18 เมษายน 2557 17:01 น.
รการต์
ความรักคือ จิ ต ร ก ร ร ม
แม้ฟ้าเปลี่ยวใจเปล่าคนเศร้าหมอง
มิลำพองผืนดินหินกรวดสร้าง
จิตรกรรมล้อมกรอบเจ้าบอบบาง
วาบน้ำค้างเดียวดายใต้แสงจันทร์
แรงข้าล้าแปรงข้าพ้อสุดท้อนัก
เหนื่อยใจพักเพียงร่างอยากสร้างสรรค์
จะเฝ้าฝืนต่อไปอย่างไรกัน
หยุดแค่ฝันก็เพียงพอหล่อเลี้ยงใจ
ของใกล้มือแม้ใครว่าไร้ค่า
เพียงเสาะหาเคยเทียบฤๅเปรียบได้
รักคือรักคนพ่ายขาดสายใย
ฝันสิ่งใดหมายปองลองย้อนดู
เมื่อรักจึง...ข้ารู้อยู่ในใจ
เอื้อมมือไขว่คว้าครองมองสุดกู่
มิเพียงรักบังเกิดลองเชิดชู
ข้าจึงรู้สุขได้เพียงตามอง
เมื่อข้ารัก...ฝันใฝ่ข้าไม่ผิด
แม้สูญสิทธิ์จิตพรากอยากปกป้อง
เพราะข้ารักจึงได้คอยหมายครอง
ข้าหม่นหมองใจฉาบเพราะภาพลวง
แม้เหน็บหนาวข้ามองแต่ท้องฟ้า
ใจเริ่มล้าทุกข์เคล้าเข้ามาถ่วง
รักที่ข้าถูกรัดผูกมัดทรวง
ปล่อยใจล่วงจากสุขกลับทุกข์ทน
ครั้นสุขใจที่ได้รู้จักรัก
กลับสั้นนักยื้อไว้..ได้กี่หน ?
รักคือทุกข์ความจริงหากยิ่งยล
ความสุขล้นยากหามาเจือใจ
ที่สุขเพราะรักเจ้าข้าก็สุข
ที่ข้าทุกข์เพราะรักนั่นก็ใช่
ข้ามองฟ้าเวิ้งว้างที่กว้างไกล
กับผ้าใบภาพหมองของพู่กัน
ก้อนหินกรวดกระจายแม้ไร้ค่า
เคยเสาะหามาเปรียบฤๅเทียบนั่น
ที่สองเท้าเหยียบเพลินเดินทุกวัน
ไกลเกินฝันประมาณถึงการเยือน
อยากยื่นมือออกไประบายฟ้า
สัมผัสต้องดาราที่ลอยเกลื่อน
หากแต่ไกลเกินนับข้าลับเลือน
ภาพนั้นเหมือนมีไว้แค่ได้มอง
ข้าจึงก้มมองดินถิ่นข้าอยู่
สัมผัสดูด้วยมือข้าทั้งสอง
ทั้งก้อนหินกรวดทรายที่ก่ายกอง
เพื่อประคองหวนคืนผืนผ้าใบ
จิตรกรรมลิขิตใครคิดบ้าง
จะวาดค้างก่อนจินต์จะสิ้นได้
รักคือทุกข์กรองกานท์ประสานใจ
ทุกข์คือรักเป็นไปได้ทั้งนั้น !
รการต์
13 เมษายน 2557 11:02 น.
รการต์
๏ ประติมากรรมคือความรัก...
เมื่อเธอถักลายกานท์ผสานศิลป์
ข้างน้ำตกสายธารขับขานริน
สู่โขดหินแสนไกลอันไหลนอง
ร้อยเส้นไหมแทนกานท์กระดานวาด
ตฤณชาติเสมือนเป็นเพื่อนผอง
เสร็จรูปลายใครหนอจะขอครอง
รูปประดิษฐ์ร้อยกรองเจ้าของเฟรม ๚ะ๛
รการต์
หน้าส่วนตัว
1838
