8 พฤศจิกายน 2546 20:31 น.
ยาหม่อง
ฉันคงลืมเรื่องราวระหว่างเรา
หากภาพความหลังของเรามีแต่ความอ้างว้าง
ไม่มีอ้อมกอดอบอุ่นในวันที่เราได้เดินร่วมทาง
ไม่มีความสุขก่อนวันที่เลิกร้างอย่างผ่านมา
ฉันคงลืมอะไรได้เพียงข้ามวัน
หากเธอไม่เคยบอกว่ารักฉันมากมายนักหนา
หากไม่เคยตอกย้ำว่ามีแค่ฉันในสายตา
ฉันคงไม่เสียเวลาเจ็บช้ำกับการเลิกราของเรา
เพราะเชื่อมั่นในเธอเสมอ
จึงไม่ได้แอบเผลอเผื่อใจไว้กับความโศกเศร้า
วาดฝันไว้สูงส่งแต่กลับจบลงอย่างไร้เงา
ที่แท้ก็แค่การเพ้อฝันของผู้หญิงงี่เง่าเท่านั้นเอง
16 สิงหาคม 2546 11:07 น.
ยาหม่อง
จะให้ฉันยอมรับอย่างนั้นหรือ
หากเธออยากจะจับปลาสองมืออย่างวันนี้
ตัดฉันไม่ได้เพียงเพราะฉันเป็นคนดี
ส่วนเขาที่เธอมีคือคนที่รักหมดใจ
เธอบอกเลือกใครไม่ได้ทั้งนั้น
ทั้งที่การให้ความสำคัญมันไม่ใช่
เพราะฉันเป็นแค้คนดีที่เธอไม่อาจทำร้ายใจ
ไม่ได้มีความหมายมากกว่าใครพอให้มารักกัน
เขาต่างหากที่ดีพอ
คนที่เธอรักและเฝ้ารออยู่ในฝัน
คุณค่าและความหมายมันย่อมต่างกัน
ได้โปรดอย่าเอาฉันไปเทียบชั้นกับเขาเลย
ปล่อยมือที่เธอจับฉันไว้
ให้มันจบก่อนที่ความในใจเธอจะเผย
อย่าพูดว่าเธอไม่อาจเลือกใครได้อีกเลย
เพราะทุกอย่างที่เธอเอ่ยมันไม่เคยมีอยู่จริง
13 สิงหาคม 2546 17:21 น.
ยาหม่อง
นานเกินไปหรือเปล่า
ที่หัวใจมีแต่เรื่องราวของเธอเท่านั้น
เธอคงลืมไปแล้วที่เราเคยผูกพัน
และภาพของคนรักกันมีแต่ฉันเท่านั้นที่ฝังใจ
นานเกินไปที่โง่งม
จมอยู่กับอดีตที่ขื่นขมหวั่นไหว
เธอก็คงไม่มาเห็นไม่มาเข้าใจ
ลืมไปแล้วว่าฉันชื่ออะไรในความทรงจำ
คงต้องหยุดเลิกแล้วพอ
หากยังรักเธอต่อก็มีแต่เจ็บช้ำ
ไม่ได้เข้มแข็งแต่เป็นสิ่งที่ควรทำ
ความปวดร้าวมันทิ่มตำจนไม่เหลือความหวังใด
จบการมีชีวิตอยู่เพื่อเฝ้ารอ
ยอมรับว่าหัวใจมันทดท้อเกินทนไหว
ลมหายใจที่เหลือนับจากนี้เป็นต้นไป
จะไม่รักใครให้มากไปกว่าตัวเอง
31 กรกฎาคม 2546 16:37 น.
ยาหม่อง
หยิบไดอารี่เล่มเก่าขึ้นมาระบาย
บทสรุปความงมงายของคนอย่างฉัน
ตั้งแต่หน้าแรกที่เราได้เริ่มต้นความผูกพัน
ไม่เคยมีเลยสักวันที่ฉันจะสบายใจ
ทิ้งขว้างฉันเรื่อยมา
ให้เจ็บจมอยู่กับน้ำตาอย่างอ่อนไหว
พอจะมีสักครั้งที่เธอกลับมาดูแลหัวใจ
ก็กลับลืมหมดสิ้นไปที่เธอเคยทำร้ายมา
จะกี่หน้ากี่หน้าที่เปิดอ่าน
ก็เห็นแต่ตัวเองอยู่กับความร้าวรานอย่างเหว่ว้า
แม้ผ่านไปเนิ่นนานแค่ไหนกับกาลเวลา
ร่องรอยน้ำตาที่อยุ่ในทุกหน้าก็ยังไม่หายไป
รูปของเธอยังคั่นอยู่หน้ากลาง
ภาพรอยิ้มเดียวที่เหลือให้ฉันอยู่บ้างคอยเก็บไว้
ส่วนข้อความที่เหลือทั้งหมดช่างรันทดในหัวใจ
ก็แค่คนเหงามันอ่อนไหวไปคนเดียว
20 กรกฎาคม 2546 15:37 น.
ยาหม่อง
มันเจ็บกว่าการบอกลาเป็นล้านเท่า
เมื่อได้เห็นว่าเขารักเธอมากแค่ไหน
การดูแล ให้เกียรติ คอยรักษาน้ำใจ
หรือการกระทำอะไรต่อมิอะไรที่ฉันไม่เคยพบเจอ
คำพูดที่เธอกลั่นกรองแต่ละคำ
เพียงแค่กลัวว่าเขาจะต้องเจ็บช้ำ พร่ำเพ้อ
อีกสายตาอาธรณ์ที่เขาได้รับจากเธอ
เป็นสิ่งที่ฉันไม่เคยพบเจอตลอดชีวิตที่ผ่านมา
ความซื่อสัตย์ ความจริงใจ
เธอเก็บมันไว้ที่ไหนในวันที่ฉันถามหา
วันนี้เธอเอามันมาให้เขาแล้วบอกให้เราเลิกรา
บอกหน่อยเถอะที่ผ่านมาเธอเรียกฉันว่า ตัวอะไร
หน้าส่วนตัว
1005
