14 สิงหาคม 2544 11:41 น.
ยังแคร์
ฉันมักถามตัวเองว่า
การมีชีวิต...มีค่าแค่ไหน
เฝ้ารอเพียงคำตอบจากหัวใจ
ก็ไม่เคยมีคำตอบใดกลับมา
แล้วฉันจะได้รู้บ้างไหม
การมีชีวิตอย่างไรถึงไม่เหว่ว้า
จะมีไหมซักวันที่ลืมตา
แล้วพบว่าชีวิตฉันได้มีค่าเพราะมีใคร...
12 สิงหาคม 2544 04:20 น.
ยังแคร์
เป็นเพียงความรู้สึกบางอย่าง
ที่เกิดขึ้นในช่องว่างของความฝัน
หากเธอไม่สนใจดูแลมัน
ก็ปล่อยไว้กับฉันแล้วจากไป
เป็นเพียงความพร่ำเพ้อ
ไม่มีค่าต่อเธอและใครคนไหน
อย่ากังวลกับแค่รักที่เกิดขึ้นในใจ
ฉันไม่ร่ำร้องอะไร ถ้าเธอไม่ใส่ใจ ไม่ว่าเธอ
8 สิงหาคม 2544 06:49 น.
ยังแคร์
หัวใจต้องเดินทางอีกแล้ว
เหน็ดเหนื่อยแต่ไร้วี่แววของจุดหมาย
มองเห็นเพียงความเงียบงันเดียวดาย
ในความวุ่นวายที่ไม่มีใครไยดี
จะมีไหมรักแท้จากใครซักคน
ในโลกที่มีแต่ความวุ่นวนอย่างนี้
เหนื่อยล้ากับการเดินทางมากเต็มที
แต่สุดท้ายก็ต้องก้าวเดินไปจากที่นี่ เพราะเธอไม่แคร์
5 สิงหาคม 2544 09:49 น.
ยังแคร์
ฉันคงไม่อาจปฏิเสธว่า
ในเวลาที่เธอมากับเขา
ฉันแอบสะอื้นในใจเบาๆ
และเจ็บปวดทุกคราวที่กลั้นน้ำตา
ฉันคงไม่อาจหลอกหัวใจ
ว่าลืมเธอได้อย่างที่เคยว่า
แม้จะเตือนตัวเองตลอดเวลา
ว่ามีค่าแค่คนผ่านตาที่เธอไม่ใส่ใจ
ฉันคงไม่อาจฝืนความรู้สึก
เมื่อความคิดนึกยังคงหวั่นไหว
แม้ในนาทีนี้ที่มีหน้าที่ต้องตัดใจ
คนดีเธอจะรู้ไหม ฉันยังทำอะไรไม่ได้นอกจากรักเธอ
2 สิงหาคม 2544 13:40 น.
ยังแคร์
บอกใจให้ลืมเธอ
แม้ต้องเจอแต่ความเงียบเหงา
เพราะรู้ดีในฐานะเรา
ว่าเป็นแค่คนไร้ค่าคนเก่าที่เธอไม่เคยแคร์
บอกตัวเองให้ยิ้มสู้
ทั้งที่รับรู้ถึงความพ่ายแพ้
สั่งหัวใจไม่ให้อ่อนแอ
กับสิ่งที่แค่ผ่านเข้ามา
บอกใจให้จดจำ
อย่าทำในสิ่งที่ไม่อาจไขว่คว้า
จะตอกย้ำให้เข้าใจถึงความเป็นมา
และเข้มแข็งอีกซักเสี้ยวเวลา...เพื่อจะบอกกับตัวเองว่า ไม่รักเธอ