เป็นเพียงดอกหญ้า ประดับผืนโลกาสดใส ต้อยต่ำเพียงดินกว่าดอกใด มิมีชื่อประทับใจประทับตรา รูปไม่งามกลิ่นไม่หอมชวนดอมดอก ดูกระจอกดอกใบก็ไร้ค่า ยังสู้ฝืนยืนหยัดมาขัดตา แข่งบรรดาสาวงามนามดอกไม้ คุณค่าลึกภายในใครจะเห็น ทิ้งไว้เป็นตำนานไม่ขานไข เพียงเหลือบมองด้วยหางตามาแต่ไกล และเหยียบย่ำซ้ำไปไม่ดูดี ก็เพราะเป็นเพียง...ดอกหญ้า... จึงนั่งเหงาซับน้ำตาอยู่กับที่ เหลือบมองสบหางตาสิทธิ์ที่มี และทนเศร้าอยู่แรมปีตรงที่เดิม