน...ฉันบ่นงุกงิกแล้วเดินตามหลังเมธีไปหาเพื่อนๆ
"นี่ฟ้าอยู่ห้องไหนเนี่ย!! ดูให้ฟ้ากันรึป่าว" (-o-)ฉันถามเพื่อนๆ...และลุ้นว่าจะได้เรียนห้องเดียวกันเหมือนเดิมรึป่าว " ฟ้าอยู่ห้อง 2 กับนุ๊กนะ....ส่วนเมธีและเพื่อนๆคนอื่นๆ อยู่ห้อง5" นุ๊กแจกแจงรายละเอียดให้ฉันและเพื่อนๆในกลุ่มฟัง " โถ่!! คนอื่นเรียนด้วยกันหมดเลย งั้นเราก็เหงาแย่ซินุ๊ก!! " นุ๊ก เด็กผุหญิงตากลมแก้มยุ้ยเพื่อนสนิทฉัน ทำน้าบึ้งใส่ฉันแล้วพูดว่า " ทำไมย๊ะ ไม่อยากอยู่กับฉันรึไง"...."ป่าวน้า" ฉันทำหน้าบ้องแบ้ว...
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงง....เสียงกริ่งดังขึ้น....เสียงนักเรียนก็เจี๊ยวจ๊าวขึ้นกว่าเดิม เพราะต้องแยกย้ายกันเข้าห้องเรียน...ฉันกับนุ๊กก็แยกไป ฉันเลือกนั่งที่นั่งตัวที่3ริมหน้าต่างฝั่งเดียวกับประตู ส่วนยัยนุ๊กนั่งโต๊ะตัวที่4 แถวเดียวกัน พอเลือกที่นั่งได้แล้วฉันก็ฟุบนอนลงกับโต๊ะ...
ตุ๊บ!! เสียงโยนกระเป๋าลงอย่างแรง ฉันเงยหน้าขึ้น...โอ้วววววววววพระเจ้า(-0-)? ฉันมองตาค้างงงงงงปากหวอ!!เทพบุตรสุดหล่อของฉัน...."มองอะไรยัยเผือก....ไม่เคยเห็นคนรึไง.....หุบปากได้แล้ว...น้ำลายจะยืดแล้ว" ฉันรีบหลุดจากพวังค์แล้วหุบปาก...เฮ้ย!! ฉันทำอะไรเปิ่นๆไปอีกแล้วเนี่ย...
หลังจากเช้านั้นในห้องเรียน ทุกชั่วโมงยาม...สายตาฉันก็พยายามสอดส่องหา เทพบุตรสุดหล่อของฉันแล้วฉันก็เริ่มพูดถึงเค้าบ่อยขึ้น จนเพื่อนๆบอกว่าฉันเป็นเอามาก...และฉันไม่ได้สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับเพื่อนในกลุ่มของฉัน...
ตกเย็นมาฉันกลับถึงบ้าน...ดึกๆฉันก็ยังโทรเม้าส์กับยัยนุ๊กเพื่อนสนิทฉันเหมือนเดิม"ฟ้า แกช่วยหยุดพูดถึงเทพบุตรสุดหล่อของแกสักแปปนึงได้มั๊ย..." เสียงนุ๊กที่ผ่านมาทางสายโทรศัพท์ฟังดูออกจะรำคาญ "ฉันมีเรื่องจะคุยกับแกหน่อยเกี่ยวกับเมธี" นุ๊กทำให้ฉันสงสัย..."มีอะไรหรอแก"ฉันถามนุ๊ก...แต่นุ๊กยังไม่ทันจะพูดต่อก็มีเสียง...ตุ๊ดตุ๊ด...เสียงสายเรียกซ้อนของฉันดังขึ้น...เบอร์แปลกๆ...ใครหว่า..." เด๋วรอแปปนึงนะนุ๊ก" ฉันรับสายซ้อนที่ว่า" ฮาโหล่...." "ยัยเผือกใช่มั๊ย!!" อุ๊ยตายล่ะ ใครช่างหยาบคาย...แบบนี้ต้องเป็นนายเมธี จอมยียวนแน่ๆเลย " นี่เมธี...ฉันบอกว่าให้เธอเลิกเรียกฉันอย่างนี้ซะที!!" เสียงฉันฟังดูจะหงุดหงิด..."เมธีนี่ใครหรอ? แฟนเธอหรอ" " อ้าว!! ไม่ใช่เมธีหรอ แล้วนี่ใครล่ะเนี่ย?" "บอกก็กลัวดิ!! นี่ยัยเผือก...วันนี้อาจารย์สั่งงานอะไรรึป่าว" เอ๊!! ฉันเริ่มสงสัย...เรียนห้องเดียวกับฉันด้วยหรอถึงถามแบบนี้...หรือว่าจะเป็นเทพบุตรสุดหล่อของฉัน 555+ คงเป็นไปไม่ได้ แต่ฉันก็แอบหวังเล็กๆ " ก็ไม่มีงานอะไรนะ...นี่มันยังช่วงแรกๆอยู่...อาจารย์คงยังไม่สั่งงานหรอก" " อืม...ขอบใจ แค่นี้แหละ" ตุ๊ดตุ๊ดตุ๊ดตุ๊ดตุ๊ด เสียงปลายสายตัดไป...เสียมารยาทที่สุดฉันยังไม่ทันได้ถามเลยว่าตกลงเธอเป็นใคร...ฉันหงุดหงิดจนลืมยัยนุ๊ก..."เออนุ๊ก...เมื่อกี้เธอว่าไงน่ะ!!" "อืม ไม่มีอะไรแล้ว...ฉันลืมไปแล้ว...แล้วใครโทรมาล่ะ เมธีหรอ? " "เหอะๆๆ"ฉันหัวเราะด้วยเสียงยียวน..." มานจาโทรหาช้านทามม้ายยยยยร้อยวันพันปีไม่เคยโทรมา...ใครก็ไม่รุโทรมา ยังไม่ทันได้ถามก็วางไปซะละ...ฉันง่วงแล้วนุ๊ก...ไว้พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียนนะ"
.... สายแล้วๆฉันรีบวิ่งไปเข้าแถว...ตุ๊บตุ๊บตุ๊บ...เสียงฝีที่รีบพอๆกันตามหลังฉันมา...โอ๊ย!!/โอ๊ย!!! เสียงฉันและเสียงผุชายอีกคนที่วิ่งตามหลังฉันมาดังขึ้นพร้อมกัน..."อีเผือก!! ซุ่มซ่ามอีกแล้ว" ฉันสะดุดหกล้ม เลยทำให้คนข้างหลังล้มไปด้วย (T^T) "แล้วเป็นไรมากป่าวเนี่ย ไหนดูดิ" คนที่วิ่งตามหลังฉัน แล้วก็ล้มไปกับฉัน คือ เมธีนั่นเอง..."อ๊ายยยยยเลือดออกเลย (T^T) เจ็บจัง!!" เสียงฉันอวดครวญ " มานี่!!" เมธีพยุงฉันไปที่ห้องพยาบาลทั้งๆที่ตัวเค้าเองก็เจ็บเหมือนกัน...ก็เล่นวิ่งมาเต็มแรงซะขนาดนั้น...สายตาทุกคู่ที่เข้าแถวกันอยู่มองมาทางฉันและเมธี...แล้วก็เริ่มมีเสียงซุบซิบ..." นั่นใครนะ ยัยเผือก" เบนซ์เทพบุตรสุดหล่อของฉันถาม หลังจากที่เราทุกคนเข้ามานั่งประจำที่ในห้องเรียนแล้ว "ใคร...อะไร...ตอนไหน..." (~-~)? ฉันทำหน้างงๆ...."ก็คนที่เธอกอดกับเค้าตอนเช้าไง" "จะบ้าหรอ!! ฉันไม่ได้กอดกับเค้านะ...ก็ฉันหกล้มนี่เค้าเลยช่วยพยุงฉัน...แล้วเราก็เป็นเพื่อนกันด้วยไม่ใช่แฟน ชิ!!" ฉันร้องเสียงหลงที่เบนซ์หาว่าฉันกอดกับเมธี แล้วพูดราวกับหมั่นไส้เบนซ์ซะเต็มประดา....ติ๊ดติ๊ด...เสียงเมสเสดฉันดังขึ้น...เป็นหมายเลขแปลกๆที่โทรมาหาฉันเมื่อคืนนี่..." ยัยบ๊อง!! โตแล้วยังจะหกล้มอีก...แบร่ :p อิจฉาคนนั้นจัง!!" ฉันอ่านแล้วก็งงๆและก็โมโห...มาว่าฉันบ๊อง ทำไมย๊ะ สี่เท้ายังรุพลาดนักปราชญ์ยังรุพลัง แล้วฉันเป็นผุหญิงตัวเล็กๆตาดำๆทำไมจะหกล้มบ้างไม่ได้ ชิ!! ...ฉันอยากรุจังว่าเบอร์ใคร...จะโทรกลับไปดีมั๊ยเนี่ย????
ตัวอย่างตอนต่อไป...
"ฮาโหล...นี่เบอร์ใครหรอ??"ฉันตัดสินใจอยู่หลายวันว่าจะโทรดีรึป่าว สุดท้ายฉันก็โทร..."แล้วยัยเผือกโทรหาใครล่ะครับ" ดูทำ จะด่าฉันหรือจะพูดดีๆกับฉันเนี่ย...
"เธอคบกับฉันได้มั๊ย???....ยัยเผือก....." กึ๊ย!! เค้าสารภาพรักกับฉัน...ฉันจะทำไงต่อดี...จะเลือกใครดีล่ะ
โปรดติดตาม...ตอนต่อไป
หน้าส่วนตัว
490
