เกิดอะไรขึ้น ... กับชีวิตฉัน ??

ม๋าวัด

เวลากว่าสองปี ที่ฉันได้พบกับเธอ มันอาจจะไม่สวยงาม เหมือนกับละครไทย ที่ฉายกันอยู่ ทุกย่ำ ทุกค่ำคืน   

ย้อนกลับไปตอนนั้น หลังจากไม่กี่เดือนที่ฉันได้รู้จักเธอแบบผ่านๆ ... ก็ทำให้ฉันแอบเหลียวมองเธอหลายครั้ง อย่างไม่ได้ตั้งใจ  แต่ก็ต้องเก็บไว้และหักห้ามใจ ด้วยเพราะรู้ว่าเธอมีคนที่เธอรักอยู่แล้ว ... 

ด้วยวันเวลาที่พ้นผ่านไป ทำให้เราได้ทำงานด้วยกัน ไกล้ชิดกันมากขึ้น  หลายๆปัญหาของเขา หลายๆเรื่องที่ขัดข้อง คาใจของเขา ฉันก็รับมาไว้ให้คำปรึกษาอย่างเต็มใจ โดยไม่คิดไม่คำนึงถึงอะไรเลย  

เพราะเราสนิทกันมากขนาดนี้ จึงปฏิเสธไม่ได้ว่า เธอก็ต้องรู้จักกับเพื่อนสนิทของฉันอย่างแน่นอน  จริงๆแล้ว เพื่อนคนนี้ฉันก็ไม่ได้สนิทมากเท่าไหร่ อาศัยว่าเป็นเพียงเพื่อนที่เรียนมารู้จักกันตั้งแต่สมัยประถม .. พอจะรู้ใจกันบ้าง ในบางเรื่อง

ฉันเคยได้ข่าวมาว่า เธอและเพื่อนสนิทฉัน โทรคุยกันทุกคืน  ทั้งที่เธอนั้นก็มีคนที่เธอรักอยู่แล้ว ซึ่งแน่นอนคนนั้น ไม่ใช่ฉัน เธอและเขาให้เวลาแก่กันได้เป็นชั่วโมง  ต่างกับฉันอย่างสิ้นเชิง ฉันไม่มีแม้แต่เวลา เพียงเพราะลำพังงานที่ล้นหัวฉัน ก็มากมายเกินจะเจียดเวลาทานมื้อเย็นในแต่ละวันอยู่แล้ว ต้องทบไว้เป็นมื้อดึกเสมอๆไป

ฉันเพียงได้แต่คิดปลอบใจตัวเองเล็กๆไว้เสมอๆ ว่าคงเป็นแค่มิตรภาพ ระหว่างเพื่อน กับเพื่อนเท่านั้น .. 

ยิ่งนานขึ้น เวลายิ่งทำให้เราไกล้ชิดกันมากขึ้น ฉันได้รู้จักกับเพื่อนสนิทของเธอหลายคน ซึ่งเขาก็เฝ้ามอง เฝ้าสังเกตุเห็นถึงการกระทำของฉัน .. เฝ้ามองปฏิกิริยาของฉันที่มีต่อเธอ   จนในที่สุดก็ทำให้ฉันต้องสารภาพ .. แต่ไม่ใช่การสารภาพกับเธอ แต่เป็นการสารภาพความรักที่มีต่อเธอกับเพื่อนสนิทของเธอ .... ดูไม่เข้าท่าเลย ที่ทำอะไรแบบนี้ แต่คิดในใจว่า ก็ยังดีเสียกว่าเก็บไว้คนเดียว

หลายครั้ง หลายคราว ฉันได้ไปใหนมาใหนกับเธอ สองคน ... จนเวลาผ่านไป ฉันเริ่มมีเวลามากขึ้น จากภาระงานที่เริ่มลดลง ฉันเริ่มให้เวลากับเธอได้มากขึ้น .. จนในที่สุด ฉันตัดสินใจ บอกคำว่า "รัก" กับเธอไป

วินาทีนั้น ทั้งเธอและฉันต่างพูดอะไรกันไม่ถูก ... ถึงแม้ฉันจะเป็นผู้ชาย เชื้อชาติทหาร แต่ก็ต้องมีน้ำตา แต่เป็นน้ำตาที่รู้สึกแปลกๆ  ทำไมฉันถึงยิ้ม พร้อมกันน้ำตา ที่ค่อยไหลลงมาได้ก็ไม่รู้ .. หรืออาจเพราะนี่คือครั้งแรกที่ ฉันได้พูดความในใจฉัน อย่างจริงใจ กับคนที่ฉันรัก .. จนในที่สุดเธอก็ตอบฉัน และขอบคุณที่ฉันทำอะไรที่ดีให้แก่กัน ... 

ผ่านไปหลายเดือนที่เราได้มีความรู้สึกที่ดีให้กัน ... นับครั้งได้ที่เรามีปัญหากัน แต่ก็เป็นปัญหาเล็กๆ อาจเพราะคำพูดของฉันสั้นๆห้วนๆ ตามแบบฉบับลูกกองทัพ ทำให้บางคำพูด ทำให้เธอเข้าใจผิดนอกเหนือไปจากสิ่งที่ฉันคิดจะพูดไป แต่ก็ลงเอยกันด้วยดี ...

ฉันและเพื่อนๆ วางแผนกันที่จะไปเที่ยวพักผ่อนที่ชายทะเล โดยไม่ลืมชวนเธอไปด้วย เธอตอบรับ โดยเพราะว่ามีเพื่อนๆของฉันที่เธอรู้จักสนิทสนมด้วยอยู่หลายคน  รวมไปถึง เพื่อนสนิทของฉัน ที่เธอเคยคุยกัน ข้ามวันข้ามคืนด้วย   แต่มันไม่ได้ทำให้ฉันหวั่นไหวอะไร เพราะฉันทำให้เรื่องนี้หายไปจากความทรงจำมานานแล้ว

จนกระทั่ง วันนี้ ก่อนวันที๋ฉันจะเดินทางไปพักผ่อน สามวัน...

เพื่อนสนิทของฉัน ปรี่เข้ามาระบายความอัดอั้นในใจ อย่างเร่งรีบ ... 

เขาบอกกับฉันว่า  "แม่ของเขานั้น ถามหาคนที่โทรมาหาเขาเมื่อก่อนบ่อยๆ ... ถึงเรื่องที่ว่าทำไมเดี๋ยวนี้ไม่ติดต่อมาเลย .. ทำให้ฉันจับต้นชนปลายกันได้ว่า "คนที่โทรมาหาบ่อยๆ" ที่แม่ของเพื่อนสนิทฉันถามถึง ก็คือ "เธอ" นั่นเอง .. แถมยังมีพูดสรุปความเชิงว่า รู้สึกว่าแม่ของเขา จะปลื้มเธอ เข้าแล้วอย่างจัง

คุณคิดเหมือนกับฉันใหม

เพื่อนสนิทของฉันก็รู้ ว่าตอนนี้ ฉันและเธอ ... รักกัน  แต่ทำไมเล่า ... ทำไมต้องนำสิ่งเหล่านี้มาบอกให้ฉันฟังด้วย ... หรือว่า เพื่อนสนิทของฉัน ... จะรัก "เธอ" เข้าเสียแล้ว ..

ได้โปรดเถิด อย่าเลย  อย่าให้มีคนที่จะต้องเสียใจจากความรักของฉันครั้งนี้เลย ... นี่คือสิ่งเดียวที่ฉันคิด หลังจากมานั่งไตร่ตรองเรื่องนี้   

หรือว่าคนที่จะต้องเสียใจ คือฉัน ... แต่เอาเถิด ไม่ว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้น  ถ้าเขารักเธอจริง และเธอรักเขา ฉันจะไม่ห้าม ไม่หวง ไม่ฉุดรั้งเธอไว้ ... ฉันจะยอม .. ยอมเสียใจ ให้กับ "รัก" ของฉัน  

ที่ฉัน อาจจะมาช้าไป จริงๆ...