17 เมษายน 2545 10:19 น.
ยอดหญ้า
โลกจะสวยด้วยมือทั้งสอง
อุ้มประคองถนอมเอาไว้
แม้ว่าพายุจะแรงเพียงใด
สองมือจะไขว่คว้ามัน
ฝนจะตกหนักเพียงไหน
คลื่นจะโถมไถเข้าฝั่งฝัน
เราจะรีบไปเร็วพลัน
ร่วมป้องกันโลกมลาย
น้ำจะท่วมไฟจะไหม้
ไม่มีสิ่งใดทำให้โลกสลาย
เพียงแค่เรามีแรงใจและกาย
รวมกันไว้เป็นหนึ่งเดียว
มือสองข้างที่มีอยู่
จะอุ้มชูโลกให้เสกสรรค์
มาเถิดมาร่วมด้วยช่วยกัน
สร้างสวรรค์บนโลกให้เป็นจริง
16 เมษายน 2545 18:43 น.
ยอดหญ้า
ผมรู้แล้วว่าถ้าเรารัก
ไม่ควรจักปิดบังไว้
ถ้าวันหนึ่งมันสูญหาย
คนที่เจ็บเจียนตายคือเรา
สิ่งที่ผู้ชายคนนี้จะทำได้
คืออธิษฐานทุกค่ำเช้า
ให้เธอรับรู้ว่ารักของเรา
จะไม่เป็นรักเก่าแต่เป็นรักนิรันดร์
16 เมษายน 2545 18:43 น.
ยอดหญ้า
ผมรักเธอมากมายเท่าไหร่
แต่ไม่เคยบอกไปให้รู้
ก็ผมคิดว่าเธอเองก็รู้อยู่
ว่าผู้ชายคนนี้รักเธอหมดใจ
ก็ผมเองที่ไม่กล้า
เอ่ยวาจาว่ารักเธอออกไป
เพราะกลัวจะเป็นเรื่องใหญ่
เดี๋ยวใครจะเอาไปนินทา
ผมจึงได้แต่เก็บเป็นความลับ
และนับรอคอยวันเวลา
เมื่อไหร่กันเล่าหนา
ที่ผมจะกล้าบอกเธอ
และวันนั้นที่ผมจะบอกไป
ว่ารักมากมายแค่ไหนให้เธอรู้
แต่มันเป็นวันที่ผมอดสู
ผมอยากรู้ทำไมเธอต้องตายในวันนี้
16 เมษายน 2545 14:24 น.
ยอดหญ้า
หากไม่มีเธอในวันนั้น
คงไม่มีฉันในวันนี้
อยากขอบคุณเธอนะคนดี
คนที่ช่วยให้ฉันกลับใจ
แต่อยากบอกเธออยู่อย่าง
ว่าเธอมาทำให้ฉันหวั่นไหว
ทำให้คนคนนี้เปลี่ยนไป
ในหัวใจมีแต่เธอ
อยากเฉลยความจริงบางอย่าง
ว่าบางครั้งที่ใจมันเผลอ
และคิดไปเองอย่างคนเพ้อเจ้อ
ว่ารักเธอรักเธอนิรันดร์
16 เมษายน 2545 11:16 น.
ยอดหญ้า
ตาเบบูญ่าบานสะพรั่ง
เหมือนดังหัวใจพี่ถวิล
เฝ้าแต่รอคอยยุพิน
กลับคืนถิ่นเถอะนะคนดี
ตาเบบูญ่าสีชมพู
จะรู้ไหมว่าใครคนนี้
พร่ำเรียกหาแทบทุกนาที
มยุรีเมื่อไรเจ้าจะคืนรัง
หรือจะรอตาเบบูญ่าร่วง
เจ้าพุ่มพวงจงรู้เสียบ้าง
ว่าพี่นั้นหัวใจอ้างว้าง
เคว้งคว้างอยู่กลางนภา
ตาเบบูญ่าเจ้าอย่าใจร้าย
พี่หวังหมายเจ้าคืนมา
หากดวงฤดีน้องมีชีวา
จงรู้เถิดว่าพี่รักเจ้าคนเดียว
หน้าส่วนตัว
1839
