7 กันยายน 2546 17:33 น.

ชีวิตอยู่ไหน

นั่งอยู่เงียบๆกับความอ่อนล้า
หัวใจมองหา แต่เธอไม่อยู่ตรงหน้าให้เห็น
หลับตาก็แล้ว บังคับตัวเองก็แล้ว ยังเจ็บเป็น
คงเพราะความคิดถึงมันซ่อนเร้นมากเกินไป

อยู่...ในฐานะคนที่ต้องอยู่
แม้ไม่รู้ว่าจะต้องอยู่อีกนานแค่ไหน
โลกบังคับให้เราทำหน้าที่ หัวใจบังคับให้มีเธอข้างใน
แต่เจ็บ เพราะสิ่งเหล่านั้นเลวร้าย ในโลกแห่งความจริง

เหนื่อย เพราะตัวเองเหมือนไม่ใช่ตัวเอง
เรียนรู้ลมหายใจไปกับความหวั่นเกรงว่าใครจะทอดทิ้ง
ชีวิตอยู่ที่ฉัน แต่ฉันอยู่ที่ไหนในโลกความจริง
ไม่มีคำตอบใดนอกจากลมหายใจนิ่งๆ...กับน้ำตา