21 สิงหาคม 2548 17:55 น.
ยังเยาว์
อ้ายโซเซ เดินตาม ถามฮอดบ้าน
ว่าหนีงาน เลี้ยงอ้าย มาเฮ็ดหยัง
หรือว่าเจ้า อยากถิ่มอ้าย หน่ายจนซัง
น้องได้ฟัง น้ำตาร่วง ทวงคำวน
อ้ายฮู้บ่ ฮักอ้าย หลายปีแล้ว
บ่เห็นแวว ว่าอ้ายฮัก เลยสักหน
ยามเฮียงเหล้า น้ำเมาหก ถึงยกตน
ว่าเป็นคน ที่อ้ายฮัก รักเสียจริง
ยามอ้ายดี มีบ่อ้าย สนใจน้อง
ที่เคยบอก หยอกว่าจอง แค่กลอกกลิ้ง
เคยดูแล บ่มีแล้ว ไหล่เคยพิง
น้ำเมาสิง หัวใจอ้าย คลายรักลง
ถึงยามเมา เฮารักกัน มั่นในอก
น้ำตาตก อกช้ำ ทำใจหลง
กว่าจะรู้ กว่าจะซึ้ง ถึงกับงง
บ่มั่นคง ลงหลัก ให้ปักใจ
เป็นกับแกล้ม แซมวงเหล้า แม่นบ่อ้าย
บ่ได้ดี มีค่าหมาย กับผู้ใด๋
เป็นแค่คน ทนแอบฮัก อยู่ข้างใจ
หมดเวลา ลาเหล้าไป ก็ไม่แล
พอสาอ้าย เซาสาอ้าย อายเจ้าของ
ตอนนี้น้อง รู้แล้วหนา อย่าแยแส
ไปสาอ้าย หาคนใหม่ มาดูแล
น้องยอมถูก ลอยแพ แพ้ผู้เดียว
ฮักน้องตอนเมา
ดอกรัก ดวงมาลา
คันอ้ายบ่เมาคือสิบ่โทรมา
กินเหล้าแล้วแจ่งโทรหา
เอิ้นให้มาเป็นเพื่อนแก้เหงา
บ่มีดีกรีคือสิบ่คิดฮอดเฮา
ฮักน้องก็เมื่อตอนเมา
เอิ้นมานั่งเฝ้าเอาอกเอาใจ
บัดยามบ่เมาโทรหากะบ่รับสาย
ฝากข้อความก็เงียบหาย
จักว่าอ้ายไปอยู่แจใด๋
อยากพ้อหน้า บางวันก็ต้องทำใจ
รออ้ายติดนิสัย
คันเมายามใด๋แจ่งคิดฮอดเฮา
โทรมาโลดดอก เว้าบ่ยอมวางหู
เอิ้นมาอวดหมู่ให้เค้าฮู้อยู่ในวงเหล้า
เอ่ยคำฮัก ฮักหลายตอนที่พี่เมา
บ่อึดแต่แนวสิเว้า ย้องยอเฮาคือคนสำคัญ
ยามบ่กินเหล้าในใจคงไม่มีน้อง
คงเก็บไว้เพียงสำรองอารมณ์นี้จะต้องมีฉัน
มาเป็นกับแกล้มผสมโซดาให้อ้ายสุขสันต์
ได้รักแค่เพียงบางวัน
ได้เห็นหน้ากันแค่วันพี่เมา
19 สิงหาคม 2548 21:13 น.
ยังเยาว์
แม่จ๋า
หนูเหนื่อยหนูล้าแม่รู้ไหม
คิดถึงแม่อยากกอดแม่แต่อยู่ไกล
ต้องอดทนเอาไว้ไม่แสดง
พ่อจ๋า
คำที่พ่อฝากมาจงกล้าแกร่ง
ทำไม่ได้หนูเหนื่อยล้าหนูหมดแรง
ความเข้มแข็งหายไปไหน...หนูไม่รู้
แม่จ๋า
อยากร้องไห้ทิ้งน้ำตาหันหน้าสู้
แต่เพื่อนมองอยู่ตรงนั้นหันมาดู
ลูกอดสูอายน้ำตาหลบหน้าเกลอ
พ่อจ๋า
ลูกอยากกลับไปพบหน้า...คงเพ้อเจ้อ
รู้ว่าทุกข์รู้ว่าสุขต้องพบเจอ
แต่ยังเผลออ่อนแอยอมแพ้มัน
แม่จ๋า
ไม่รู้ว่าพบวันไหนยาวหรือสั้น
หรือปีนี้จะไม่ได้เจอหน้ากัน
ลูกยังหวั่นในใจให้เศร้าตรม
พ่อจ๋า
ลูกอดกลั้นน้ำตาและขื่นขม
อยากรู้ว่าเป็นเช่นไรได้ชื่นชม
ต้องทนข่มหัวใจให้อดทน
แม่จ๋าหนูอยากร้องไห้
12 สิงหาคม 2548 18:04 น.
ยังเยาว์
๏ สีสันปั้นแต่งเจ้า จนงาม
เพียงเพ่งเพียรพิศนาม ยิ่งแจ้ง
อวดสวยด้วยกายตาม สวรรค์แต่ง
มิใช่เพียงเสแสร้ง แต่งแต้มตามตน๚
๏ เปรียบคนงามกว่าผู้ เพียงกาย
ตกแต่งอวดวุ่นวาย กล่าวอ้าง
แต่ใจเล่าอาจร้าย ยากจัก รู้นา
งามหนึ่งเพียงรูปร้าง หน่ายแท้งามทำ ๚
๏ หันกลับจ้องจิตล้ำ ภายใน
จดจ่อวินิจฉัย ไต่รู้
รูปกายสิ่งเสื่อมไป ตามสัจ
งามแต่มิอาจสู้ เสื่อมได้ตามกาล ๚
๏ ความดีสิสิ่งสู้ คงทน
ตราบอยู่คู่เคียงตน บ่แม้
แม้นถึงที่วายชนม์ คงอยู่
แลนั่นสิ่งแน่แท้ ห่อนสิ้นตราบนาน ๚
5 สิงหาคม 2548 06:48 น.
ยังเยาว์
๑.๑๑ นาฬิกา
บ้าน ๒๗
น้อยใจ
กลอนไร้ฉันทลักษณ์ เพียงจรดนิ้วบนแป้นพิมพ์ตามความรู้สึกของผู้ประพันธ์
หากคำที่เอ่ยสัญญา
ไม่อาจหาค่าความหมาย
จบรักเถิดหนาอย่าวุ่นวาย
มันคงสายเกินกว่าท้าแรงทน
เข้าใจตัวเธอดี
หยุดเซ้าซี้ตีเหตุผล
เหนื่อยมากแล้วใจหนอใจคน
จะดิ้นรนฉุดรั้งไว้ทำไม
ก่อนเธอเดินเข้ามา
ต้องเหว่ว้ามาแค่ไหน
รู้ซึ้งดีแต่ไม่เห็นตาย
เธอจากไปก็คงคล้ายคล้ายกัน
เรื่องเราเริ่มด้วยดี
จบวันนี้ดีกว่านั้น
ใช่โกรธเคืองเรื่องความสัมพันธ์
ผ่านมานั้นก็สุขไม่ทุกข์ใจ
แต่เธอมีภาระ
ต้องสางสะงานให้ได้
มากมายล้นมือจนลืมไป
ว่ามีใครรอให้ดูแลกัน
ที่เธอทำห่างเหิน
ไม่คิดเกินไปกว่านั้น
เข้าใจ...บอกแค่นี้แล้วกัน
ไม่ยืนยันจะมั่นในรักเธอ
ถ้าพบคนที่ถูกใจ
พร้อมไปยินดีเสมอ
ไม่โกรธไม่โทษหรอกหนาเธอ
จะไม่เผลอร้องไห้เมื่อไกล...เรา
..............................................
หยดน้ำตาไหลมาอาบสองแก้ม
เรื่องชัดแจ่มห้วงคำนึงซึ้งความหมาย
ร้องเงียบเงียบบอกตัวเองไม่ถึงตาย
ยังไม่สายเริ่มก้าวใหม่ด้วยใจตัว
2 สิงหาคม 2548 06:13 น.
ยังเยาว์
ยามหนาวกายห่มผ้าไว้ให้กายอุ่น
แต่บ่คุ้นเหมือนอกอุ่นอิงซบซ่อน
คิดฮอดไออกอ้ายแสนอาวรณ์
ยิ่งร้าวรอนต้องจำจรจากอ้ายมา
อยู่กรุง...หนาวนี้น้องไม่มีใคร
บ่ให้ไผมาเยี่ยมเยียนใจดอกหนา
เคยมีอ้ายก็ยังเป็นเช่นผ่านมา
คำสัญญาเมื่อลานั้นบ่ลบเลือน
เถียงเก่าเก่าสองเฮาเคยนั่งหยอกล้อ
ใจเคียงขอคำรอนั้นกลับเชือดเฉือน
เมื่อจากบ้านมาแสนไกลทิ้งห่างเรือน
มีเพียงเหงาอยู่เป็นเพื่อนเตือนถ้อยความ
มั่นคงเด้อหัวใจอ้ายให้แน่นหนัก
คงความรักห่วงอาทรวอนอย่าข้าม
ฮักน้องจริงอย่าละทิ้งพยายาม
จะกลับตามสัญญาอย่ากังวล
หนาวใจไร้เจ้า: เสถียร ทำมือ
ลมหนาววอยๆ
นั่งบนเถียงน้อย คิดฮอดเจ้าแฮง
สาวทุ่งดอกจานบานแล้ง
แม่แก้มแป่งแส่งไปบานเมืองกรุง
ขวบปีแล้วเจ้าจรจากทุ่ง
ทิ้งชายผ้าถุงไปนุ่งชุดฟอร์มโรงงาน
อ้ายก่อไฟผิง ไม่มีเจ้าอิงเคียงข้างเหมือนก่อน
ทุกวันอยู่อย่างอาวรณ์
ใจแสนเหนื่อยอ่อน เหน็บหนาวร้าวราน
เจ้ารู้ไหมหนอ อ้ายท้อเกินใจทัดทาน
เมื่อไหร่คำหวานจากเจ้าเคล้าคลอ
อยู่กรุงหนาวนี้เจ้าเป็นอย่างไร
อากาศเมืองไกลเหมือนทางบ้านเราแหน่บ่
เจอคนมากมายอย่าลืมเด้ออ้ายคนรอ
ก่อนเราหยอกล้อบนเถียงเก่า
ลมหนาววอยๆ
เย็นคล้อยค่ำลงยิ่งหนาวแฮงๆ
คืนนี้จันทร์ไม่ทอแสง ใจโดนทิ่มแทงภาพหลังวันเก่า
หนาวกายผิงไฟพอคลายทุเลา
หนาวใจไร้เจ้าช่างแสนปวดร้าวเหลือเกิน
หนาวใจไกลอ้าย
ลมหนาววอยๆ
นอนห้องเช่าน้อย คิดฮอดอ้ายแฮง
สาวทุ่งหอบผ้าหนีแล้ง
มาสู้งานแข่งเวลาเมืองกรุง
ขวบปีแล้วจำจรจากทุ่ง
ทิ้งชายผ้าถุงมานุ่งชุดฟอร์มโรงงาน
อ้ายก่อไฟผิง เคยแนบแอบอิงเคียงข้างเมื่อก่อน
ทุกวันอยู่อย่างอาวรณ์
ใจแสนเหนื่อยอ่อน เหน็บหนาวร้าวราน
อ้ายรู้ไหมหนอ ใจน้องนั้นทรมาน
คิดฮอดคำหวานก่อนอ้ายเคล้าคลอ
อยู่กรุงหนาวนี้น้องไม่มีใคร
อากาศเมืองไกลหนาวใจจนน้องเริ่มท้อ
เจอคนมากมายบ่เคยลืมอ้ายคนรอ
ก่อนเคยหยอกล้อบนเถียงเก่า
ลมหนาววอยๆ
เย็นคล้อยค่ำลงยิ่งหนาวแฮงๆ
คืนนี้จันทร์ไม่ทอแสง ใจโดนทิ่มแทงภาพหลังวันเก่า
ห่มผ้าผิงไฟหนาวกายทุเลา
หนาวใจไร้เงาใจน้องปวดร้าวเหลือเกิน
Lovers
0 คน เลิฟยังเยาว์
หน้าส่วนตัว
3967
