16 ตุลาคม 2546 19:35 น.
ยังแคร์
บางครั้ง...เธอก็คือคำถาม
เมื่อหัวใจต้องการนิยามของความรู้สึก
ทุกครั้งที่มองเข้าไปในแววตาส่วนลึก
อยากรู้ว่าความรู้สึกเธอเป็นอย่างไร
หลายครั้ง...ที่ฉันพยายามจะตอบคำถาม
แต่กลัวผิดความ เป็นการเข้าข้างตัวเองอย่างอ่อนไหว
เพราะรู้...ว่าความรู้สึกในหัวใจ
มันรักเธอแค่ไหน และหวังให้เธอรักกัน
ทุกครั้ง...จึงไม่มีคำตอบให้คำถาม
คงมีเพียงความงดงามในโลกแห่งฝัน
เฝ้ารอ...เฝ้าจินตนาการว่าอาจเป็นพรุ่งนี้..หรือสักวัน
ที่เธอจะบอก รักกัน ที่ฉันจะกล้าบอก รักเธอ
7 กันยายน 2546 17:33 น.
ยังแคร์
นั่งอยู่เงียบๆกับความอ่อนล้า
หัวใจมองหา แต่เธอไม่อยู่ตรงหน้าให้เห็น
หลับตาก็แล้ว บังคับตัวเองก็แล้ว ยังเจ็บเป็น
คงเพราะความคิดถึงมันซ่อนเร้นมากเกินไป
อยู่...ในฐานะคนที่ต้องอยู่
แม้ไม่รู้ว่าจะต้องอยู่อีกนานแค่ไหน
โลกบังคับให้เราทำหน้าที่ หัวใจบังคับให้มีเธอข้างใน
แต่เจ็บ เพราะสิ่งเหล่านั้นเลวร้าย ในโลกแห่งความจริง
เหนื่อย เพราะตัวเองเหมือนไม่ใช่ตัวเอง
เรียนรู้ลมหายใจไปกับความหวั่นเกรงว่าใครจะทอดทิ้ง
ชีวิตอยู่ที่ฉัน แต่ฉันอยู่ที่ไหนในโลกความจริง
ไม่มีคำตอบใดนอกจากลมหายใจนิ่งๆ...กับน้ำตา
17 สิงหาคม 2546 20:36 น.
ยังแคร์
หัวใจไม่ได้รู้สึกแบบนี้กับใครมานาน
นานจนลืมความอ่อนหวานที่ปนมากับความอ่อนไหว
ต้องย้ำตัวเองอีกครั้งว่าความสุขเกิดได้แค่การรักใคร
ปกป้องตัวเองจากความหม่นไหม้..ในวันหนึ่งที่ใจต้องรับมัน
เพราะฉันเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่งในสายตาเธอ
การได้พบได้เจอ..จึงเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เธอสามารถทำให้ฉัน
แต่มันก็พอแล้ว..แค่ฉันมีเธอในแววตาของความผูกพัน
และยิ้มได้ในคืนอ่อนไหวของแต่ละวัน..เมื่อคิดถึงเธอ
มันเป็นเรื่องของผู้หญิงที่ไม่เข็ดหลาบกับการอกหัก
หรือบางทีก็เป็นเรื่องของคนรู้จัก..ที่มองเธอเป็นความรักอยู่เสมอ
ปล่อยฉันไว้ในโลกของฉันเถอะ..ยังมีความรักอีกเยอะสำหรับเธอ
แค่ใบไม้ไหวในวันที่สายลมมาเจอ..แค่หัวใจเพ้อในวันที่เธออ่อนโยน
แล้วพรุ่งนี้..ของวันพรุ่งนี้........................หรือสักวันหนึ่ง
ฉันจะยิ้มให้กับความคิดถึง ในขณะที่เธออยู่ไกลโพ้น
วันนี้อาจมีน้ำตาเพราะหัวใจยังล้าเอนโอน
แต่วันหนึ่งจะเป็นรอยยิ้มทั้งความอ่อนโยน............... เ พื่ อ เ ธ อ
12 สิงหาคม 2546 18:11 น.
ยังแคร์
สีของฟ้า คือสีฟ้า
แม้ว่าจะเคยจางลงแค่ไหน
แต่ฟ้าจะเป็นสีฟ้าอยู่เรื่อยไป
เมื่อตะวันส่องใหม่ในอีกวัน
คนคือความแกร่งกล้า
ไม่ว่าจะเจ็บร้าวไหวหวั่น
แม้ไม่รู้ว่าจะมีพรุ่งนี้อีกกี่วัน
หน้าที่ของคนอย่างฉัน..คือก้าวไป
ล้ม เพื่อให้ลุก และรู้จักคำว่าล้ม
ตราบที่โลกยังเป็นดวงกลม การลุกล้มไม่ใช่เรื่องใหญ่
สิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่า คือการใช้ชีวิตให้คุ้มค่าลมหายใจ
ฟ้าคือสีฟ้า คนคือค่ายิ่งใหญ่..และฉันจะต้องพิสูจน์ให้ได้ว่าฉันเป็นคน
30 กรกฎาคม 2546 20:05 น.
ยังแคร์
ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
อยู่ดีๆจุดยืนก็เริ่มห่าง
เธอกับฉันเริ่มหันคนละทาง
คล้ายจงใจสร้างช่องว่างระหว่างกัน
เพราะเรารักกันมาก หรือเกลียดกันมาก
การผูกพันจึงยาก..ระหว่างเธอและฉัน
หรือเรื่องราวที่ผ่านมาทุกๆวัน
กลายเป็นเรื่องไม่สำคัญสำหรับใจ
ที่คอยถาม เพราะฉันไม่รู้อะไรเลย
ที่รู้ก็คือคุ้นเคยกับความรักที่ยิ่งใหญ่
คุ้นเคยกับการหัวเราะและคิดถึงกันยามไกล
คุ้นเคยกับการให้ คุ้นเคยกับใจที่อบอุ่นดี
ง่ายเกินไปหรือเปล่า
ที่จะทำเหมือนเป็นผู้จบเรื่องราวลงตรงนี้
ทำเหมือนฉันไม่มีหัวใจ ไม่ต้องรู้สึกอะไรแม้สักนาที
ทั้งที่...เจ็บ...และอ่อนแอ
อย่างน้อย...ฉันก็ควรได้รับฟัง
ว่าอะไรคือความพลาดพลั้ง...กันแน่
หากจะเลิกมีหัวใจเพื่อดูแล
ขอได้เห็นเพื่อนแท้ ...และจะพอ
+++++
มอบให้เพื่อนคนหนึ่ง...ซึ่งไม่พูดกับเราอย่างไม่มีเหตุผล
ขอโทษที่ถามคำถามซ้ำๆ ว่าเกิดอะไร เป็นอะไร
แต่อย่างน้อย ถ้าเราทำอะไรพลาดไป เราก็ควรได้รู้ไม่ใช่เหรอ
ถ้ารักกันจริง เป็นเพื่อนกันจริง ช่วยบอกกันตรงๆได้ไหม
เห็นแก่รอยยิ้มที่เคยมีมาด้วยกัน แล้วกัน...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟยังแคร์
หน้าส่วนตัว
1212
