25 มิถุนายน 2547 11:33 น.

พอกันเสียที...

ไม่เจอหน้ากันนาน	
เห็นเมื่อวานทำไม่ทัก
คิดว่าไม่รู้จัก 		                     
แอบนึกรักอยู่ในใจ
  	
จู่จู่ก็ได้พบ 	
เธอหนีหลบไปแสนไกล
เหตุผลคืออะไร  		
ถามทำไมไม่รู้เลย

เห็นอยู่ว่าไม่รัก 	
ตัวเราจักทำแกล้งเฉย
คิดเสียว่าไม่เคย 		
ขอลงเอยกันด้วยดี
	
เจ็บปวดรวดร้าวจิต	
ก็หยุดคิดอย่ารอรี
คงพอกันเสียที		
กับรักนี้ที่เธอทำ

ยโส-โย อรินครับ

16 มิถุนายน 2547 14:20 น.

เด็กน้อย

ยโส

เด็กตัวน้อยด้อยนักกับเดียงสา
ซ้ำวาจาไม่เพราะเสนาะหู
ผิดถูกไม่เคยรู้ว่าเป็นครู
เพราะว่าดูไม่ออกไม่บอกใคร

วัยของเจ้าเลยผ่านตามเวลา
ใจแขนขาแข็งแกร่งแรงยิ่งใหญ่
เรียน เล่น รัก ชักพา ว่ากันไป
ก้าวสู่ฝันที่ใฝ่ไม่ไกลเกิน

มาวันนี้จึงรู้ว่าครูนั้น
เฝ้ารำพันสอนสั่งไม่ห่างเหิน
ขู่ตะคอกหยอกล้อพอกระเทิน
แต่ไม่เมินเกินใครใช่แล้วครู

ศิษย์เรียนรู้เพราะครูนั้นสอนสั่ง
ส่งถึงฝั่งแห่งชัยใครก็รู้
ขอรำลึกนึกถึงผู้เป็นครู
จากเด็กน้อยกตัญญูรู้คุณคน

2 มิถุนายน 2547 15:17 น.

ใยโทษพรหมลิขิต

ยโส

ใยโทษพรหมลิขิต

ไม่เคยคิดถึงใครขนาดนั้น
ไม่มีวันจะเป็นไปได้แน่
ถึงทำได้ก็เป็นเพียงแค่
ความเที่ยงแท้ของใจที่โรยรา

ลมฝนแรงซัดสาดถาโถมใส่
ในใจไหวหวิวหวั่นพลันห่วงหา
วันที่จากเธอคล้อยคอยเวลา
จะกลับมาหากันฉันยินดี

ฝนเริ่มสาดกระหน่ำซ้ำลงมา
ล้างน้ำตาบางคนบนวิถี
เหมือนชะล้างความเศร้าที่เขามี
นับจากนี้คงคลายหายทุกข์ทน

ความจริงแท้แน่นอนของชีวิต
ใครลิขิตวาดไว้ใครผสม
ทั้งชั่วดีทุกข์สุขในตัวตน
นั่นเป็นผลดีชั่วที่ตัวทำ

ใยโทษลมฟ้าฝนพรหมลิขิต
คนแหละผิดคิดเองช่างน่าขำ
ผิดเป็นครูรู้ดีชี้ทางนำ
นี่เป็นคำวอนบอกไม่หลอกกัน

ในวันที่ฝนตกหนัก ลมก็แรง มองออกนอกหน้าต่าง คิดถึงใครบางคนขึ้นมาในทันที จึงได้เขียนบทกวีนี้ขึ้นมา

2 มิถุนายน 2547 13:15 น.

ใยโทษพรหมลิขิต

ยโส

ใยโทษพรหมลิขิต

ไม่เคยคิดถึงใครขนาดนั้น

ไม่มีวันจะเป็นไปได้แน่
ถึงทำได้ก็เป็นเพียงแค่

ความเที่ยงแท้ของใจที่โรยรา

ลมฝนแรงซัดสาดถาโถมใส่

ในใจไหวหวิวหวั่นพลันห่วงหา
วันที่จากเธอคล้อยคอยเวลา

จะกลับมาหากันฉันยินดี

ฝนเริ่มสาดกระหน่ำซ้ำลงมา
ล้างน้ำตาบางคนบนวิถี
เหมือนชะล้างความเศร้าที่เขามี
นับจากนี้คงคลายหายทุกข์ทน

ความจริงแท้แน่นอนของชีวิต
ใครลิขิตวาดไว้ใครผสม
ทั้งชั่วดีทุกข์สุขในตัวตน
นั่นเป็นผลดีชั่วที่ตัวทำ

ใยโทษลมฟ้าฝนพรหมลิขิต
คนแหละผิดคิดเองช่างน่าขำ
ผิดเป็นครูรู้ดีชี้ทางนำ
นี่เป็นคำวอนบอกไม่หลอกกัน

ในวันที่ฝนตกหนัก ลมก็แรง มองออกนอกหน้าต่าง คิดถึงใครบางคนขึ้นมาในทันที
จึงได้เขียนบทกวีนี้ขึ้นมา