10 สิงหาคม 2549 20:25 น.
รวี นิชา
ถ้าระยะทางที่ห่างกัน ทำให้ใกล้ชิดความเป็นคุณมากขึ้น..
พ รุ่ ง นี้... จะออกเดินทาง
แม้ไม่รู้ว่า...
ต้องพาตัวเองเดินทางไกลอีกสักเท่าไหร่.. จึงจะสัมผัสได้ถึงความชิดใกล้นั้น
หรืออาจเป็นไปได้ว่า.. ยิ่งเดินห่างจากคุณไปมากเท่าไหร่
ก็จะทำให้ห่างไกลคุณไปมากเท่านั้น
แต่อย่างน้อย.. การได้ออกไปยืนมองคุณอยู่ห่าง ๆ ด้วยความรัก
คิดถึงคุณไกล ๆ ด้วยความรู้สึก อาจทำให้หัวใจสุขกว่าที่เป็นอยู่ในขณะนี้..
ย้อนความรู้สึกกลับไปในวันก่อน...
วันที่หัวใจเริ่มรู้สึก อ่ อ น โ ย น กับคุณ...
ไ ม่ เ ค ย มี ป ร า ร ถ น า ใ ด .. แอบซ่อนอยู่ในรู้สึกนั้น
เพียงได้คิดถึงคุณ.. พูดคุยกับคุณผ่านความคิดถึง หัวใจก็สุขนัก
แล้วไยวันนี้..
วันที่มีโอกาสได้สัมผัสและชิดใกล้ในความเป็นคุณ หัวใจกลับมีแต่ความว้าวุ่น แปลบปร่า..
หัวเราะก็เพราะคุณ.. ยิ้มได้ก็เพราะคุณ โศกก็เพราะคุณ ร้องไห้... ก็เพราะคุณ
สุดท้าย.. ต้องกลายเป็นคน ห ล อ ก ล ว ง.. ก็เพราะคุณ...
เพราะ ไ ม่ เ ค ย มี ค รั้ ง ไ ห น.. ที่จะกล้ายอมรับกับคุณ..
ว่าความอ่อนแอที่เข้ามาทับถมให้ต้องจมน้ำตาอยู่เสมอ ๆ
นั่น.. ก็เพราะคุณ ...
.. คุณนึกชิงชังมันบ้างไหม...
หั ว ใ จ ดวงที่คิดไม่ซื่อต่อคุณ..
.....
ใ จ ห า ย ...
แค่นึกถึงว่า.. ต่อไป.. ไ ม่ มี คุ ณ .. หัวใจก็แทบขาด เหมือนหมดแรง หมดใจ..
ที่ยังพอมี.. ก็เหลือติดอกอยู่เพียงน้อยนิด อึดอัด หายใจไม่ออก...
ท ร ม า น..
ทุกครั้งที่ขังตัวเองอยู่กับความรู้สึกแย่ ๆ ก็ได้แต่นึกทอดถอน... คนเราพบกันทำไมนะ..
* บางทีก็ไม่รู้ว่า ทำไมคนเราต้องเกิดมาพบกัน.. พบกันแล้วได้อะไร..
ถ้าไม่ สุ ข ใ จ ก็ เ สี ย ใ จ... ไม่มีอะไรที่ได้มากกว่านี้.. .. เหมือนการได้พบคุณ ...
สุ ข ใ จ เพราะได้พบคุณ.. เ สี ย ใ จ เพราะได้ แ ค่ พ บ คุ ณ เท่านั้น *
(หนังสือเล่มนั้น)
แต่คุณเคยบอก...
การที่เราได้รู้จักใครสักคน แล้วพบกับความรู้สึกดีดีระหว่างกัน
ไม่ว่าจะอย่างไร ก็ไม่มีอะไรให้ควรต้องเสียใจ..
จึงไม่ว่าวันนี้ พรุ่งนี้ หรือวันไหนไหน หัวใจจะบอกกับตัวเองอย่างมั่นใจว่า..
การได้พบคุณ.. คือส่วนหนึ่งที่สวยงามที่สุดของชีวิต..
แม้คุณจะบอกว่า การที่คุณได้พบคนอื่น ๆ ถือเป็นวาสนา..
แต่การที่ เรา ได้มีโอกาสรู้จักกัน คุณกลับเรียกมันว่า ช ะ ต า ก ร ร ม..
(เขียนถึงตรงนี้.. หัวใจก็พอมีรอยยิ้มขึ้นมาบ้าง)
...
.. ใจหาย ..
คงเสียดายอุ่นหวานของวานนี้
นั่น.. รอยยิ้มของคืนวันอันแสนดี
จะทอดทิ้งก็พิรี้พิไรครวญ
.. หนึ่งใจขมปร่า ..
อยากจะลาลาลับไม่กลับหวน
อีกใจซึ้งถ้อยฝันพารัญจวน
มันปั่นป่วนวุ่นว้าในอารมณ์
...
โลกคงไม่น่าอยู่เอาเสียเลย หากตื่นลืมตาขึ้นมาในวันพรุ่งนี้
แล้วพบว่าไม่มีคุณอยู่ในชีวิต..
แต่.. ไม่เป็นไร...
..ไม่เป็นไร ..
..คนดี..