14 ธันวาคม 2548 18:39 น.
ยูริ
คนดีคืนนี้เธออยู่ไหน
ทิ้งฉันไว้ไม่ใส่ใจให้ห่วงหา
มีอะไรเธอทำไมไม่พูดมา
ความรูสึกที่เฉยชาเกิดจากอะไร
นอนรอโทรศัพท์เธอทั้งคืน
ต้องทนฝืนกลั้นความรู้สึกที่หวั่นไหว
กี่หยดน้ำตาที่ไหลออกมาล้างใจ
นี่ฉันเป็นอะไรกับแค่การหายไปของใคร 1 คน
ไม่อยากเป็นผู้หญิงขี้แพ้
ที่มัวอ่อนแอร้องไห้สับสน
แคร์เค้าทำไมแค่คนใจร้าย 1 คน
ที่ปล่อยให้เราทุกข์ทนไม่เคยสนใจ
เลิกรักเธอได้ฉันทำไปนานแล้วคนดี
ไม่ทนทรมานกับความรู้สึกแบบนี้หรอกรู้ไหม
แต่เพราะรักมากจนเกินยากจะตัดใจ
ผู้หญิงคนนี้จึงยอมอ่อนไหวเพราะผูชายบางคน
14 ธันวาคม 2548 18:07 น.
ยูริ
กลับมาขอโทษจากวันนั้นที่ทิ้งกันไป
ฉันจำเป็นต้องให้อภัยอย่างนั้นเหรอ
เคยอ้อนวอนแทบตายได้อะไรมั๊ยจากใจเธอ
สิงที่ได้พบได้เจอก็มีแต่เสียใจ
เมื่อเธอเคยตอกตะปูลงกำแพง
ต่อให้ฉันแกล้งลืมความปวดร้าวซักแค่ไหน
รอยนั้นกยังคงอยู่ฉันเองที่รู้ดีอยู่แก่ใจ
แม้ฉันจะพูดว่าอภัยแต่ยังไงหัวใจก็มี "รอย"