5 ธันวาคม 2544 14:52 น.
ยังแคร์
สองแขนพ่อโอบอุ้มให้อบอุ่น
สองตาพ่อการุณย์คอยห่วงหา
สองมือพ่อจับจูงเลี้ยงลูกม
หนึ่งใจพ่อปรารถนาให้ลูกดี
สองแขนลูกขอโอบกอดพ่อด้วยรัก
สองตาลูกซึ้งประจักษ์จนวันนี้
สองมือลูกขอวันทาด้วยรักดี
หนึ่งใจลูกขอมีเพื่อทดแทน
2 ธันวาคม 2544 23:45 น.
ยังแคร์
อบอุ่น อ่อนไหว
หัวใจอ่อนหวาน
เธอคือสมบัติล้ำค่าที่ค้นหามานาน
ทุกๆสิ่งที่หัวใจต้องการ คือเธอ
1 ธันวาคม 2544 22:48 น.
ยังแคร์
ฟ้าใส...วันเหงา
นกร้องเบาๆทักทายตะวันกลางฟ้า
เปิดหน้าต่างรับสายลมพร่างที่ผ่านเข้ามา
พลิกหนังสือเล่มโปรดทีละหน้าแล้วยิ้มกับมัน
จะใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ
พักเหนื่อยจากเรื่องราวที่ใครเปลี่ยนผัน
กลับมาสู่ความจริงในปัจจุบัน
ด้วยรอยยิ้มจากคนเปี่ยมฝัน ที่รักตัวเอง
1 ธันวาคม 2544 17:45 น.
ยังแคร์
หลับตา...ร้องไห้
ภาพความฝันพังทลายจนหมดสิ้น
เหลืออะไร...ท่ามกลางเสียงลมหายใจโรยริน
แค่จะขยับปีกโบกบิน .. ก็กลับได้ยินเสียงน้ำตา
อ่อนล้า...อ่อนล้าเหลือเกิน
ความฝันถูกหมางเมิน..จนไม่อยากจะเดินค้นหา
สิ่งเดียวที่เหลืออยู่ คือการรับรู้ความเฉยชา
เพิ่งเข้าใจ ว่าภาพมายา...ไม่ต่างกับน้ำตา ของตัวเราเอง..
28 พฤศจิกายน 2544 18:14 น.
ยังแคร์
เธอก้าวเข้ามา
เพื่อสร้างภาพลวงตาแห่งฝัน
สร้างดนตรีแห่งความผูกพัน
เป็นของขวัญแก่หัวใจ
แล้วเธอก็บอกลา
ปิดฉากภาพลวงตาด้วยความร้างไร้
หยุดทำนองดนตรีของหัวใจ
เก็บทุกอย่างคืนไปพร้อมน้ำตา
เธอก้าวออกไป
ทิ้งไว้เพียงคนหวั่นไหวที่ไร้ค่า
ให้หลงอยู่กับเพียงภาพมายา
ทั้งที่รู้ดีว่าไม่อาจเป็นจริง