หน้าส่วนตัว
ท่ามกลางทะเลปั่นป่วน
เสียงร้องครางครวญโหยหา
ฟ้าครึ้มเมฆฝนบังตา
นกน้อยร้างลาจากรัง
คอยใครคนหนึ่งกลับมา
ทั้งที่รู้ว่าไม่มีหวัง
แปลกมั้ยที่ฉันอยู่ได้โดยลำพัง
ทั้งที่รู้ว่ายังไม่ลืมเธอ
ทะเลบ้าสายฝนหลั่ง
ตอกย้ำความเจ็บปวดเสมอ
จากนี้ไปที่นี่จะไม่มีเธอ
มีเพียงผู้หญิงเพ้อเจ้อเพียงลำพัง
หัวใจขึ้นรา
สุดทะเล สุดฟ้า
สุดความห่วงหา สุดใจ
ยิ่งลึก ยิ่งสูง ก็ยิ่งไกล
ยิ่งค้นหา เท่าไร
ความจริงก็ได้แค่มอง
ทะเลสวย ท้องฟ้าใสเหมือนเคย
หาดทรายก็ขาวสะอาดเหมือนเก่า
เพียงแต่ตะวันดู เหงา เหงา
เพราะไม่มีใครคนเก่ายืนอยู่ที่เดิม
ทะเล ฟากฟ้า และตะวัน
ฉัน เธอ และเขา
แค่ผู้หญิงเหงา ไร้ตัวตน
1688
เรือลำหนึ่งลอยคว้างกลางทะเล
คลื่นซัดเหสับสนอยู่หนไหน
จากลำน้ำเล็กๆจนกว้างใหญ่
ต้องพาตัวล่องไปในทะเล
ฟ้าจะครึ้ม เมฆจะหม่น ทนลำบาก
เพราะต้องจากบ้านเกิดถิ่นอาศัย
ไร้คนแจวไร้คนลากอย่าท้อใจ
เกิดเป็นเรือ ต้องเดินหน้าท้าทะเล
เรือมนุษย์
