ฝนหนัก นกหนาว (เอามาขัดเกลาและเล่าใหม่)

ม้าก้านกล้วย

ฝนหนัก นกหนาว
๑
ใจห่วงลูกคงไห้ คงโหยหิว
ไส้คงกิ่วว้าเหว่ และเหน็บหนาว 
แต่หนทาง ยาวไกล สายฝนพราว
รุนแรงราว ถล่มฟ้า ลงมาดิน
อยากจะกลับ ลมก็แกร่ง แรงเกินกว่า 
จะโผปีก บินพา ไปหาถิ่น
ถึงเวลา ลูกน้อย ต้องคอยกิน 
แม่เคยบิน คาบหนอน มาป้อนปัน
ฟ้าแลบ แปลบตา พาสะดุ้ง
เปรี้ยงปร้าง สนั่นทุ่ง สะเทือนลั่น 
อยากจะรีบ ตัดใจ ไปโดยพลัน
แต่ก็หวั่น ลมฝน จึงจนใจ
ระทึกตื่น กลืนกล้ำ ความระทก
คิดไม่ตก ตระหนก อกหวั่นไหว
รังก็ห่าง ทางก็ล้า เบื้องหน้าไกล
ตัดสินใจ ฮึดสู้ สู่พนา
ฝนหนัก นกหนาว ใจร้าวรอน
ขนปีก ก็เปียกปอน อ่อนล้า
จ้องจุดหมาย ปลายทาง ไม่วางตา
ลูกจ๋า รอแม่นะ จะรีบไป
โรยละเหี่ย เพลียพลัง ยังมุ่งมั่น
ปีกแม่สั่น สะท้าน ฤาทานไหว
แม่เลยล่อง ลมกล้า พาพัดไกล 
แม่ . .สิ้นใจ ท่ามกลาง ฝนพร่างพรู

๒
แม่จ๋า อยู่ไหน ในสายฝน
ใจกังวล หวั่นไหว แม่ไม่อยู่
ระทึกอก ตกใจ ใครจะรู้
เมื่อฤดู ฝนมา พาสะพรึง
ทุกวันแม่ ต้องมาป้อน หนอนให้กิน
มีน้อยชิ้น ก็แบ่งปัน กันทั่วถึง
แต่วันนี้ ฝนซัด ลมพัดตึง
ใยแม่จึง ไม่อยู่ อยากรู้จริง
หรือว่าแม่ กลัวฝน จนหนีไป
ไม่ห่วงใย ลูกหรือไร ใยทอดทิ้ง
หายหน้า ไม่มาปลอบ มาออบอิง
คิดไป ใจก็ยิ่ง ตระหนกกลัว
เบียดกันไว้ นะเรา อย่าเขลาขลาด
ฝนสาด หยาดฝน เปียกจนทั่ว
ลมกระโชก โยกรัง ช่างน่ากลัว
ใจเต้นรัว รอแม่ แต่ไม่มา
ฝนแรง ฟ้ารั่ว น่ากลัวนัก
น้ำหลาก ท่วมทะลัก หักป่า
โผงผาง แต่ไกล ไล่ลงมา
ตรงหน้า รังอาศัย แกว่งไกวโยน
แล้วไม้ใหญ่ ไม่อาจต้าน ทานพายุ
หักผุ โครมขาด ผาดโผน
รังแหลก ร่างร้าง กลางแรงโค่น
วิญญาณโอน อ่อนสลาย ไร้ชีวิต


๓
หนึ่งรัง สิ้นไป กลางสายฝน
ไร้คน เข้าใจ ใครจะคิด
ฝนแรง ฟ้าสั่ง พลั้งพลาดผิด
วิปริต เกินไป ใครนะ ทำ
ป่าน้อยไป ไม่อาจฝ่า ฟ้ากำแหง
ลมแรง ระคน กับฝนซ้ำ
แล้งก็แล้ง ยาวไกล ภัยกระหน่ำ
หนาวก็ล้ำ ธรรมชาติ คลาดเคลื่อนไป
ฝนเคยรื่น ชื่นบาน ขานลำนำ
ฟ้าเคยฉ่ำ รุ้งสวย อำนวยไสว
แล้งก็บ้าง หนาวก็บ้าง แตกต่างไป
ชีวิตใหม่ สร้างสมดุล เกื้อกูลกัน
มาเมื่อ ไม่นาน ผ่านมานี้
ฝนมี มากไป หรือไรนั่น
ไม่หรอก ฝนเท่าเดิม เติมคืนวัน
แต่ ป่านั้น หมดไป ใครคำนึง
ดูเหมือนฝน ฟ้านั้น จะกลั่นแกล้ง
บ้างก็แล้ง บ้างก็ร้าย ใครคิดถึง
หวังกันไว้ บ้างไหม ใจรำพึง
จะช่วยดึง พงไพร ให้คืนมา
เป็นแหล่งก่อ สานสร้าง ทางชีวิต
แหล่งลิขิต รังอยู่ หมู่ปักษา
ธรรมชาติ สวยไสว ให้กลับมา
ก่อนบรรดา สกุณา จะสูญพันธุ์
ร่วมกันนะ คนละ แม้ไม่มาก
คนละปาก คนละใจ ให้สร้างสรรค์
ถ้าไม่เสริม สานก่อ ต่อชีวัน
ก็ช่วยกัน อย่าทำลาย ได้ไหม.. คน