30 มีนาคม 2545 21:50 น.
ยังแคร์
อย่าถาม...ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่
ระหว่างเราจึงมีแต่ความเมินเฉย
เมื่อเธอรู้เหตุผลทุกข้อเลย
แล้วจำเป็นหรือที่ฉันต้องเอ่ยออกมา
เมื่อเธอรู้ความรู้สึกที่ฉันเป็น
เมื่อเธอเห็นว่าเธอทำร้ายฉันให้ปวดปร่า
เมื่อเธอรู้ว่าฉันรักเธอตลอดมา
เมื่อเธอเองที่ไม่กล้าจะผูกพัน
ฉันรักเธอ เธอรักเขา เขารักเธอ
คนที่ต้องเจ็บเสมอจึงคือฉัน
แล้วจะให้ตอบอะไรนอกจากความเงียบงัน
เมื่อคำตอบของมันเธอก็รู้อยู่แก่ใจทุกวันแล้วจริงๆ
21 มีนาคม 2545 00:57 น.
ยังแคร์
ฉันมองแสงดาวผ่านช่องหน้าต่าง
ดาวยิ้มให้ฉันอยู่ข้างๆจันทร์สีอ่อน
คืนนี้ฉันอธิษฐานก่อนนอน
เฝ้าอวยพรให้เราได้พบกัน
เอ่ยคำรักผ่านสายลมอ่อน
หวังว่าความอาทรจะส่งไปถึงที่นั่น
หากเธอเปิดหน้าต่างเอาไว้ คงได้รับใช่ใหมความผูกพัน
หากได้รับก็จงรู้ว่ามันคือตัวแทนจากฉัน..คนที่รักเธอ
20 มีนาคม 2545 17:02 น.
ยังแคร์
หลายคนชอบถาม...ยังแคร์
ทำไมชอบแต่งแค่กลอนอกหัก
เปล่าเลย...ไม่ได้ชอบมากนัก
แต่เรื่องของความรักมันมากมาย
ไม่ใช่ประสบการณ์...
แค่พบคนที่ผ่านเรื่องเลวร้าย
อยากให้ตัวหนังสือได้ระบาย
ความรู้สึกมากมายออกมา...
ทุกตัวอักษรที่ร้องไห้
ซ่อนไว้ด้วยหลายหัวใจที่มีค่า
ซ่อนไว้ด้วยความรู้สึกของน้ำตา
ซ่อนไว้ด้วยความแข็งกล้าของคนอ่อนแอ...
แด่ทุกหัวใจที่เจ็บล้า
รู้เถอะว่า เธอไม่ใช่คนเดียวที่พ่ายแพ้
ในวันที่เธอเจ็บช้ำโดนรังแก
ยังมี ยังแคร์เป็นเพื่อนเธอ...
18 มีนาคม 2545 00:14 น.
ยังแคร์
ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย
หัวใจค่อยๆพังทลายอีกหน
วนเวียนกลับมาเป็นคนร้าวรน
เป็นคนหนึ่งคนที่ใครไม่แคร์
ทำร้ายตัวเอง
อวดเก่งนึกว่าแน่
นึกว่าใครจะรักและดูแล
ที่แท้ก็แค่คนโง่คนนึง
สมควรจะร้าวราน
เจ็บเพราะคำหวานตายเพราะคำซึ้ง
หัวใจผู้ชาย ไม่อาจมีอะไรมารั้งดึง
เมื่อเป็นได้แค่ตัวเลือกหนึ่งของคนไม่รู้จักพอ
17 มีนาคม 2545 12:57 น.
ยังแคร์
จะให้พูดอย่างไร
ให้ร้องไห้หรืออ้อนวอนอะไรมากกว่านี้
ให้เจ็บ ให้ปวดร้าวอีกกี่ที
ให้เหลือความรู้สึกดีๆอีกหรือเธอ
เพราะส่งที่เธอทำ
มันตอกย้ำให้เจ็บช้ำเสมอ
อย่าขอให้ฉันทำอะไรตามใจเธอ
อยากลาก็อย่ากลับมาให้เจอ...
ฉันไม่มีน้ำตาจะรั้งเธอให้กลับมา