30 มกราคม 2552 15:14 น.
รอยทาง
ยามที่คุณต้องก้าวเดินฝ่าพายุ
จงเชิดหน้าของคุณเอาไว้
และอย่าได้เกรงกลัวความมืดมิด
ที่ตรงสุดขอบพายุ
ท้องฟ้าจะมีสีทองผ่องอำไพ
และนกสีเหลืองตัวน้อย
ส่งเสียงร้องไพเราะจับใจ
จงเดินฝ่าสายลมต่อไป
จงเดินฝ่าสายฝนต่อไป
จงดำรงความฝันเอาไว้ให้ได้
จงก้าวเดินต่อไป
ด้วยความหวังที่เต็มเปี่ยมหัวใจ
และคุณก็จะไม่มีวันเดินอย่างเดียวดาย
23 มกราคม 2552 19:14 น.
รอยทาง
อากาศร้อนอบอ้าว เท้าที่ก้าวเดินด้วยความรีบเร่งผ่านตรอกซอกซอยเป็นระยะ เหงื่อเริ่มไหลซึมเพราะความร้อนระอุแทบแผดเผาในช่วงฤดูซัมเมอร์นี้
มูร้าทและเอดานุ๊ซ สองพี่น้องชายหญิงชาว turkish ที่นั่งอยู่มุมหนึ่งปากซอยตรงประตูหน้าบ้านของพวกเขา กำลังนั่งร้อยลูกปัดออกมาวางขายซึ่งดูแล้วมีไม่กี่ชิ้น ทั้งคู่หันมามองฉันด้วยความสนอกสนใจหรือประหลาดใจ คงคิดว่าเป็นนักท่องเที่ยวต่างชาติคนหนึ่งในสายตาที่พบ เพราะด้วยรูปร่างหน้าตาผิวพรรณความเป็นเอเชียที่ไม่ค่อยมีมาเดินให้ได้เห็นบ่อยนัก เหมือนกับฝรั่งหัวแดงทั่วไปที่เคยคุ้นตา สายตาและความสนใจทำให้ต้องหันมองตอบยิ้มให้แล้วหวนเดินกลับมาหา พวกเขามองยิ้มตอบรับความรู้สึก ดูตื่นเต้นต่างลุกขึ้นยืน "แมร์ฮาบา" นั่นคือคำทักทาย "สวัสดี" แก่ผู้มาเยือน ฉันทักทายตอบกลับเป็นภาษาเดียวกัน
"บุ๋ยหรุน" ทั้งสองคนกล่าวเชิญชวนเพื่อเลือกชมสินค้าที่วางขายอยู่ สองพี่น้องพยายามอธิบายพูดจายิ้มแย้มแจ่มใสไม่มีเขินอาย ฉันพยายามทำความเข้าใจกับเสียงใสๆ เพื่อชักจูงให้ตัดสินใจซื้อสิ้นค้าเหล่านั้น แต่ละชิ้นทำเป็นเครื่องประดับ สร้อยคอ ต่างหู กำไล และอื่นๆ
ฉันหยิบต่างหูขึ้นมา "คูเป๊ะ" มูร้าทหนุ่มน้อยบอก เปลี่ยนไปจับที่รัดผม "โทก๊ะ" เอดานุ๊ชสาวน้อยหน้าหวานพูด ฉันคิดในใจทำให้ได้เรียนรู้ศัพท์ใหม่ๆ จากพวกเขา พร้อมหยิบกระดาษปากกาขึ้นมาจดบันทึกและถามต่อ
สินค้าแต่ละชิ้นดูแล้วไม่ได้มีความละเอียดละออในฝีมือนักตามประสาเด็กทำ ทั้งสองชำเรืองแอบมองฉัน "ชิน จาโป้น" นั่นเป็นคำถามที่พยายามถามว่ามาจากที่ไหน "ชิน" เป็นคนจีนหรือ "จาโป้น" เป็นคนญี่ปุ่นหรือ ฉันบอกว่าเป็น "คนไทย"เขาทำเสียง "โอ่ออออ โฮ้ฮฮฮฮ"
ปากยื่นลากเสียงยาวออกมา ทำตาโต๊โต ด้วยความตื่นเต้นดีใจเหมือนได้พบสิ่งแปลกใหม่
เลือกดูสินค้าเเต่ละชิ้นฉันจึงถาม "ไม่ไปโรงเรียนกันหรือ"
เป็นภาษาเติร์กกรี๊ชเเบบพอเข้าใจ เพราะเห็นว่าเป็นวันธรรมดาปกติ พวกเขาบอกเป็นช่วงปิดภาคเรียนเลยมานั่งร้อยสร้อยคอกำไลขายจากลูกปัดยามว่างให้กับนักท่องเที่ยวที่ผ่านไปมา ฉันรู้สึกเอ็นดูชื่นชมถึงความตั้งอกตั้งใจของพวกเขาที่ไม่ปล่อยเวลาว่างให้เปล่าประโยชน์ เด็กตัวแค่นี้ยังรู้จักคิด รู้จักทำ สินค้านั้นไม่ใช่จุดสนใจอะไรนักแต่เพราะความน่ารักมิตรไมตรีและมีบางสิ่งที่น่าสนใจตรงนี้ ทำให้อยากเป็นเพื่อนพูดคุย ดูพวกเขาก็สนุกกับการที่ได้พบเพื่อนใหม่ ฉันเองก็ได้หยุดพักคลายร้อน
มูร้าทและเอดานุ๊ชพยายามโฆษณาสินค้าต่อ ทำมือท่าทางประกอบการพูด หยิบชิ้นนั้นชิ้นนี้ให้ทดลอง ทั้งหมดทำกันเองบ่งบอกความภาคภูมิใจในฝีมือ บอกราคาแต่ละชิ้น นำวัสดุอะไรเป็นส่วนประกอบในการทำ ฉันยืนดูและอดยิ้มภูมิใจแทนไม่ได้ถึงความไร้เดียงสาและกิริยา อธิบายจนจบโดยไม่สนใจว่าคนฟังจะรู้เรื่องหรือไม่ ซึ่งฉันเองก็อยากจะรู้ดูถึงความตั้งใจว่าเขาจะพูดอะไรต่อ
หน้าส่วนตัว
1218
