30 กันยายน 2548 23:11 น.
ยังแคร์
ถ้าการจากกันคือคำตอบที่ดี
การมาพบกันวันนี้ก็เพื่อจะบอกลาด้วยตัวฉัน
ไม่เรียกร้องอะไรหรอกเพราะรู้ว่าเธอคงไม่กล้าบอกกัน
ว่าอันที่จริงแล้วฉันมันไม่เหลือความสำคัญอะไรมากมาย
+ + +
ความเป็นคนดียื้อให้เธอสงสารฉัน
การหายใจแต่ละวันในจึงไม่ใช่เรื่องง่าย
เมื่อเธอเหนื่อยกับการฝืนทำดีเพื่อคนที่ไม่มีค่าอะไรมากมาย
และฉันก็เหนื่อยที่ต้องเป็นฝ่ายยื้อรักไม่ให้ตายทั้งที่ป่วยการ
+ + +
เมื่อฉันมองอดีตแต่เธอมองอนาคต
เธอจึงรู้สึกว่ารักมันหมดในขณะที่ฉันยังหวังฟุ้งซ่าน
ปิดฉากเถอะรักเรา...แม้ฉันต้องปวดร้าวไปอีกนาน
แต่หากมันคือสิ่งที่เธอต้องการ นี่ก็คือความกล้าหาญที่ฉันควรจะทำ
แม้เธอจะบอกว่าการเจ็บปวดเพราะความรักเป็นเรื่องเล็กน้อย
และเทียบไม่ได้เลยกับปัญหาใหญ่ๆ ของคนอื่นทั้งโลก
แต่ฉันก็อยากให้เธอรู้ว่า..
แม้ความเจ็บปวดของฉันจะดูเล็กน้อยนัก
แต่มันก็จะฝังอยุ่ในหัวใจเคียงคู่กับความรักที่ฉันให้เธอตลอดไป
รักเธอที่สุด
28 กันยายน 2548 15:04 น.
ยังแคร์
เหมือนไม่ใช่ตัวเองมานาน
ยิ้มน้อยกว่าร้าวราน..หัวเราะน้อยกว่าร้องไห้
ถามตัวเองทุกครั้งที่ลืมตา ว่าสิ่งที่ทำอยู่ตลอดมา เ พื่ อ อ ะ ไ ร?
ไม่มีคำตอบให้หัวใจ นอกจากความรักที่สั่งให้ต้องทำ
ฉันเหนื่อยกับการรอคอยภาพลวงตา
แต่ก็ไม่กล้าที่จะเดินออกมาจากความเจ็บช้ำ
เธอ เปลี่ยน ไป แล้ว...บอกตัวเองชัดทุกคำ
แต่ยังไม่วายเอาความทรงจำ มาสร้างความหวังหลอกตัวเองต่อไป
อะไรที่มันง่ายกว่าการเลิกรา
บอกหน่อยได้ไหมว่า อะไรที่ฉันจะทำได้มากกว่าการร้องไห้
ในวันที่ฉันท้อ..จนน้ำตาไม่มีพอมาปลอบใจ
ฉันควรจะอยู่อย่างไร...ถ้ายังหวังเก็บลมหายใจสุดท้ายไว้รักเธอ
22 กันยายน 2548 16:54 น.
ยังแคร์
คุ้มกับการร้องไห้
เมื่อได้ยินเสียงเธอในสายโทรศัพท์
ตื่นเต้นทุกครั้งที่โทรไป กลัวเธอไม่รับ
และอุ่นใจขึ้นเมื่อเธอตอบกลับ..เป็นเสียงมา
ใครๆ ก็บอกว่าฉันไม่รักตัวเอง
ที่ยอมวังเวงกับการเป็นคนไร้ค่า
ยอมทำเพื่อคนที่เค้าหมดรัก...มากเกินธรรมดา
ยอมเสียน้ำตา พอเขาเฉยชาในบางอารมณ์
ผู้หญิงไม่ได้รักใครง่ายๆ
ซึ่งเมื่อความรักของอีกฝ่ายกลายเป็นความไม่เหมาะสม
มันก็ยากนะที่จะตัดใจ...ยากที่จะให้มันผ่านไปเหมือนสายลม
ดังนั้นสิ่งที่ทำได้ก็คือเจ็บจม...และรักเธอต่อไป
ขอโทษหากรำคาญในความอ่อนแอของฉัน
แต่มันก็เป็นความผูกพันที่ไม่รู้อีกกี่นานจะลืมได้ไหว
วันนี้ขอรักเธอก่อน...เพราะหัวใจยังไหวอ่อนเกินจากไป
แล้ววันหนึ่งจะลืมเธอให้ได้..ถ้ามันเป็นสิ่งสุดท้ายที่ควรต้องเป็น
21 กันยายน 2548 11:28 น.
ยังแคร์
แม้เธอจะเป็นเพียงสายลมของความรัก
ที่ผ่านมาทายทัก เพียงชั่วขณะฝัน
แม้เมื่อลืมตาฉันจะเหลือเพียงรอยไร้ค่าในความผูกพัน
ก็ยังยินดีจะกอดเก็บภาพเธอนั้น ไว้ในใจ
ขอบคุณที่เธอเข้ามาเป็นความทรงจำล้ำค่าของชีวิต
ความสุข..ที่ดูราวจะน้อยนิด สำหรับฉันนั้นยิ่งใหญ่
สัมผัสที่เคยอุ่นแววตาที่เคยคุ้นจะชัดเจนตลอดไป
ดูแลให้ดีนะหัวใจ ฉันจะอยู่เป็นแสงแดดสุดท้ายที่รักเธอ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟยังแคร์
หน้าส่วนตัว
1871
