26 พฤษภาคม 2546 10:41 น.
ยังแคร์
แม่จ๋า...แม่จ๋า
คุณน้าขายของ
หน้ากากหน้ามอง
หนูจองอยากได้
แม่บอกเสียงแผ่ว
โตแล้วรู้ไหม
งานเลี้ยงที่จะไป
ไม่ใส่หน้ากากกัน !
21 พฤษภาคม 2546 23:29 น.
ยังแคร์
ความรักแฝงตัวอยู่ในหัวใจ
เล็กลอดมาจากใบไม้..ดอกหญ้า
สงบนิ่งอยู่ในสายน้ำและกาลเวลา
พริ้วไหวอยู่บนฟากฟ้าและในแสงตะวัน..
ห่าง..จะห่างกันแค่การมองเห็น
แต่สิ่งที่อยู่ที่เป็น..คือตรงข้างเธอมีฉัน
แม้เราจะไม่ได้พบกันอีกนาน..แต่ความรักจะอยู่กับเธอชั่วนิรันด์
จะห่วงอะไรกัน..เวลาเนิ่นนานย่อมสั้นกว่าตลอดไป
ความรักจะอยู่ในทุกสิ่งรอบตัวเธอ
จะผ่านมาพบเจอให้เธอสัมผัสได้
แม้เพียงภายใต้เปลือกตา..ในอณูลมหายใจ
เธอจะเรียนรู้ว่าอะไร..ก็ไม่อาจทำลายสิ่งที่เธอมี
เพราะรักเป็นของเธอ ฉันจึงเป็นของเธอ
และจะเป็นอย่างนี้เสมอ แม้อะไรๆจะไม่คงที่
เธอเป็นของขวัญของโลก..ฉันหมายถึง..โลกที่ฉันมี
ฉันจึงจากไปด้วยความรู้สึกดีๆ..เพราะอดีตที่ฉันมีอยู่ที่เธอ
17 พฤษภาคม 2546 00:39 น.
ยังแคร์
วันนี้...ฟ้าสีเหงา
ไม่รู้ฟ้าเศร้าเพราะเรา หรือเราเศร้าเพราะฟ้า
การเดินทางของบางสิ่งที่จากไป..ไม่กลับมา
ต่างกับบางสิ่งที่ทุกเวลายังอยู่กับเรา
แม้วันที่ดวงตาไม่มีน้ำตา..ก็อ่อนแอได้
อยู่คนเดียวมากเกินไป..จนกลายเป็นอยู่กับความเศร้า
ไม่เคยรู้ว่าหัวใจ..บางจังหวะก็เต้นไหวแผ่วเบา
คล้ายจะบอกว่าปวดร้าว..และอยากหยุดหายใจ
ไม่เคยอ่อนแอเท่าวันนี้มาก่อน..ในชีวิต
ไม่เคยแม้แต่จะคิด..ว่าจะทำผิดต่อการอยู่ได้
รู้สึกได้ถึงความพ่ายแพ้ชีวิตอ่อนแอไม่แพ้หัวใจ..
แหงนหน้ามองฟ้า ไขว่คว้าหาใคร..ทั้งที่กำลังหายใจด้วยตัวเอง
12 พฤษภาคม 2546 23:35 น.
ยังแคร์
เนิ่นนาน..ที่ไม่ได้มองดาวบนฟ้า
จนเกือบลืมไปว่า..ภายในดวงตามีความอ่อนไหว
นานแล้ว..ที่มองดอกไม้เป็นแค่ดอกไม้
ไม่ใช่เพื่อนที่เข้าใจอย่างเคยเป็นมา
เพราะสั่งตัวเองให้มีหน้าที่..ภาระ
จนลืมที่จะเรียนรู้ความเหว่ว้า
ใช้วิธี หนี แลกกับการไม่มีความเหงาเข้ามา
แต่ไม่อาจหนีได้ตลอดเวลาที่ยังหายใจ
วันนี้..เมื่อนั่งอยู่นิ่งๆ
จึงเรียนรู้ความความเป็นจริงยังอ่อนไหว
ชีวิตที่เคยลืมว่าเหงาและต้องการใคร
กลับเผลอหวั่นไหว..อย่างที่ไม่ได้เป็นมานาน
เพราะฉันเติบโตมากับความเหงา
จึงยากที่จะปล่อยให้ความเศร้าพ้นผ่าน
เมื่อหันรอบกายไม่เห็นใคร..ไม่มีใครต้องการ
จึงเรียนรู้ว่าการเป็นฉัน..มันไม่ง่ายอย่างที่เข้าใจ
จึงกลับมามองฟ้าผืนเก่า
รับฟังเสียงแผ่วเบาของดอกไม้
อ่อนไหวให้เต็มที่..เลิกหนีความจริงที่เป็นไป
ร้าวก็ร้าวแค่ในหัวใจ..อย่างน้อยวันนี้ฉันก็ไม่โกหกตัวเอง..
++++++++++++++
วันนี้อยู่นิ่งๆ ทบทวนเรื่องราวมากมายในชีวิตที่ผ่านมา
มันเป็นเรื่องธรรมดา ถ้าคนที่เติบโตมากับความเหงาจะต้องการใคร
และมันก็เป็นธรรมดาที่จะไม่มีใคร..
แต่ก็คงไม่มีอะไรเลวร้ายนัก
เมื่อมันเป็นเรื่อง ธรรมดา
7 พฤษภาคม 2546 20:53 น.
ยังแคร์
พรุ่งนี้จะมีอะไรที่ดีกว่า
ฉันดึงตัวเองออกจากความเป็นคนไร้ค่าไม่ได้
เมื่อระหว่างเราเหมือนยืนอยู่บนโลกคนละใบ
โลกหนึ่งเต็มไปด้วยใครๆ ส่วนโลกอีกใบมีแต่คนร้าวราน
ฉันเหนื่อย..เหนื่อยอย่างไม่มีวันจะหายเหนื่อย
หัวใจยังเต้นไหวอยู่เรื่อยๆ..ในขณะที่พยายามกล้าหาญ
เพียงมองตาเธอก็รู้ดีว่า..ต้องเหว่ว้าตลอดกาล
รักของฉันเหมือนดอกไม้ที่ยังไม่บาน..แล้วต้องตาย..
ฉันทำดีที่สุดได้แค่นี้..
จึงต้องยอมรับความจริงที่มีว่าเจ็บปวดแค่ไหน
กับน้ำตาที่เผลอรไหลริน ความรู้สึกที่ไม่จบสิ้นของหัวใจ
เธอไม่ต้องห่วงอะไร ทุกอย่างจะเกิดง่ายและจบง่าย..แม้ดอกไม้จะตายลำพัง
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟยังแคร์
หน้าส่วนตัว
1138
