31 มกราคม 2552 04:32 น.

:+:อักษรรัก :+:


ฉันคงเขียนเรียงร้อยถ้อยคำรัก
ไม่ประจักษ์ในรักเพียงสักหน
แต่งวลีหลายอย่างฝากบางคน
ทุกถ้อยล้นค้นแต่งแต้มกลอนกานท์

เพียงเริ่มลากเส้นสีกวีกลอน
ใส่เพลงซ้อนลีลาพาผสาน
ลำนำขับใช่ลวงฝากดวงมาลย์
ส่งคำหวานทุกวลีนาทีเปรย

ฉันเติมแต่งบอกเล่าเมาสุรา
เพียงเพื่อทุกปรารถนาพาเฉลย
อิ่มรสลิ้มชิมเหล้าเมาอย่างเคย
ใช่อยากเผยตัวตนคือหนใด

อิ่มเอมสุขเสลาสลักตัวอักษร
กาพย์โคลงกลอนจินตนาอุราไฉน
ฉันคงเป็นเช่นนั้นทุกวันไป
ตราบที่คอมยังไม่เจ๊งให้ดู...อิอิฯ

       *   *   *   *   *

1240

love

comment

21 มกราคม 2552 23:58 น.

+:+ สี่มึน ห้าหาย +:+

ยาแก้ปวด

นั่งเบื่อเบื่อเดินไปในร้านเหล้า
อกระเส่าระส่ำเพราะร่ำหา
ตะเบ็งเสียงดังดังสั่งสุรา
รีบรินมาเร็วไวได้ไหมน้อง (สาวๆเหลือน้อย)

ขอเมนูกับแกล้มมาแอ้มหน่อย
ใดอร่อยแนะด้วยช่วยสนอง
อันเหล้าปั่นสูตรไหนโหดมาทดลอง
ส่วนยาดองไม่เอาไม่เข้ากัน (เฌอมาลย์)

มีสูตรเด็ดจากดอยแม่ช้อยบอก
เอาไส้กรอกถั่วพูและหมูหัน
อีกโซดาชาเขียวเคี่ยวไส้ตัน
เอามาปั่นกับเหล้าสะเด่าแล(อาราเล่)

ขอน้ำหวานเปรี้ยวซ่าส์นำหน้าก่อน
แล้วตัดตอนเหล้าปั่นทันกระแส
ขอสีรุ้งเรืองรองมองเป็นแพ
อย่าเชือนแชเพื่อนยาจะช้าใย (มณีจันทร์)

เห็นสามสาวเรียกขอรอสูตรเด็ด
งัดกลเม็ดบรรพบุรุษฉุดไม่ไหว
รินโซจูสาเกเทรวมไป
เขย่าใส่แมงป่องอย่างคล่องมือ(ยาแก้ปวด)

แล้วยกซดสุดซอยลืมหงอยแน่
ตาละแม่สูตรใหม่ใครกล้าหือ
แค่แก้วเดียวเสียวได้ได้อออือ
ตาก็ปรือปากพร่ำเป็นทำนอง(เฌอมาลย์)

ใจระส่ำเหลือทนจนขนลุก
เหมือนใครปลุกผีป่ามาฉลอง
ทำไม่พูดตูดบิดคิดจับจอง
หวังจะคล้องหนุ่มเฟี้ยวเกี้ยวเต้นรำ(อาราเล่)

ยืนแอ่นหน้าแอ่นหลังทั้งกระเด้ง
เคล้าเสียงเพลงสุขเหลือเมื่อถลำ
ทั้งดื่มเหล้าเคล้าหนุ่มเริงระบำ
ไม่พูดพร่ำทำช้าเดินหน้าลุย(มณีจันทร์)

เมื่อเหล้าพร้อมสี่สาวเร่เข้าเต้น
จังหวะเป็นเพลงเมาเคล้าพอฉลุย
รสเหล้าปั่นมันส์หยดแทบอดคุย
เมาแก้มยุ้ยหนุ่มหล่อรีบป้อเลย(ยาแก้ปวด)

แต่ละนางทำเป็นเอ๋อขอเบอร์หน่อย
งานเริ่มกร่อยเมื่อโต้โผโผล่เฉลย
เมียมาคุมหนุ่มหล่อเหมือนที่เคย
เหมือนถูกเสยปลายคางสี่นางเซ็ง (เฌอมาลย์)

1868

love

comment

15 มกราคม 2552 03:29 น.

คนดีที่สุดของฉัน:

ยาแก้ปวด


รอยรักร้าวเริ่มต้น......ที่ฉัน
คงปล่อยคอยคืนวัน..,,.สุดคว้า
เดินไกลห่างจากกัน.,,..เลยล่วง
ยอมเจ็บเหน็บหนาวท้า..ม่านฟ้าชะตาลิขิตฯ
        
ปลิดหัวใจแทบล้ม....,,,ทั้งยืน
กลืนเก็บเจ็บทนฝืน.....รวดร้าว
เหมือนตายแทบทุกคืน..ที่ผ่าน
ไร้เรี่ยวแรงเดินก้าว......ต่อสู้ความหลังฯ

ยังถามตัวทุกครั้ง........ทำไม
เหยียบย่ำทำลายใจ....รักได้
คนดีที่สุดใน..............ชีวิต ของฉัน
แล้วปล่อยเธอร่ำไห้...ไม่แม้นแลเหลียวฯ

เธอคนเดียวโปรดให้...อภัยฉัน
รักทุกถ้อยจำนรรจ์.......มิแก้
ถึงสายกว่ารำพัน..........ว่ารัก ไม่เปลี่ยน
โปรดกลับมาหาแม้.......มิได้แก้ไข เลยนาฯ

                 *  *  *  *  *