19 กรกฎาคม 2548 21:21 น.
ยังเยาว์
เฒ่าผมหงอก นั่งหยอก บอกหมาน้อย
รู้ไหมข้า นั้นคอย ลูกชายใหญ่
เขาว่างาน ได้ดี มีกำไร
ว่างเมื่อไร จะกลับไร่ ให้พ่อชม
ลูกสาวรอง ครองเรือนรื่น ชื่นใจนัก
สามีรัก เขาว่าดี มีคู่สม
เรื่องเงินทอง คล่องดี ไม่มีตรม
ออกคารม ว่างเมื่อไร ไปเยี่ยมชัวร์
ลูกคนเล็ก เด็กอยู่ คู่ยังไร้
แต่จากไป ใกล้เฉียดปี ที่นับถัว
บอกว่างาน ยุ่งจัง ยังพันพัว
ว่างเมื่อไร จะปลีกตัว กลับคืนนา
ข้าก็รอ รอหลายปี ไม่มีข่าว
จะหอบข้าว ไปส่ง ลงเยี่ยมหา
ก็ไม่รู้ ที่อยู่แน่ แท้ลูกยา
อยากส่งข่าว ไปหา ข้าจนใจ
เขาได้ดี ก็ดีใจ ใครจะเท่า
แต่แก่เฒ่า เฝ้าหวังคอย ลูกมาใกล้
ไม่ต้องการ เงินทอง ของสิ่งใด
แค่อยู่ไกล ให้มาเยือน เหมือนก่อนเคย
เมื่อไรลูก จะว่างหนอ ยังรอท่า
อยากเห็นหน้า เจ้าก่อนตาย คลายเฉลย
พ่อแก่แล้ว อยู่ไม่นาน คงจากเลย
กลับมาเถิด ลูกเอ๋ย พ่อยังรอ
18 กรกฎาคม 2548 20:09 น.
ยังเยาว์
นี่แหล่ะหนอที่เรียกขานยานคนยาก
สู้ลำบากยากโชว์ยกตกสมัย
ไม่มีเก๋งไม่มีเบนซ์เช่นใครใคร
แต่ภูมิใจเรียนจบได้ใช่ต้องรวย
ไม่สนใจขี้ปากใครที่ถางถาก
คนคอยฝากอยากประชดแค่ฉาบฉวย
วันนี้แต่งสูทปั่นบ่ยั่นคนรวย
ขอแต่งสวยสักวันฉันภูมิใจ
กอดคอจูบลูบแฮนด์แสนจะรัก
ใครจะทักบังโคลนพังช่าง...ว่าได้
อานจะขาดไฟเสียเกียร์พังไป
ยังใส่ใจรักยังไงไม่เปลี่ยนแปลง
กว่าจะมีวันนี้ที่หวังไว้
เหนื่อยแทบตายผ่านมาได้ด้วยลำแข้ง
ปั่นเช้าเย็นเหนื่อยล้าแทบหมดแรง
วันนี้แสงความสำเร็จเช็ดเหงื่อจาง
..............................
13 กรกฎาคม 2548
เข้ารับประกาศณียบัตรผ่านหลักสูตรเตรียมพร้อมภาษา
(Preparatory Course: English Course)
เป็นวันแรกที่เวลา 15 นาที (ในรอบสิบเดือน) ในการปั่นไปมหาวิทยาลัย ไม่รู้สึกเหนื่อยเลย
ใช้เวลาปั่นจักรยานจากที่พักไปมหาวิทยาลัย 15 นาที
ถามว่าไกลไหม ... ไม่
ความลำบากไม่ใช่ระยะทาง
แต่คืออุปสรรคระหว่างทาง
บางวัน ลมแรงจนคุมรถไม่ได้
... เดินจูง
บางวัน หนาวจนตัวสั่นฟันกระทบกันกรอดๆ
... ต้องทนปั่น
บางวัน ฝนตก (ตกแทบทุกวัน) ถนนลื่น
... ล้มไปแล้วก็ต้องลุก
บางวัน หิมะตก
... เดินจูง ทนปั่น และล้มลุกคลุกคลาน
แต่วันนี้รู้แล้วว่าผลตอบแทนความอดทน
มันน่าชื่นชมเพียงใด
คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงพี่สาว
อยากให้มีครอบครัวมายืนอยู่ข้างๆ ในวันนี้
ขอบคุณแรงใจจากครอบครัว
แด่เจ้ายานคนยากคู่ใจ...
คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงบ้าน
ยังเยาว์
18 กรกฎาคม 2548
15 กรกฎาคม 2548 21:41 น.
ยังเยาว์
เนิร์สเซอรี่มีไหมพี่ที่ไหนบ้าง
ถ้ารับจ้างดูแลใจให้โทรหา
จะเอาใจไปฝากเลี้ยงบางเวลา
ที่เหนื่อยมาเพราะว่ารักหักทรวงเอา
จ่ายเท่าไรเต็มใจไม่มีต่อ
ถ้าดีพออาจจะมีทิปเพิ่มเข้า
ส่งใจตรงเวลาพาขัดเกลา
บำรุงเช้าจนถึงบ่ายหายทุกข์ตรม
แต่พอดึกถลำลึกกับเรื่องเก่า
มันเลยเศร้าเคล้าน้ำตาน่าขื่นขม
อยู่กับใจช้ำช้ำจำระทม
ไร้คนชมชิดคู่มาอยู่เคียง
เลยเรียกร้องป่าวหาว่ามีไหม
มีที่ไหนรับดูแลหัวใจเดี้ยง
โซซัดเซเป๋ไปจนใจเอียง
ไม่ยอมเขวี้ยงเศร้าจากใจไปเสียที
จะดูแลใจเองก็ไม่กล้า
เพราะกลัวว่าความสุขจะหลบหนี
ด้วยเก็บทุกข์ในใจไว้หลายปี
เลยไม่มีทางแก้จะแย่เกิน
ก็ได้แต่เลยมาหาประกาศ
กำลังขาดคนแลรักชักเขินเขิน
บอกนะคะมีที่ไหนใคร่รีบเดิน
จะรีบเชิญหัวใจไปให้ทัน
5 กรกฎาคม 2548 16:20 น.
ยังเยาว์
อย่างไรหนาที่เขาเรียกกันว่า"รัก"
ต้องรู้จักคิดถึงซึ้งกันไหม
แล้วที่เรียกผูกพันนั้นอย่างไร
ว่ารักสุขแล้วทำไมจึงทุกข์กัน
ที่ว่า"โลภ"นี้มันเป็นอย่างไรนะ
มันกักขฬะน่าเกลียดหรือน่าขัน
คนละโมบหน้าตาอย่างไรกัน
จะอย่างนั้นอย่างนี้หรืออย่างไร
แล้วอย่างไรที่เรียกว่าความ"โกรธ"
มันมีโทษหรือมีคุณยังสงสัย
เอาไว้เรียกคนหน้าบึ้งหรือว่าใคร
หรือว่าใช้กับคนบ้าท้าแข่งตี
ความ"หลง"คืออย่างไรยังไม่รู้
มีรักอยู่จึงเรียกหลงใช่ไหมนี่
หรือเฝ้ารักหวงห่วงทุกนาที
แล้วคนมักบอกไม่ดีเพราะอะไร
แล้วอย่างไร...คืออย่างไร...นะชีวิต
ที่บอกมาฟ้าลิขิตนั้นจริงไหม
แต่ใยจึงโศรกทุกข์อยู่ร่ำไป
แล้วสุขไซร้เหตุใดยากคว้าทัน
Lovers
0 คน เลิฟยังเยาว์
หน้าส่วนตัว
1218
