คนธรรมดา

ยังเยาว์

ฉันก็แค่คนธรรมดา
มีปวดท้องเจ็บตาเคยเป็นไข้
ดำเนินชีวิตทุกวันด้วยลมหายใจ
แล้วจะหวังอะไรจากฉันมากมาย

ฉันก็แค่คนเดินดิน
เตะฝุ่นจนชินมุ่งตามจุดหมาย
ผิดหวังก็มีบ้างที่ร้องไห้ฟูมฟาย
เมื่อฝันไม่ได้มาง่ายง่ายอย่างตั้งตาคอย

ฉันก็แค่ใครคนหนึ่งซึ่งเคยอ่อนแอ
ล้มและแพ้แต่ยังไม่คิดถอย
พยายามนับหนึ่งใหม่แม้ความหวังเลื่อนลอย
ก้าวทีละน้อยจะให้ถึงซึ่งปลายทาง

ฉันก็แค่ผู้หญิงหนึ่งคน
ที่กำลังจะยืนด้วยลำแข้งตนกับกายที่เปล่าว่าง
ผิดไหมที่ฉันไม่จับมือคนอื่นแต่ยอมตะเกียกตะกายฝืนใจที่บอบบาง
เพราะหวังว่าสุดท้ายเส้นฟางจะแข็งแกร่งบ้างเท่านั้นเอง

ฉันก็แค่ฉัน
ไม่ใช่คนคนดีร้อยรางวัลจากความกาจเก่ง
มีชีวิตอยู่ได้ก็เพราะเป็นตัวของตัวเอง
เฝ้าเติมเพลงแห่งไฟฝันทุกวันคืน

แล้วเธอหวังอะไรจากฉัน
จะให้เปลี่ยนหรือแปลงทั้งวันก็คงฝืนฝืน
ฉันก็เหนื่อยเป็นท้อได้...ความอดทนไม่ได้ยั่งยืน
ถ้าต้องการ...คนธรรมดา...คนอื่นก็ไม่รั้งไม่ฝืนไม่ว่ากัน