6 กรกฎาคม 2545 00:04 น.
ยังแคร์
สิ่งที่เกิดขึ้นกับฉันมันเริ่มที่เธอ
ในวันที่ก้าวเข้ามาเสนอ ว่าจะมอบรักให้
สิ่งที่เกิดต่อมาเพราะว่าฉันไว้ใจ
ในวันที่เธอแสดงความห่วงใย ต่อกัน
เพราะฉันโง่งมหรือเพราะเธอใจร้าย
ถึงได้มองความรักเป็นเรื่องง่าย เช่นนั้น
แล้วผลจากการกระทำทั้งหมดของความผูกพัน
กลับตกเป็นเรื่องร้าวราน ของคนที่คิดเพียง ต้องการ แค่รักเธอ
5 กรกฎาคม 2545 22:30 น.
ยังแคร์
แค่ความรู้สึกมันเปลี่ยนแปลงกระทันหัน
หัวใจรับไม่ทันมันจึงเผลอร้องไห้
ไม่ใช่เพราะเพื่อเหนี่ยวรั้งสร้างความลำบากใจ
แต่เพื่อปิดฉากอะไรต่อมิอะไรในความผูกพัน
จงหนักแน่นกับการตัดสินใจ
หันหลังเดินจากไปแล้วลืมฉัน
จะห่วงอะไรแค่การเปลี่ยนแปลงของใจที่เงียบงัน
น้ำตาอยากทำหน้าที่ของมันเท่านั้นเอง
1 กรกฎาคม 2545 19:46 น.
ยังแคร์
ก็แค่ความรู้สึกแย่ๆในบางวัน
ที่ท้องฟ้าดูไม่เป็นใจกับฉัน คนที่กลัวความเหว่ว้า
ล้างหน้าแปรงฟัน ทำกิจวัตรประจำวันอย่างเฉื่อยชา
เกิดคำถามกับตัวเองว่าชีวิตนี้เกิดมาเพื่ออะไร
ดูมันจะไร้ค่ายังไงไม่รู้
หัวใจหดหู่..เมื่อความเหงามายืนคู่อยู่ใกล้ๆ
เมื่อไหร่กันนะจะมีคนที่เอาชนะหัวใจ
มาแต่งเติมชีวิตหนึ่งนี้ให้สดใส สักครั้งนึง
25 มิถุนายน 2545 01:28 น.
ยังแคร์
อย่าบอกว่าเธอไม่รักฉัน
ที่ผ่านช่วงเวลามาด้วยกัน เธอไม่ห่วงหา
เธอรู้ไหมมันทำร้ายหัวใจให้ร้าวชา
มาก มาก เหลือเกินกว่าฉันจะเข้าใจ
อย่าตัดรอน ฉัน ด้วยการนิ่งเฉย
อย่าทำเหมือนไม่รู้เลยว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน
เมื่อฉันให้ทั้งหมดของลมหายใจ
กว่าจะผูกพันกันได้ ก็ไม่ใช่แค่หนึ่งนาที
ขอความรู้สึกที่คุ้นเคยคืนกลับมา
อย่าทำให้รู้สึกว่า ไร้ค่าไปกว่านี้
เคยรักเธออย่างไร ก็อยากเก็บไว้เป็นวันคืนดีดี
แม้พรุ่งนี้จะเหลือไว้แค่ความไม่มี..
....ก็ขอให้มันเป็นฉากสุดท้ายของวันนี้ ก็พอ
24 มิถุนายน 2545 00:33 น.
ยังแคร์
แล้ววันนี้ฉันก็ยืนอยู่กับความอ้างว้าง
ภาพเธออยู่ไกลสุดทาง จนเอื้อมไม่ถึง
หัวใจต้องการใครซึ่งห่างไกลเกินรั้งดึง
ความรู้สึกเพียงเสี้ยวหนึ่ง เธอคงไม่ซึ้งที่จะเข้าใจ
ฉันควรทำอย่างไรให้เธอกลับมาเคียงใกล้เหมือนวันเก่า
ช่วยลบเลือนที่ว่างเงียบเหงา ให้กลับเป็นที่เดิมของเราได้ไหม
ฉันอยู่ที่นี่ลำพังและทุกครั้งก็ปวดร้าวหัวใจ
ทรมานเกินกว่าจะทำอะไรได้ นอกจากเสียงร้องไห้ที่ไม่กล้าให้ใครได้ยิน
ฉันยืนอยู่ที่นี่กับความรู้สึกอ่อนล้า
จมอยู่กับน้ำตา วันคืนปวดปร่า ที่ไม่มีวันจบสิ้น
อีกนานแค่ไหนที่หัวใจต้องถูกความหวั่นไหวกลืนกิน
หวาดกลัวกับลมหายใจที่โรยริน กลัวมันจะจบสิ้นก่อนเธอกลับมา
เพราะหัวใจฉันหวั่นไหวกับความพ่ายแพ้
ไม่อยากเป็นคนที่เธอไม่แคร์ กลัวความอ่อนแอจนล้า
ได้โปรดสงสาร คนที่ทรมานกับการเลิกรา
อยากได้ไออุ่นจากคนเคยคุ้นคืนมา ....
....ฉันอยากรู้สึกแค่ว่า..คืนวันเจ็บล้าไม่มีจริง ...
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟยังแคร์
หน้าส่วนตัว
821
