23 กันยายน 2546 00:02 น.
ม้าก้านกล้วย
ฝนสั่งฟ้านั้นอาจขาดสายไป
แต่ก็ยังเยือนใหม่ได้เสมอ
เรารอรักสมหวังยังรอเก้อ
ไม่เห็นเธอกลับมาลาแล้วลับ
ทุกวันคืนคงคอยอย่างน้อยจิต
ทั้งชีวิตรอเก้อรอเธอกลับ
นานเท่านานเพียงใดใจยังนับ
เหงานั้นจับกุมภวังค์ยังกังวล
นาแล้งรอน้ำก็ฉ่ำชุ่ม
ไพรชอุ่มคืนขจีมีหยาดฝน
หญ้าทั้งทุ่งรุ่งอร่ามท่ามสกล
แต่หนึ่งคนที่จากไปไยไม่มา
หรือกรุงไกลมีอะไรรั้งใจเจ้า
จนลืมเราทั้งคนจนเจียนบ้า
ลืมเคยไล่เล่นฝนบนท้องนา
และลืมวา-จาหวานหว่านโปรยไว้
ไร้แล้วซึ่งแรงงานจะหว่านดำ
ฝนพรำฝนโปรยจะโรยไล่
ก็ช่างฝนช่างสวรรค์มันปะไร
กำลังใจหายแห้งแล้งเหลือเกิน
นั่งรออยู่กลางนาให้ฟ้าปลอบ
รอคำตอบจากบางคนจนเก้อเขิน
แม้ไร้หวังก็ยังรอ ท้อเหลือเกิน
ใจยับเยินแทบสลายจะตายแล้ว
(ม้าก้านกล้วย)
5 กันยายน 2546 17:31 น.
ม้าก้านกล้วย
ร่ำร่ำน้ำตามาหยาดหยด
รดรดใจร้าวราวแพ้พ่าย
รอนรอนเพ้อหาผวากาย
ร่ายร่ายลมลมตรมแล้วเรา
โหยโหยห่อนหามาเชยชิด
หวนหวนครวญจิตคิดถึงเขา
ห่างห่างลาหายหน่ายรักเรา
หวงหวงห่วงเขาเฝ้าแต่รอ
กรีดกรีดน้ำนัยนาน้อย
กร่อนกร่อนใจลอยคอยร้องขอ
เกลียดเกลียดเรื่องไรไม่รั้งรอ
ก็ก็รักกันปานจะกลืน
ซึมซึมขลาดขลาดอนาถหลง
ทรงทรงทรุดทรุดสุดจะฝืน
ซวนซวนเซซังยังหยัดยืน
ซมซมสะอื้นฝืนใจฝัน
เพ้อเพ้อเผลอขอรอคำขาน
พาลพาลไปใยใจยังมั่น
พ้อพ้อขอโทษอย่าโกรธกัน
พร่ำพร่ำรำพันฉันยังรัก
ร่ำร่ำน้ำตามางอนง้อ
รอรอคนไกลให้ตระหนัก
รู้รู้ใจนี้ยังมีรัก
ร้องร้องท้วงทัก ขอรักคืน
(ม้าก้านกล้วย)