11 มกราคม 2547 00:07 น.
ม้าก้านกล้วย
การย่ำเดินไปบนย่านตำนานเก่า
เหมือนจะเรียกเพรียกเอาความเหงาโศก
กลับย้อนคืนมาฉายซ้ำย้ำวิโยค
ให้ทั้งโลกรับทราบว่าอาบช้ำ
เหมือนกรีดแผลแห้งกรังที่ยังเจ็บ
กล้ำกลืนเก็บ อดีตกลวง ทรวงระส่ำ
สะอื้นคิด ผิดพลาง สร้างลำนำ
แล้วกอบกำ เก็บไว้ ในใจนี้
เผื่อไว้กาง ออกมา เวลาเหงา
จะได้เอา กลอนร้าง มากางคลี่
ลิลิตท่วง พึมพำ ช้ำฤดี
ฝากกวี เหน็บหัวใจ ให้จดจำ
ย้อนภาพ รำลึก สำนึก เศร้า
เหมือนเป็นเงาทาบทาดังฟ้าค่ำ
แม้มีดาวเดือนดูจืดดังมืดดำ
จึงเหนี่ยวนำ อารมณ์ให้จมลึก
จะพบทางสว่างจ้าข้างหน้าไหม
ถามใครใคร ที่เฝ้าดู ความรู้สึก
เมื่ออ่านกลอน เก่าเก็บ ที่เจ็บลึก
เสียงสะอึก สะอื้นซ้อน บทกลอนนั้น
เหมือนย่ำเดินไปบนทางที่ว่างเปล่า
เร่ร่อนราว มาตรหมาย เหมือนขายฝัน
เพราะหมด จุดหมายมี ในชีวัน
ที่รำพัน กวีไว้ เพราะใจร้าง
(ม้าก้านกล้วย)
7 มกราคม 2547 13:21 น.
ม้าก้านกล้วย
ฉันลงแรงตกกล้าทำนาน้ำ
ก็ชุ่มฉ่ำได้เกี่ยวรวงเป็นพวงผล
ฉันปลูกผักหักปลาประสาจน
ก็ขุดค้นหากำไรได้เก็บกิน
ปลูกต้นรักกับนางหวังสร้างรัก
แต่อกหักหนักใจไปเสียสิ้น
ไม่ได้ชมสมอุรามันชาชิน
ได้แต่กินลูกระกำช้ำกมล
ทั้งไร่นา ป่าสวน ล้วนต้องสร้าง
ต้องถกถอน ถากถาง สร้างดอกผล
แต่เหนื่อยกาย ไม่ทดท้อ ยังพอทน
เหงื่อที่หล่น รดไป ยังได้คืน
แต่กับนาง ที่หวัง ทั้งหัวใจ
ทุ่มเทไป เท่าไร ใฝ่ก็ฝืน
ได้แต่น้ำ ตาช้ำ มากล้ำกลืน
ผลที่คืน คือเจ็บแสบ แทบอยากตาย
จะปลูกยางพาราเขาว่าดี
เพราะยังมียางเยื่อไว้เหลือขาย
กับผู้หญิงริมทาง ไร้ยางอาย
เหนื่อยแทบตาย มาเลิกร้าง เสียกลางครัน
จะปลูกบัวใบบางกลางสระลึก
ไว้รู้สึกถึงเยื่อใยที่ใฝ่ฝัน
แม้ตัวบัวยังมีใยให้ผูกพัน
เพราะรักร้างจากนางนั้นมันไร้ใย
(ม้าก้านกล้วย)
3 มกราคม 2547 23:45 น.
ม้าก้านกล้วย
กัดกร่อน เจ็บลึก เมื่อดึกดื่น
ตรมตื่น ตอกตรึง ครึ่งคืนหนาว
ครั้งเธอ โอบอ้อม ถนอมราว
เด่นดาว กลางหล้า นภานวล
หนาวเนื้อ เพียงใด ก็ ใจอุ่น
กลิ่นกรุ่น ราตรี นี้หอมหวล
ดอกรัก โชยตลบ ช่างอบอวล
รัญจวน จนเคลิ้ม เพิ่มใจพึง
รับรู้ เชื่อใจ ในวาจา
เฟื่องฟ้า เป็นพยาน อย่างหวานซึ้ง
บานเย็น บานเด่น เพ็ญรำพึง
ใจจึง หวั่นไหว เชื่อในเธอ
รักเร่ แย้มหยัน มิทันโรย
ลมโชย ใจชาย ก็พ่ายเผลอ
ดอกโศก แกล้งกัน เมื่อฉันเก้อ
รักเธอ จางเจื่อน เมื่อเดือนแรม
รักซ้อน ซ่อนชู้ ยังชูช่อ
ดอกท้อ ทัดทาน เจ้าบานแย้ม
ยอดหญ้า เจ้าชู้ ชูช่อแซม
สองแก้ม ริ้นร้อย รอยน้ำตา
แล้วเดือน ก็ดับ ก็ลับดวง
โหยห่วง หายไป ไม่เห็นหน้า
น้ำค้าง ปนเกล็ด เม็ดน้ำตา
หลั่งมา พร่างพรม ระทมธาร
ดอกแก้ว ร้าวรอย ละห้อย
จำปี ที่โรย โปรยลมหว่าน
ดาวเรือง เด่นราว จะร้าวราน
สงสาร หัวใจ ไม่อาจลืม
(ม้าก้านกล้วย)
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟม้าก้านกล้วย
หน้าส่วนตัว
1315
