31 กรกฎาคม 2553 21:49 น.
รงค
ลมหายใจว่างเปล่าที่เข้าออก
คอยบ่งบอกบางอย่างแม้ห่างเหิน
ทอดถอนยาวคราวครั้งชอบพลั้งเพลิน
จิตดำดิ่งนานเนิ่นเกินบรรยาย
ภาพความหลังตามติดคอยชิดอยู่
ดิ้นรนสู้ลบล้างให้จางหาย
แต่มิวายฉายซ้ำจำไม่คลาย
มาขยายกลางเนตรเฉกเช่นเดิม
คอยทับซ้อนซ่อนตนจนหวาดหวั่น
มิอาจลืมภาพนั้นหมั่นมาเสริม
ให้อ้างว้างว้าวุ่นเศร้าเหงาเติม
หมดแรงเริ่มสิ่งใหม่ในทุกวัน
จำหลอกหลอนตนเองในทุกครั้ง
ให้เกิดหวังไว้บางเพื่อสร้างฝัน
อาจไม่ช้าโชคดีใต้แสงจันทร์
คงถึงวันลืมได้กับเรื่องราว
31 กรกฎาคม 2553 19:48 น.
รงค
ยามเวิ้งว้างว่างเปล่าและเหงาหงอย
ดั่งรอคอยบางสิ่งอย่างสับสน
จิตปั่นป่วนรวดร้าวเศร้าระคน
จึงทุกข์ทนบนโลกอยู่เดียวดาย
สรรพสิ่งแวดล้อมช่างเงียบเหงา
ทุกอย่างดูทึมเทาหมดความหมาย
เหลือบแลไปดั่งโลกไร้วุ่นวาย
ทุกอย่างหายตายจากชากกมล
ทอดถอนใจคลายเศร้าให้จางบ้าง
ทุกอย่างดูอ้างว้างร้างแห่งหน
เหลือเพียงร่างร่างหนึ่งซึ่งทุกข์ทน
จะก้าวพ้นเหตุการณ์นั้นอย่างไร
ฟังเสียงหรีดเรไรไว้เป็นเพื่อน
เพื่อคอยเตือนตนเองตามนิสัย
จงอยู่อย่างเดียวดายนี้ต่อไป
อย่านึกถึงสิ่งใดให้ร้าวรอน
หน้าส่วนตัว
1011
