22 กุมภาพันธ์ 2546 15:27 น.
รวีลับฟ้า
รู้ว่าเธอมีฝัน...และจะไปถึงฝันนั้นเสมอ
ถึงทางที่เธอเดินจะต้องเผชิญกับขวากหนาม
ให้รู้ว่ายังมีฉันเฝ้าดูแลอยู่ข้างๆทุกยาม
ให้ก้าวข้ามไปพร้อมกัน...สู่ความใฝ่ฝันอันยิ่งใหญ่..
บางครั้งฉันก็ท้อ บางเวลาฉันก็เหงา
บางทีก็ปวดร้าว บางคราวก็สุขสันต์
บางครั้งก็อ่อนล้า บางเวลาก็หยุดฝัน
บางทีก็ฝ่าฟัน วันนี้จึงสดใส......
...และฉันก็เชื่อว่า...ท้องฟ้าไม่มีวันมืดดำตลอดไป....
แม้อะไรมาขวางกั้นสัมพันธ์ไม่มีวันสลาย
คำสัญญาที่ให้ไว้แม้ตายไม่มีวันแปรเปลี่ยน
ตราบเท่าเหล่าสรรพสัตว์ในโลกยังคงหมุนเวียน
จะขอขีดเขียนคำว่า...รัก...และปักไว้ในหัวใจ
.......วันนี้จึงได้มีเธอกับฉัน
.......ทั้งที่เมื่อวานเรายังไกลกัน
.......ไม่รู้ว่าอะไรมาเสกสรร
.......เธอกับฉันจึงพานมาพบเจอ
***********-----------**********----------*********
20 กุมภาพันธ์ 2546 00:52 น.
รวีลับฟ้า
ฉันรักที่จะเดิน...เพราะเป็นสิ่งเดียวที่ฉันสนุกและเพลิดเพลินกับมัน
เป็นประสบการณ์ที่คนอยู่นิ่งไม่มีวันได้สัมผัส
ไม่รู้ว่าเมื่อไร...ใจดวงน้อยๆดวงนี้จะหยุดอยู่กับที่...แต่คงไม่มี
เพราะว่าตอนนี้ฉันต้องไป...หยุดอยู่นานไม่ได้...ตราบที่ยังมีลมหายใจ
รองเท้าสองข้างนี้ก็จะพาไป...สู่หนทางแสนไกล...
สู่โลกอันกว้างใหญ่...ห้วงน้ำหุบเหวและขุนเขา...
ไม่อาจยื้อหยุดสองเท้านี้ได้....
บางครั้งที่ฉันท้อ...ฉันก็จะหยุด...มองกลับมาดูหนทางที่ผ่านมา
เห็นผู้คนมากหน้าหลายตา...พากันเดินเบียดเสียดกันอยู่ในที่แคบๆ
แล้วก็หันกลับไปมองทางข้างหน้า...เห็นสายรุ้งที่ขอบฟ้าน่าอิงแอบ
บอกกับตัวเองจะไปให้ถึงที่นั้น...แล้วจะคว้าเอาฝันมาแนบกาย...
----------*********--------------*********-----------********-----------*******----------
20 กุมภาพันธ์ 2546 00:08 น.
รวีลับฟ้า
มันยากมากที่จะเก็บซ่อน.......ความรู้สึกนี้ไว้
เพราะยิ่งอยู่ใกล้มากเท่าไร....ยิ่งไม่อาจห้ามใจ
ยิ่งได้สบสายตาที่เธอมองมา....ยิ่งหวั่นไหว
แต่ก็ต้องเก็บไว้เพราะรู้ว่าความในใจ...ไม่ตรงกัน
ฉันเฝ้ารออยู่ทุกวันว่าเธอจะบอกรัก
หวังว่าสักพักเธอคงจะบอกรักเรา
จะรอต่อไปทั้งหัวใจที่สุดเหงา
ถึงปวดร้าวสุดแสนเศร้าจะเฝ้ารอเธอ .......*=_=,
*******. . . . . . . . *******. . . . . . . ********* . . . . . .
หน้าส่วนตัว
874
