31 พฤษภาคม 2547 20:57 น.
รพี พรรณราย
สายฝนโหมชโลมหล้าคืนฟ้าหมอง
ไอละอองพรมหญ้าเหมือนผ้าห่ม
กิ่งใบสนเสียดส่ายตามสายลม
ดังคนตรมวุ่นวายฟายน้ำตา
ด้วยหัวใจแหลกยับกับอดีต
เหมือนคมมีดเฉือนเชือดเลือดไหลบ่า
หาไม่พบความสุขใสแต่ไรมา
อนิจจา..!แล้วจะปรับทุกข์กับใคร
ก้าวผ่านหนาวผ่านฝนและผ่านร้อน
เที่ยวซอกซอนมิรู้แห่งตำแหน่งไหน
ทุรนร่างเร่าร้อนดังฟอนไฟ
มิเคยได้สงบจิตสักนิดเดียว
วอนสายฝนช่วยชะล้างให้ว่างเปล่า
เกลื่อนรอยเงาระงับซับทรวงเสียว
ให้เบาบางจางหายสลายเกลียว
แม้อยู่เดียวคงทนได้ไปวันวัน.
30 พฤษภาคม 2547 15:45 น.
รพี พรรณราย
ยอดท่าเพชรสูงสล้างกลางโค้งฟ้า
สุดสายตาลิบลับรับขอบสรวง
ในสีแสงสนธยาเชิงลาดวง
ริ้วเมฆควงวนสายรายนภา
ด้วยมนต์ขลังพลังแรงแห่งฝอยฝน
พร้อมลมบนกรีดหวิวโปรยพลิ้วพร่า
แพสายรุ้งพร่างระยับรับนัยน์ตา
เพลงวนาขับกล่อมย้อมกลางใจ
เขาท่าเพชรสูงสง่าเป็นราศรี
ครั้นราตรีจันทร์สกาวดาวไสว
ยอดท่าเพชรจักโดดเด่นเห็นแต่ไกล
ผ่านมาไปตอกย้ำจำไม่ลืม.
29 พฤษภาคม 2547 15:11 น.
รพี พรรณราย
เทือกทิวป่ากว้างใหญ่ท้ายบ้านนอก
ริ้วไอหมอกซ่านหนาวเคล้าเคลียขวัญ
วิหคไพรขับขานประสานกัน
คล้ายเพลงอันเศร้าซึ้งถึงบางคน
ม่านฟ้าฝอยปลิวฟ่องละอองชื้น
ยามฟ้าตื่นจากฝันอันหมองหม่น
อรุณคลี่สีทองคล้องกมล
ประโลมคนโดดเดี่ยวเปล่าเปลี่ยวใจ
ปาดไอหมอกชโลมร่างอย่างเงียบเงียบ
ยะเยือกเยียบเย็นชาอารมณ์ไหว
ในสำนึกลึกเร้นไม่เห็นใคร
คล้ายควันไฟเลือนหายลับสายตา
สายสัมพันธ์วันนี้ไม่มีแล้ว
หมดสิ้นแววลายเล่ห์เสน่หา
เหลือแค่กายระทมท้อทรมา
ธารน้ำตาเป็นเพื่อนในเรือนเนาว์.
16 พฤษภาคม 2547 20:46 น.
รพี พรรณราย
ชื่นโชยฉ่ำพรำย้อยจากสร้อยฝน
เมฆเบื้องบนครึ้มคลุ้มอุ้มขุนเขา
น้ำฟ้าหลากรินหลั่งทั้งลำเนา
เซาะลาดเขาคอหงส์ไหลลงบึง
ดอกไม้ป่ากลีบพรมในลมอ่อน
กลิ่นขจรทั่วลำธารที่ผ่านถึง
ท่วมท้นความรู้สึกอันลึกซึ้ง
เต็มอยู่ในก้นบึ้งความซึ้งใจ
ใบไม้แห้งร่วงพลิ้วโปรยปลิวว่อน
แล้วยอดอ่อนแตกตาขึ้นมาใหม่
เพื่อชูหน่อก่อพันธ์ขึ้นทันใจ
ยามผลัดใบก็มียามผลิบาน
สายรุ้งสวยพาดฟ้าคราใกล้ค่ำ
นกไพรร่ำเรียกคู่กู่เสียงหวาน
ร้องชวนชักพักกายาราตรีกาล
แสงแห่งวารเลือนหายจากปลายฟ้า
เพลงแห่งไพรใกล้ค่ำพร่ำหวีดแว่ว
กระซิบแผ่วเอื้อนเสียงสำเนียงปร่า
คล้ายเห่กล่อมย้อมใจคนไกลมา
ยามจากลาคอหงส์....อย่าหลงลืม.
9 มีนาคม 2547 14:52 น.
รพี พรรณราย
กลิ่นท้องทุ่งจรุงในดวงใจเสมอ
ไม่พบเจอนานเกินความเหินห่าง
ยามย่ำค่ำมืดมัวสลัวลาง
ฝอยน้ำค้างปลิวปรายในสายลม
แสงไฟจากกระท่อมแม้ซ่อมซ่อ
ระยิบล้อแพดาราไม่กล้าข่ม
ดอกไม้ป่าระเหยหอมชวนดอมดม
เร้าอารมณ์ตรึงตราคลายอาวรณ์
ในบึงกว้างปลาคล่ำลำธารทิพย์
ลมกระซิบอ้อนออดยอดสิงขร
คล้ายขับกล่อมวิญญาเอื้ออาทร
ให้หลับนอนสุขนัก.....ตักมารดา.
หน้าส่วนตัว
1101
