17 กรกฎาคม 2544 07:36 น.
ยังแคร์
เคยเห็นไหมดอกไม้เข้มแข็ง
ในยามลมแรงจะปลิดกลีบไหว
เคยเห็นรึเปล่าก้อนหินที่ไร้ใจ
แต่แอบร้องไห้ทั้งที่ดูอดทน
เคยเห็นไหมท้องฟ้าเหงา
แสร้งหาดาวมาปิดบังความหมองหม่น
เคยเห็นไหมหาดทรายยามไร้ผู้คน
ที่ใช้เสียงคลื่นกลบความร้าวรนในยามเงียบงัน
เคยเห็นไหมคนโง่อวดฉลาด
คิดว่าตัวเองเก่งกาจแต่ที่จริงไหวหวั่น
เคยเห็นไหมคนที่ยิ้มได้ในทุกวัน
แต่แท้จริงนั้นแค่ยิ้มเยาะความร้าวหวั่นของตัวเอง
16 กรกฎาคม 2544 11:17 น.
ยังแคร์
พยายามเข้มแข็งด้วยตัวเอง
แต่ความหวั่นเกรงยังมากเกินกว่า
ทุกครั้งที่บอกใจให้กลั้นน้ำตา
คือทุกครั้งที่ใจบอกว่า ไม่อาจลืมเธอ
14 กรกฎาคม 2544 13:21 น.
ยังแคร์
หยดน้ำตาร่วง
ร่ำร้องหาสิ่งที่หวงแหน
บางคนที่คว้าใครเข้ามาแทน
ทำความรักที่เคยหนักแน่นให้ร้าวราน
ใจอ่อนแอ
ผลพวงแด่คนแพ้จากรักร้าวฉาน
แล้วสุดท้ายก็หลงเหลือเพียงนิทาน
สร้างบทเรียนให้หัวใจตายด้าน ที่โง่งม
12 กรกฎาคม 2544 08:43 น.
ยังแคร์
ก้อนกรวดเดียวดาย
หวังเพียงจะมีความหมายให้ใครห่วงหา
สร้างตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้นมา
ปิดบังความจริงที่ว่า อ่อนแอ
ก้อนกรวดก้อนเก่า
ไม่มีแม้เงาคนแยแส
เหยียบย่ำทำลายรังแก
เห็นเป็นแค่สิ่งไร้ความสำคัญ
ก้อนกรวดแตกร้าว
เจ็บปวดกับทุกเรื่องราว...เหมือนฉัน
คงจะแตกแหลกรานในสักวัน
โดยสุดท้ายก็ไม่มีใครทั้งนั้น เหลียวมอง
9 กรกฎาคม 2544 12:10 น.
ยังแคร์
อย่าตัดสินกันที่ภายนอก
เพราะมันไม่อาจบอกอะไรได้
ได้โปรดคนดี กับคนนี้ที่มีหัวใจ
โปรดมองฉันจากข้างใน จากหัวใจที่รักเธอ