29 สิงหาคม 2552 14:24 น.

แฮนด์บิล..ของสะสมสำหรับคนรักหนัง

แฮนด์บิล..ของสะสมสำหรับคนรักหนัง..ซึ่งเป็นแผ่นกระดาษใบเล็กๆมีรายละเอียดเกี่ยวกับหนังเรื่องนั้น..มีแจกตามโรงหนังและสถานที่ต่างๆ..บางคนที่สะสมก็จะตามหา..บางครั้งก็เก็บมาจากถังขยะ..บางคนก็ต้องไปซื้อ..ทั้งๆที่เขาแจกฟรี

นานเท่าไหร่แล้วนะที่เราไม่มีโอกาสได้เห็นของสะสมแบบนี้อีก..การที่เราย้ายที่อยู่มาอยู่ที่นี่คงจะเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้เราไม่มีโอกาสได้เห็นและสะสมอีก..จังหวัดที่เราอยู่ไม่มีโรงหนังในตัวจังหวัดทำให้ยากที่จะมีแฮนด์บิลมาแจก..เราเองเมื่อมีเวลาก็จะมาเปิดแฟ้มเอกสารดู..แฮนด์บิล..ที่เราเคยสะสมมา..มีทั้งใบขนาด เอ4...จนปัจจุบันเปลี่ยนเป็นขนาด เอ5..ในแฮนด์บิลทุกใบทุกเรื่องมักจะมีเรื่องราวประทับใจและมีความทรงจำอยู่เวลานึกย้อนกลับไปมีรอยยิ้มได้เสมอในช่วงเวลานั้นๆ
แฮนด์บิล..ทำให้เรามีเพื่อนเพิ่มขึ้น..มีน้ำใจแบ่งปันของที่มีให้กัน..มีการแลกเปลี่ยนประสบการณ์หลากหลายอย่าง..มีความทรงจำที่ดีและงดงามให้แก่กัน
ชวนกันไปดูหนังในวันหยุดซึ่งเป็นหนังที่ฉายฟรีตามคลับหรือหนังสือต่างๆที่จัดวันหยุดเพียง 2 วันที่ต้องตามว่าหาแฮนด์บิล
เมื่อย้อนเวลาให้นึกถึงนั่นคงเป็นความทรงจำที่ดีในช่วงเวลาหนึ่งจริง..ขอบคุณแฮนด์บิล..ที่เป็นจุดเชื่อม..และขอบคุณเพื่อนๆเหล่านั้นที่แบ่งปันน้ำใจมาให้..เวลามันอาจจะผ่านมาหลายปี..หลายคนอาจจะเลิกสะสมไปแล้ว..หลายคนก็คงจะยังเป็นแฟนพันธ์แท้...ขอบคุณมากครับ...เราเองตอนนี้ก็มีอันเก่าๆเหลืออยู่เยอะเหมือนกัน..มีใครในบ้านกลอนสะสมหรือเปล่าครับ..เรื่องไหนที่อยากได้ลองเขียนมาดูนะครับเผื่อผมจะแจกให้ฟรีได้หรือจะแลกเปลี่ยนกันก็ได้นะครับเพราะผมไม่ได้สะสมมา 8 ปีแล้ว

5 สิงหาคม 2551 00:40 น.

ความรักของคน 3 รุ่น คือไออุ่นของหัวใจ

ยิปซี4

ในวัยเด็ก...ความรักคืออะไรผมไม่รู้หรอก
ผมรู้แต่ว่า..แม่มักจะให้ผม..ไปอยู่กับยายตอนปิดเทอม
ที่นั้น..ผมได้รับรู้ถึงอืสระและการเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ
และผมรู้แต่เพียงว่า..ยายรักผม
เมื่อผมเติบโตขึ้น...ผมก็ยังคงไปหายายทุกปิดเทอม
ยายมักจะทำขนมให้กินทุกวัน..สอนให้รู้จักการเก็บเงิน
เก็บดอกจำปี ใบเตยและมะนาวในสวนไปขาย
มะม่วงก็เอาไปขายที่ตลาดตอนเช้า
ผมกับยายเข้าไปในสวนทุกวัน..ผมว่ายายผมเก่ง
ผมรู้ดัว่า..ผมมีความสุข
ในเวลาเดียวกัน..เมื่อผมอยู่กับแม่
ผมรู้ว่าแม่..ทำอะไรให้ผม..ทุกอย่าง..แต่ผมไม่เคยชอบ
แต่ผมรับมาเพราะรู้ว่าถ้าผมไม่รับ..แม่จะเสียใจ
แต่ทุกครั้ง..ที่แม่หิ้วกระเป๋ายา..เข้าหมู่บ้านผมมักจะตามไปเสมอ
แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้นัก..รู้แต่ว่าถ้าแม่จะฉีดยา
ผมต้องกำแขนคนไข้ไว้แต่หลับตาปี๋เพราะผมกลัวเข็ม
เมื่อผมเรียนจบกลับมาทำงานใกล้บ้าน
ผมยังคงต้องไปบ้านยายทุกปี
ยายพูดกับลูกหลานทุกคนไว้ว่า
ถ้ายายยังมีชีวิตอยู่..ขอให้ไปหายายทุกวันสงกรานต์ปีละครั้ง
แต่ผมก็เคยหนีไปเที่ยวเชียงใหม่ 1 ครั้ง มีผมคนเดียวที่ไม่อยู่
ว่ผมรู้ายายเสียใจ
และผมก็รู้สึกผิด..และบอกกับตัวเองว่าจะไม่ทำอีก
เมื่อยายอายุ 93 ปี ยายเดินไม่ไหวแล้วยายอยากตายไม่อยากเป็นภาระลูกหลาน
แม่ผมไปเฝ้าและเยี่ยมยายทุกอาทิตย์
ยายลุกเดินเอง..ไม่ไหวแล้ว ต้องใส่แพมเพอร์ส
ซึ่งก็แน่นอนพวกผมทุกคนไม่มีใครทำเป็น..เราต้องมาฝึกทำ
ลุงผม แม่ผม น้าผม และหลานๆทุกคนพยายามทำจนได้
ผมทำและฝึกเพราะวันหนึ่งข้างหน้า..แม่ผมก็ต้องแก่เหมือนยาย
ยายถามว่าเมื่อไหร่ผมจะแต่งงาน..น้าผมตอบแทนผมว่า..
..ถ้าผมแต่งงานผมจะไม่มีโอกาสพาแม่มาหายายเหมือนหลายๆปีที่ทำมา..เพราะผมต้องดูแลครอบครัวใหม่ของผม...ใจจริงแล้วผมอยากจะบอกยายว่าผมคงไม่แต่งงานหรอกเพราะผมไม่ศรัทธาระบบครอบครัว(ใจจริงผมคงกลัวมากกว่า)
ความจำของคนแก่จะจำเรื่องราวเก่าๆได้..ยายฝันเห็นตาบ่อยขึ้น
เวลาที่..แม่ของผมซึ่งอายุ 67 ปีไปเยี่ยมยายที่อายุ 94 ..ยายมักจะถามแม่ผมเสมอว่า..".คิดถึงแม่เหมือนที่แม่คิดถึงมั๊ย..".ผมรู้ว่าแม่ผมน้ำตาไหล...
ในวันนี้ยายผมเสียแล้วด้วยวัย 95 ปี..ลุงผม,วัย 78 แม่ผม 68 น้าผม 62 และพวกผมหลานๆทุกคนได้ทำพิธีทางศาสนาอย่างถูกต้องตามประเพณัซึงในหมู่บ้านที่อยู่ยังไม่เคยทำมาก่อนเลย..เราอยากทำให้ยายให้ดีที่สุด
ผมรู้ดีว่า..ผมไม่เคยเสียใจ..เพราะผมทำให้ยายดีที่สุดแล้ว
ส่วนแม่ผม...ทุกวันนี้ผมอยู่กับแม่ อายุ 68 ที่ยังช่วยเหลือตัวเองได้ดี
แม่อยากไปไหน...ผมพาไปทุกที่
เพราะผมกลัวว่า...ถ้าวันใดวันหนึ่ง..ใครสักคนไม่อยู่
จะได้ไม่ต้องมาเสียใจภายหลัง
ว่ายังไม่ได้ทำอะไรให้เลย
ผมเอง..ไม่ใช่ว่าจะเป็นคนดีอะไรเลย
เกเรกับแม่มาเยอะมาก..สนใจงาน..มากกว่าแม่
ผมไปทำงาน..แม่ยังไม่ตื่น
ผมกลับมา..เมื่อแม่หลับแล้ว
เป็นอย่างนี้มาตลอด 10 ปีที่ผมทำงาน
จนวันหนึ่ง..หญิงสาวคนหนึ่งทนไม่ไหว
ด่าผมด้วยน้ำตาทางโทรศัพท์ว่า"มึงบอกว่ามึงจะกลับมาดูแลแม่วันนี้มึงทำหรือยัง.มึงรู้ไหมว่าแม่จะตายเพราะมึงนั่นแหละ "
นั่นทำให้ผมมีสติ ทำให้ผมน้ำตาไหลแล้วตัดสินใจได้
ผมตัดสินใจลาออกจากงานซึ่งแม่เคยขอให้ผมลาออกแต่ผมไม่เคยสนใจ
ผมโชคดีที่ผมลาออก..มันเหมือนผมได้ปลดปล่อยตัวเอง
มันทำให้ผม..ได้ครอบครัวผมคืน...
ผมได้พาแม่ไปไหนต่อไหนมากมาย
ผมได้ญาติพี่น้องผมคืน
ผมได้มีเวลาดูแลยาย ดูแลแม่
ผมได้จัดงานศพยายอย่างดีที่สุด
และในวันนี้..ผมก็ยังอยู่กับแม่..กอดแม่ทุกวัน
พาไปแม่วีด..พาแม่ไปโรงพยาบาล
ผมมีความสุข..ที่แลกด้วยการเลิกเป็นมนุษย์เงินเดือน
บางครั้ง..ผมถามตัวเองว่า...ผมเสียใจมั๊ยที่ลาออกจากงานที่มั่นคง
วันนี้ผมพูดได้อย่างเต็มที่ว่า
ผมไม่เสียใจ.เพราะผมได้ครอบครัวคืน
.แต่ผมก็เสียดาย เพราะผมยังมีความสามารถทำงานได้ดีอยู่
แต่ผมมีความสุขและคิดว่าตัวเองตัดสินใจไม่ผิด
ผมไม่อยากเสียใจเหมือนหลายคน...ว่าตอนแม่อยู่ยังไม่ได้ทำอะไรให้แม่เลย..พอแม่ตายแล้วอยากจะทำให้แม่อีกมากมาย...แล้วมันจะมีประโยขน์อะไร ..มันเรียกเวลาคืนไม่ได้
...วันนี้..คุณบอกรักแม่และกอดแม่หรือยังครับ.

ยายครับ...แม่ครับ..ผมรักแม่กับยายครับ.....

5 สิงหาคม 2551 00:36 น.

ความรักของคน 3 รุ่น.. คือไออุ่นของหัวใจ

ยิปซี4

ในวัยเด็ก...ความรักคืออะไรผมไม่รู้หรอก
ผมรู้แต่ว่า..แม่มักจะให้ผม..ไปอยู่กับยายตอนปิดเทอม
ที่นั้น..ผมได้รับรู้ถึงอืสระและการเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ
และผมรู้แต่เพียงว่า..ยายรักผม
เมื่อผมเติบโตขึ้น...ผมก็ยังคงไปหายายทุกปิดเทอม
ยายมักจะทำขนมให้กินทุกวัน..สอนให้รู้จักการเก็บเงิน
เก็บดอกจำปี ใบเตยและมะนาวในสวนไปขาย
มะม่วงก็เอาไปขายที่ตลาดตอนเช้า
ผมกับยายเข้าไปในสวนทุกวัน..ผมว่ายายผมเก่ง
ผมรู้ดัว่า..ผมมีความสุข
ในเวลาเดียวกัน..เมื่อผมอยู่กับแม่
ผมรู้ว่าแม่..ทำอะไรให้ผม..ทุกอย่าง..แต่ผมไม่เคยชอบ
แต่ผมรับมาเพราะรู้ว่าถ้าผมไม่รับ..แม่จะเสียใจ
แต่ทุกครั้ง..ที่แม่หิ้วกระเป๋ายา..เข้าหมู่บ้านผมมักจะตามไปเสมอ
แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้นัก..รู้แต่ว่าถ้าแม่จะฉีดยา
ผมต้องกำแขนคนไข้ไว้แต่หลับตาปี๋เพราะผมกลัวเข็ม
เมื่อผมเรียนจบกลับมาทำงานใกล้บ้าน
ผมยังคงต้องไปบ้านยายทุกปี
ยายพูดกับลูกหลานทุกคนไว้ว่า
ถ้ายายยังมีชีวิตอยู่..ขอให้ไปหายายทุกวันสงกรานต์ปีละครั้ง
แต่ผมก็เคยหนีไปเที่ยวเชียงใหม่ 1 ครั้ง มีผมคนเดียวที่ไม่อยู่
ว่ผมรู้ายายเสียใจ
และผมก็รู้สึกผิด..และบอกกับตัวเองว่าจะไม่ทำอีก
เมื่อยายอายุ 93 ปี ยายเดินไม่ไหวแล้วยายอยากตายไม่อยากเป็นภาระลูกหลาน
แม่ผมไปเฝ้าและเยี่ยมยายทุกอาทิตย์
ยายลุกเดินเอง..ไม่ไหวแล้ว ต้องใส่แพมเพอร์ส
ซึ่งก็แน่นอนพวกผมทุกคนไม่มีใครทำเป็น..เราต้องมาฝึกทำ
ลุงผม แม่ผม น้าผม และหลานๆทุกคนพยายามทำจนได้
ผมทำและฝึกเพราะวันหนึ่งข้างหน้า..แม่ผมก็ต้องแก่เหมือนยาย
ยายถามว่าเมื่อไหร่ผมจะแต่งงาน..น้าผมตอบแทนผมว่า..
..ถ้าผมแต่งงานผมจะไม่มีโอกาสพาแม่มาหายายเหมือนหลายๆปีที่ทำมา..เพราะผมต้องดูแลครอบครัวใหม่ของผม...ใจจริงแล้วผมอยากจะบอกยายว่าผมคงไม่แต่งงานหรอกเพราะผมไม่ศรัทธาระบบครอบครัว(ใจจริงผมคงกลัวมากกว่า)
ความจำของคนแก่จะจำเรื่องราวเก่าๆได้..ยายฝันเห็นตาบ่อยขึ้น
เวลาที่..แม่ของผมซึ่งอายุ 67 ปีไปเยี่ยมยายที่อายุ 94 ..ยายมักจะถามแม่ผมเสมอว่า..".คิดถึงแม่เหมือนที่แม่คิดถึงมั๊ย..".ผมรู้ว่าแม่ผมน้ำตาไหล...
ในวันนี้ยายผมเสียแล้วด้วยวัย 95 ปี..ลุงผม,วัย 78 แม่ผม 68 น้าผม 62 และพวกผมหลานๆทุกคนได้ทำพิธีทางศาสนาอย่างถูกต้องตามประเพณัซึงในหมู่บ้านที่อยู่ยังไม่เคยทำมาก่อนเลย..เราอยากทำให้ยายให้ดีที่สุด
ผมรู้ดีว่า..ผมไม่เคยเสียใจ..เพราะผมทำให้ยายดีที่สุดแล้ว
ส่วนแม่ผม...ทุกวันนี้ผมอยู่กับแม่ อายุ 68 ที่ยังช่วยเหลือตัวเองได้ดี
แม่อยากไปไหน...ผมพาไปทุกที่
เพราะผมกลัวว่า...ถ้าวันใดวันหนึ่ง..ใครสักคนไม่อยู่
จะได้ไม่ต้องมาเสียใจภายหลัง
ว่ายังไม่ได้ทำอะไรให้เลย
ผมเอง..ไม่ใช่ว่าจะเป็นคนดีอะไรเลย
เกเรกับแม่มาเยอะมาก..สนใจงาน..มากกว่าแม่
ผมไปทำงาน..แม่ยังไม่ตื่น
ผมกลับมา..เมื่อแม่หลับแล้ว
เป็นอย่างนี้มาตลอด 10 ปีที่ผมทำงาน
จนวันหนึ่ง..หญิงสาวคนหนึ่งทนไม่ไหว
ด่าผมด้วยน้ำตาทางโทรศัพท์ว่า"มึงบอกว่ามึงจะกลับมาดูแลแม่วันนี้มึงทำหรือยัง.มึงรู้ไหมว่าแม่จะตายเพราะมึงนั่นแหละ "
นั่นทำให้ผมมีสติ ทำให้ผมน้ำตาไหลแล้วตัดสินใจได้
ผมตัดสินใจลาออกจากงานซึ่งแม่เคยขอให้ผมลาออกแต่ผมไม่เคยสนใจ
ผมโชคดีที่ผมลาออก..มันเหมือนผมได้ปลดปล่อยตัวเอง
มันทำให้ผม..ได้ครอบครัวผมคืน...
ผมได้พาแม่ไปไหนต่อไหนมากมาย
ผมได้ญาติพี่น้องผมคืน
ผมได้มีเวลาดูแลยาย ดูแลแม่
ผมได้จัดงานศพยายอย่างดีที่สุด
และในวันนี้..ผมก็ยังอยู่กับแม่..กอดแม่ทุกวัน
พาไปแม่วีด..พาแม่ไปโรงพยาบาล
ผมมีความสุข..ที่แลกด้วยการเลิกเป็นมนุษย์เงินเดือน
บางครั้ง..ผมถามตัวเองว่า...ผมเสียใจมั๊ยที่ลาออกจากงานที่มั่นคง
วันนี้ผมพูดได้อย่างเต็มที่ว่า
ผมไม่เสียใจ.เพราะผมได้ครอบครัวคืน
.แต่ผมก็เสียดาย เพราะผมยังมีความสามารถทำงานได้ดีอยู่
แต่ผมมีความสุขและคิดว่าตัวเองตัดสินใจไม่ผิด
ผมไม่อยากเสียใจเหมือนหลายคน...ว่าตอนแม่อยู่ยังไม่ได้ทำอะไรให้แม่เลย..พอแม่ตายแล้วอยากจะทำให้แม่อีกมากมาย...แล้วมันจะมีประโยขน์อะไร ..มันเรียกเวลาคืนไม่ได้
...วันนี้..คุณบอกรักแม่และกอดแม่หรือยังครับ.

ยายครับ...แม่ครับ..ผมรักแม่กับยายครับ.....

13 มิถุนายน 2551 20:37 น.

ขอสารภาพกับตุณครู

ยิปซี4

คุณครูที่เคารพ.
ศิษย์ยังรักและเคารพมากมายเช่นเดิม
ขอบพระคุณ..ความรู้ที่ครูถ่ายทอดให้
ความเอาใจใส่และเมตตาต่อศิษย์
วันนี้ศิษย์ไม่ได้เล่นบาสแล้ว..เพราะขาดปีกขวาคู่ใจ
วันนี้ศิษย์ไม่ได้เป็นครูแล้ว...แต่ก็ดีใจที่เคยเป็นครูที่ดี..
เหมือนที่ครู..เคยเป็นแบบให้
วันนี้ศิษย์ของครูทั้งสองคน..ปีกขวาและปีกซ้าย
ยังคงคบกันอยู่เหมือน 24 ปีที่แล้ว
..เรารักกัน..
แม้จะไม่มีใครยอมรับและอยู่ไกลกันคนละภาค
นี่คือคำสารภาพที่ปกปิดครูมาหลายปีครับครู
ตุณครูจะโกรธศิษย์รักของคุณครูมั๊ยครับ
สักวันหนึ่ง...เราสองคน..จะไปกราบครูครับ
เรารักครู..และโค้ชบาสครับ

เคารพรักครูครับ