คนพันธุ์ดื้อ...เสียงเพี้ยนไร้สัมผัสใน

ม.ปณิธาน

1. คนพันธุ์ดื้อ เขียนกลอน ไร้สัมผัส
ฝืนบัญญัติ ท่านผู้ชำนาญ เคยพร่ำสอน
เสียงท้ายวรรค เพี้ยนบ้าง ทำลายกลอน
แต่บางตอน อยากสื่อ ความสักอย่าง

2. กลอนติดหรู พลิ้วไหว หาอ่านง่าย
ฟังสบาย รื่นหู ไม่เคยต่าง
เฝือเกินรับ คำไม่สื่อ ยังเอาวาง
เพื่อเป็นทาง ให้กลอน ลื่นเข้าคู

3. กลอนจะดี ใช่เพียง สวยทำนอง
เนื้อความต้อง เข้าประเด็น สื่อให้รู้
คำสวยงาม จะไร้ค่า เมื่อยากเกินรู้
เพราะไม่รู้ ที่เขียนมา เกินจะเข้าใจ.....

๔. กลอนจะดี ด้วยความ ตามที่สื่อ
ทำนองหรือ คือกรอบ ครอบความไว้
เหมือนคนดี ด้วยจิต ด้วยหัวใจ
ใช่สวมใส่ สิ่งของ ทองคำอร่าม

๕. กลอนจะดี ด้วยคนอ่าน งานแล้วรู้
คำเลิศหรู ดูสง่า แค่หน้าเกรงขาม
เหมือนคนดี ทั้งที่จน คนเห็นงาม
ส่วนคนทราม แม้งามสง่า ไม่น่าชม

๖. คนพันธุ์ดื้อ ดึงดัน รั้นความคิด
เขียนถูกผิด พลาดไป อภัยให้ผม
สัมผัสใน ใส่มากไป ก็ไร้อารมณ์
ถ้าคำไม่คม ความหมายไม่สื่อ อย่าถือว่าดี.....