11 ธันวาคม 2545 17:33 น.
ยังแคร์
อย่ายิ้ม..ในขณะที่ดวงตาเธอผลักไส
ฉันไม่รู้สึกอะไรกับการกระทำไร้หัวใจเหล่านั้น
หัวใจฉันตายไปแล้ว..ไร้วี่แววความผูกพัน
เธอไม่มีวัน ฟื้นชีวิตความฝันที่ไม่หายใจ
อย่ารินน้ำตา..ถ้าในหยดน้ำตาไร้ความรู้สึก
คำลาของฉันมาจากส่วนลึกแห่งความหม่นไหม้
อย่ายิ้มเหมือนผูกพัน อย่าร้องไห้ให้กันเหมือนอาลัย
หากเมื่อลับตาไป ฉันก็เป็นเพียงความเวทนาของใจที่เธอจะลืม
6 ธันวาคม 2545 23:24 น.
ยังแคร์
ไม่มีเหตุผล..เป็นต้นเหตุ
หัวใจไม่พิเศษจึงยังรู้สึกรู้สา
ยิ้มได้ก็ร้องไห้ได้..มันธรรมดา
เมื่อไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นก้อนหินไร้หัวใจ
ในหยดน้ำตาอาจมีความร้าวราน
แต่ก็คงไม่นานถึงขนาดเธอจะทรมานกับฉันได้
โกหกกันว่าห่วง..แววตาเธอหลอกลวงจนฉันเข้าใจ
รู้แล้วว่าอะไรคืออะไร..รู้แล้วว่าโง่งมแค่ไหนในสายตา
ได้โปรดเลิกโกหก เลิกเล่นละคร
ฉันร้องไห้ร้าวรอน แต่น้ำตาจะสอนให้ฉันแกร่งกล้า
ไม่ต้องรู้หรอกว่าทำไม..ผู้หญิงบางคนจึงยิ้มได้ทั้งน้ำตา
เมื่อความยินดีกับความเวทนา..แค่บังเอิญเกิดขึ้นมาพร้อมกัน
บอกลาแล้วก็จงทำให้ได้อย่างที่บอก
กลัวทำไมแค่คนช้ำชอก..เผลอไหวหวั่น
บอกแล้วไงฉันก็เป็นคน..ร้องไห้ร้าวรนได้เหมือนกัน
จะทิ้งก็ทิ้งไปอย่างเงียบงัน..ฉันไม่ต้องการความสุขสั้นๆที่ไม่เป็นจริง
3 ธันวาคม 2545 18:10 น.
ยังแคร์
จำความไม่ได้ตั้งแต่เกิดมา
แต่พอเดาได้ว่าพ่อยู่ข้างๆตอนหนูลืมตาบนโลกใบนี้
พ่ออุ้มหนูด้วยแหล่ะ...หนูรู้ดี
แถมยังยิ้มให้หนูตั้งหลายที..หนูแอบเข้าใจ
พอเริ่มจำความได้..ก็รู้แล้วว่าพ่อคือพ่อ
ลูกสาวจอมดื้อก็เอาแต่ซนไม่สนใจใครที่ไหน
พ่อคะ...พ่อเบื่อหรือเปล่าที่มีลูกสาวเอาแต่ใจ
เชื่อฟังบ้าง ไม่เชื่อฟังบ้างในบางครา
แต่พ่อจ๋า..หนูรักพ่อมากๆเลย
แม้ไม่เคยเอ่ย..แต่พ่อก็คงรู้ว่า
สิ่งหนึ่งของความภูมิใจคือได้มีชีวิตได้ลืมตา
และได้เกิดมาเป็นลูกสาวสุดซ่าของพ่อคนดี
24 พฤศจิกายน 2545 15:43 น.
ยังแคร์
ยิ้มกับความฝันในวันที่ดอกไม้บาน
เมื่อสิ่งที่ไขว่คว้ามาเนิ่นนานได้ถึงจุดหมาย
การเดินบนทางแสนยาว สิ้นสุดที่หัวใจ
ฉันมีเธออยู่ใกล้ เป็นดนตรีอ่อนไหวให้หัวใจอาทร
โอบกอดท้องทะเลที่ซัดคลื่นกระทบฝั่ง
ทักทายพระจันทร์ด้วยเสียงดังกว่าวันก่อน
เล่านิทานของเรา ปนรอยยิ้มเบาๆก่อนเข้านอน
เสียงกระซิบออดอ้อนไพเราะดังบทกลอนของกาลเวลา
อุ่นใจที่มีรอยยิ้มของเธออยู่ใกล้ๆ
ฉันไม่ต้องการสิ่งอื่นใด แม้ตะวันจะไม่ขึ้นมาใหม่บนฟ้า
อาจเพราะฉันรักเธอด้วยชีวิต ด้วยศรัทธา
จึงไม่กลัวแม้ดวงดาวจะจากลา เพราะคุณค่าของรักที่สร้างมา มันอยู่ที่เรา
21 พฤศจิกายน 2545 18:00 น.
ยังแคร์
การเดินทางของฉันคือความฝันและน้ำตา
มีภาพจุดหมายเบื้องหน้าเป็นความรักที่สดใส
แต่แสงแดดแห่งความเศร้ายังทาบทอดเงาลงบนหัวใจ
อุ่น...แต่หนาวข้างใน...จุดหมายที่เดินไปยังไม่เห็นในความจริง
เหมือนกำลังเดินทางมากลางทะเลชื่อเหงา
กว่าจะข้ามผ่านระลอกคลื่นแห่งความปวดร้าวก็ยากยิ่ง
แล้วใครกันจะเข้าใจ ใครจะอยู่ในจุดหมายให้พักพิง
หรือภาพตรงหน้ามีเพียงความเปล่านิ่ง..ไม่มีใครให้พักพิง ไม่มีความจริงให้พักใจ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟยังแคร์
หน้าส่วนตัว
847
