หวังจันทร์....

ม้าก้านกล้วย

ตะวันลาจากฟ้าใหญ่ไปนานแล้ว
เหลือเพ็ญแก้วกลางโพยมมาโลมหล้า
แสงยวงเย็นยวนเย้าเศร้าวิญญา
สว่างวาวราวว่านภาเรือง
พนานี้ร่มรางกลางเพ็ญพริ้ง
จักจั่นหริ่งกริ่งกราวราวเล่าเรื่อง
ปล่อยอารมณ์ปลิวปล่าวเหงาเนืองเนือง
ฝันถึงเมืองสิวิไลซ์ที่ไกลนัก
มิได้หวังสรวงสวรรค์บรรจถรณ์
ฟ้าอมรเป็นอย่างไรไม่รู้จัก
แค่อยากไปกรีดกรายไปทายทัก
ว่าเพ็ญพักตร์ใยจึงงามอร่ามองค์
อย่าว่าแต่ชาวป่าอย่างข้าเลย
เมื่อจันทร์เผยโผล่ฟ้ามาลุ่มหลง
กระไรได้กระต่ายป่าประสาดง
ยังพะวงงงภวังค์นั่งชมเดือน
เพ็ญเรี่ยเรี่ยยอดไม้คล้ายซ้อนเร้น
ราวหยอกเย้ากระเซ้าเล่นเฉกเช่นเพื่อน
กระต่ายเหม่อชะเง้อแง้แลก็เหมือน
จะเอื้อมเดือนกลางฟ้ามาครอบครอง
กระโดดเต้นเป็นบ้าจะคว้าจันทร์
ชิงประชันฉวยฉากกระชากช้อน
ล้มคว่ำคะมำหงายฟูมฟายฟอน
จนเหนื่อยอ่อนระอาล้าจึงล่าถอย
เพ็ญยังไม่ใยดีไม่มีจิต
ที่จะคิดเห็นใจกระต่ายน้อย
กลับหนีจากกระจ่างจ้าเลิศฟ้าลอย
แม้จะสอยก็สูงส่งคงไม่ถึง
มานั่งนึกเปรียบข้าเหมือนบ้ารัก
ด้อยศักดิ์ราวกระต่ายพ่ายแพ้ซึ่ง
จันทรางามกลางฟ้าคว้าคำนึง
สูงเกินฝันฉะนั้นจึงไม่ดึงดัน
(ม้าก้านกล้วย)