.. ค ว้ า ง .. มิรู้จะก้าวย่างทิศทางไหน มันเวิ้งเหงาเปล่าว่างอยู่ข้างใน เกินจะกล่าวคำใด-อะไรดี ..ใจหาย... คงเสียดายอุ่นหวานของวานนี้ นั่น.. รอยยิ้มของคืนวันอันแสนดี จะทอดทิ้งก็พิรี้พิไรครวญ .. หนึ่งใจขมปร่า .. จนอยากลาลาลับไม่กลับหวน อีกใจซึ้งถ้อยฝันพารัญจวน มันปั่นป่วนวุ่นว้าในอารมณ์ .. อย่างไร ? .. หัวใจจึงจะห้ามความขื่นขม เอ่ยคำลาแม้ว่าจะโศกซม หรือยอมจมเจ็บอย่างมิร้างลา
หน้าส่วนตัว
1725
