ให้ชีวิต

ยัยตาหวาน

ฉันเป็นคนเงียบๆ พูดไม่เก่งค่ะ  และมักจะได้รับความไว้วางใจจากคนรอบข้างให้เป็นที่ปรึกษาเรื่องต่างๆอยู่บ่อยๆ คนที่รู้จักฉันเพียงผิวเผินอาจคิดว่าฉันเป็นคนเรียบร้อยอ่อนหวาน  
แต่สำหรับคนที่รู้จักฉันเป็นอย่างดี  เค้ารู้ว่าฉันเป็นคนเข้มแข็งพอตัวเหมือนกัน และไม่ค่อยยอมใคร  ฉันมีความสุขกับการใช้ชีวิตนักศึกษาของฉันค่ะ และแล้วฉันก็เจอผู้ชายคนหนึ่งที่มาเติม
เต็มให้กับชีวิตฉัน  เขาทำให้ฉันหัวเราะได้ตลอดเวลา  เพราะเค้าเป็นคนเฮฮา  อารมณ์ดี  ทุกครั้งที่อยู่กับเค้าฉันมีความสุขมากค่ะ  และแล้วก็เริ่มมีการเปลี่ยนนแปลงเกิดขึ้นอีกครั้งในชีวิตของฉัน  
ฉันกลายเป็นคนไม่มีชีวิตชีวาไม่มั่นใจในตัวเอง  หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัย  จากสถานะนักศึกษากลายเป็นคนทำงาน  ถ้าการเปลี่ยนแปลงแค่นี้คงเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไปที่ใครๆก็ต้องเจอ 
	แต่สำหรับฉันมีการเปลี่ยนแปลง  มากกว่าคนอื่นตรงที่ฉันถูกคนที่ฉันรักมากที่สุดในชีวิต  เขาคนนั้นทิ้งฉันไป  ด้วยเหตุผลที่ว่านิสัยเราเข้ากันไม่ได้หรืออีกนัยหนึ่งเค้าไม่ชอบนิสัยฉั
ที่เป็นอยู่  และฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่เค้าต้องการอยู่ด้วย  นิสัยของเราเหมือนกันเกินไปไม่มีใครยอมใคร  สำหรับฉันมันเป็นช่วงชีวิตที่เหมือนตกนรกทั้งเป็นไม่ว่าหันไปทางไหนก็มืดมนไปหมด  
ฉันได้กำลังใจจากเพื่อนๆ และครอบครัวช่วยผยุงให้มีชีวิตอยู่ได้แต่อยู่เหมือนคนไม่มีวิญญาณ  ฉันจำได้ว่ามันเจ็บปวดมาก เจ็บปวดมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา  แทบไม่เชื่อตัวเองว่าฉันผ่านมา
ได้อย่างไร แทบไม่เหลือร่องรอยของความเข้มแข็งเหมือนเคยไม่สมกับฉายาที่เพื่อนตั้งให้ว่า หญิงเหล็กเลยแม้แต่น้อย  
	แต่ถึงยังไงก็ผ่านมันมาได้แล้วค่ะ ผ่านมาแบบสะบักสะบอมพอควรทีเดียว  แต่ฉันโชคดีมากค่ะที่ไม่ได้ผ่านช่วงเวลาอันเลวร้ายนั้นมาคนเดียว ฉันมีเพื่อนคอยให้กำลังในและร้องไห้
อยู่ข้างฉันตลอดเวลา  ทุกครั้งที่ฉันร้องไห้  เค้าก็ร้องด้วยเสมอ  ทุกครั้งที่เค้าเห็นน้ำตาของฉัน ฉันรู้สึกได้ว่าสีหน้าเค้าเจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าฉันเลย เพื่อนคนนี้เค้าไม่ได้รุ่นเดียวกับฉันหรอกค่ะ 
เค้าอายุมากกว่าฉนหลายปี  ฉันเรียกเค้าว่าแม่ค่ะ  แม่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดสำหรับทุกคน  จากเหตุการณ์นี้คำพูดของแม่เตือนสติฉันหลายอย่างค่ะ  และประโยคที่ฉันคิดว่าเป็นจริงและเป็น
ประโยชน์สำหรับทุกคน คือไม่มีใครจริงใจกับเราเท่าพ่อแม่  และไม่มีใครรักเราเท่าตัวเราเอง ถึงแม้คนที่เราบอกว่าเรารักเค้านักหนา และเค้าก็รักเราเช่นกัน ฉันผ่านบทพิสูจน์มาแล้วค่ะ 
เค้าไม่รักเรา ไม่ทะนุถานอมจิตใจเราเท่าตัวเราเองหรอกค่ะ  รักตัวเองให้เป็นก่อน แล้วคนอื่นจะรักเราเองค่ะ ฉันขอขอบคุณคุณแม่มากค่ะที่ให้ชีวิตอีกครั้งหลังจากให้กำเนิด ขอบคุณมากค่ะ 
รักแม่ค่ะ