7 พฤศจิกายน 2551 21:38 น.
รชาณนท์
เริ่มรู้สึกน้อยใจในบางสิ่ง
ถูกทอดทิ้งเหมือนใครไม่แยแส
ปากบอกรักพูดพร่ำทำเหมือนแคร์
แต่ที่แท้รักถอยลดน้อยวัน
ใยมองข้ามความรักภักดีให้
ลืมใส่ใจคนเคียงเคยเรียงฝัน
กลับไปหาคนอื่นหน้ารื่นมันส์
นี่เห็นฉันเป็นอะไรใคร่บอกที
ไม่รู้สึกนึกรักเหมือนครั้งก่อน
ไปออดอ้อนใครใครในทุกที่
ลืมฉันแล้วหรือไรไม่ใยดี
ฉันคนนี้หรือจะมีค่าอะไร
ฉันก็คงเป็นแค่คนเก่าเก่า
หรือจะเท่าพวกพ้องพี่น้องใหม่
หากเธอสุขสนุกสำราญใจ
ไปเถิดไปไม่ยั้งคิดรั้งเธอ
เมื่อพูดตรงไม่ได้ก็จงปิด
ให้สนิทอย่าพลาดพูดพลั้งเผลอ
เพราะฉันยังทำใจไม่ได้เกลอ
ที่เห็นเธอเล่นล้อต่อกับใคร
- - - - - - - - -
เพิ่งรู้สึกตัวหรือคืออะไร
แหมรู้ใหมว่ามันนานหนักหนา
ที่บอกรักไปนั้นในทุกครา
ก็เพื่อยื้อเวลาคราห่างกัน
มิมองข้ามความรักและภักดี
แต่ก็มีลืมบ้างคนอย่างฉัน
ก็เพื่อนใหม่หาได้ในทุกวัน
จะผูกพันทำไมให้วุ่นวาย
ก็รู้สึกนึกรักในบางครั้ง
แต่ก็ยังมีใจให้สหาย
แค่บางครั้งอยากหาเพื่อนมากมาย
อย่าฟูมฟายพูดพร่ำฉันรำคาญ
ก็แค่อยากพบเจอเธอคนใหม่
มีใครใครหลายคนได้ขับขาน
จะเก่าใหม่เป็นไรใจสำราญ
เธอจะพาลหนีไปไม่สำคัญ
ไม่พูดตรงให้ฟังดังความคิด
จะเบือนบิดปิดไว้ไม่หุนหัน
เธอจะรู้ก็ช่างเธอแล้วกัน
สำหรับฉันไม่แคร์แม้นิดเดียว
6 พฤศจิกายน 2551 20:31 น.
รชาณนท์
เคยเป็นหนึ่งรวมกัน
เคยมีวันสนุกสนาน
เคยสุขเคยสำราญ
เคยตระการด้วยเกมส์กล
เคยยิ้มหัวเราะร่า
เคยฟันฝ่าพายุฝน
เคยขำหัวเราะจน
เคยเขียนวนวกไปมา
เคยรวมทีมกล้าแกร่ง
เคยคิดแข่งวาสนา
เคยยิ้มทั้งน้ำตา
เคยเล่นบ้าแผลงล้อคน
เคยมองกลอนสดใส
เคยแต่งใจใส่ทุกหน
เคยแต้มสีสรรปน
เคยเล่นซนกลกลอนกานท์
เคยแต่งรวมเรียงร้อย
เคยผูกสร้อยร้อยผสาน
เคยแล้วแต่แสนนาน
คงปล่อยผ่านคงแค่เคย
หน้าส่วนตัว
322
