30 มิถุนายน 2549 11:32 น.
รวี นิชา
ฉันก้าวผ่านวันเวลาอย่างว้าเหว่
ไร้แม้เสียงกล่อมเห่ในคืนหนาว
ไม่มีแม้เศษแสงแห่งดวงดาว
ให้รู้สึกอุ่นคราวหนาววิญญา
ฉันขมขื่นกับคืนวันมานานนัก
แทบกระอักอารมณ์ที่ขมปร่า
ได้แต่ฝืนเก็บงำซ่อนน้ำตา
หลังม่านโศกโชคชะตาที่ฟ้าเมิน
จึงวันนี้.. แม้มีพายุฝน
กระหน่ำจนสะท้านทกระหกระเหิน
ให้หนาวสั่นรวดร้าวทุกก้าวเดิน
ต้องเผชิญเรื่องร้ายมากมายนัก
ฉันยังคงจะก้าวไปแม้ใจหวั่น
แม้หวาดกลัวคืนวันอันหนาหนัก
แม้ไม่มีอุ่นไอให้พิงพัก
แต่ฉันมี ..หัวใจรัก.. ให้ตัวเอง
14 มิถุนายน 2549 11:57 น.
รวี นิชา
ฝนปรายโปรยโรยรินอมกลิ่นเศร้า
คนใจร้าวรินน้ำตามาเป็นสาย
ลมเย็นเยียบพัดผ่านสะท้านกาย
เพลงเดียวดายแว่วย้ำยิ่งช้ำตรม
ลอยอารมณ์ร้าวรานผ่านฝนฟ้า
ชุ่มน้ำตากระอักสะอื้นด้วยขื่นขม
คิดถึงความ โง่ ง่าย ให้ระทม
เผลอจิตจมกับบางสิ่งไม่จริงจัง
จวนมอดแล้วฟอนไฟในเลือดเนื้อ
ที่ยังเหลือให้สังเวชคือเศษหวัง
มองตัวเองแล้วยิ่งกว่าชิงชัง
เที่ยวเพ้อคลั่งวุ่นวายน่าอายใจ
อยากจะเร้นรอยร้าวในหลืบลึก
ซ่อนรู้สึกวาบพร่าและเผลอไหว
ทุกน้ำตารินหลากจากนี้ไป
จะขอใช้อย่างมีค่ากว่าที่เคย
ให้หยาดฝนอ้างว้างที่พร่างสาย
ดับฝันอันแตกตายเสียอกเอ๋ย
หยุดไขว่คว้าเยื่อใยจากใครเลย
อุ่นมือเคยเหนี่ยวรั้งไว้ไม่จำเป็น...
3 มิถุนายน 2549 16:41 น.
รวี นิชา
ฉันเฝ้ามองความรักของใครต่อใคร
ด้วยหัวใจที่สับสน
เหนื่อยไหม.. กับการรักใครสักคน
ที่มากล้น.. คนต้องการ
มันเหมือนกับการแข่งขัน
ผู้ชนะย่อมได้รับรางวัลอันแสนหวาน
หัวใจเริงรื่น สุข ชื่นบาน
อยู่บนความร้าวรานของผู้ปราชัย
ยิ่งเมื่อย้อนกลับไปมอง
รับรู้ถึงความหม่นหมอง.. ยินเสียงร้องไห้
ถามตัวเอง.. ลึกลึกในหัวใจ
เราปรารถนาสิ่งใด.. กันชีวิต..
ไม่มีคำตอบใด.. ในคำถาม
ไม่อาจให้นิยามความถูกผิด
เมื่อมันคือครรลองของชีวิต
คงต้องปล่อยตามลิขิตกันต่อไป
แต่...
หากฉันเป็นก้อนหินก็คงดี
อาจชินชากว่านี้.. ก็เป็นได้
ไม่รู้สึก ไม่รับรู้ ต่อสิ่งใด
ไม่ต้องมี หั ว ใ จ เหมือนอย่าง ค น..
.. ฉั น อ ย า ก เ ป็ น ก้ อ น หิ น ..
หน้าส่วนตัว
1194
