11 พฤศจิกายน 2546 18:23 น.
ยาหม่อง
หากการก้าวเดินไปข้างหน้าของเธอ
มันทำให้ต้องพลั้งเผลอหลงลืมฉัน
ลืมหน้าที่ของคนรักที่เธอควรให้ความสำคัญ
ฉันก็คงไม่อาจยอมรับมันด้วยความเข้าใจ
การใช้ชีวิตอยู่ภายใต้สังคม
มัวเมากับค่านิยมอะไรใหม่ๆ
คนที่รักเธอคนเก่าได้แต่ปวดร้าวน้อยใจ
เฝ้ารอว่าเมื่อไหร่เธอจะหยิบยื่นความใส่ใจคืนมา
การมีลมหายใจเอาไว้แต่เฝ้ารอ
รู้ไหมบางทีมันก็ท้อเหว่ว้า
จะต่างกันไหมหากฉันเลือกแก้ปัญหาด้วยการเลิกรา
หยุดการเป็นสิ่งขวางตาหรือภาระที่หนักหนาตลอดกาล
10 พฤศจิกายน 2546 17:27 น.
ยาหม่อง
ไม่ว่าเธอจะเลวร้ายแค่ไหน
ผู้คนนั้นก็ยังรับได้ในความเป็นเธอเสมอ
นี่เหรอความรักที่เธอบอกว่าช่างเลิศเลอ
ความจริงที่หัวใจเธอยังมีที่ว่างเผื่อใครๆ
ทุกสิ่งที่เขาอุตส่าห์เฝ้าทน
เธอก็ยังคงดิ้นรนหาอะไรใหม่ๆ
ย่องย่องว่าเขาสูงค่าประเสริฐกว่าหญิงใด
ใจกว้างกว่าที่ฉันมีน้ำใจในวันที่แล้วมา
ยังไงเธอก็ต้องกลับมาตายรัง
เหตุผลที่น่าชิงชังของผู้ชายไร้ค่า
สำหรับเธอฉันเป็นคนโง่ในสายตา
ที่มัดใจเธอไม่ได้ด้วยวิธีด้อยค่าอย่างที่เขาทำ
แต่อย่างน้อยฉันก็ดีใจ
ที่ยังเหลือศักดิ์ศรีไว้ให้กับความเจ็บข้ำ
ชีวิตที่ไม่มีคนเห็นแก่ตัวมาคอยชี้นำ
แค่นี้ก็ภูมิใจกับสิ่งที่เลือกทำจนวันตาย
8 พฤศจิกายน 2546 20:31 น.
ยาหม่อง
ฉันคงลืมเรื่องราวระหว่างเรา
หากภาพความหลังของเรามีแต่ความอ้างว้าง
ไม่มีอ้อมกอดอบอุ่นในวันที่เราได้เดินร่วมทาง
ไม่มีความสุขก่อนวันที่เลิกร้างอย่างผ่านมา
ฉันคงลืมอะไรได้เพียงข้ามวัน
หากเธอไม่เคยบอกว่ารักฉันมากมายนักหนา
หากไม่เคยตอกย้ำว่ามีแค่ฉันในสายตา
ฉันคงไม่เสียเวลาเจ็บช้ำกับการเลิกราของเรา
เพราะเชื่อมั่นในเธอเสมอ
จึงไม่ได้แอบเผลอเผื่อใจไว้กับความโศกเศร้า
วาดฝันไว้สูงส่งแต่กลับจบลงอย่างไร้เงา
ที่แท้ก็แค่การเพ้อฝันของผู้หญิงงี่เง่าเท่านั้นเอง
หน้าส่วนตัว
990
