10 ธันวาคม 2547 10:43 น.
ม่านแสง แห่งตะวัน
เธอเห็นท้องฟ้านั่นไหม...
ดูกว้างใหญ่ไร้เส้นขีดมากีดขวาง
เธอเห็นเมฆน้อยน้อยลอยเลือนลาง
อยู่ท่ามกลางฟ้าใหญ่นั่นไหมเธอ
เธอเห็นท้องทะเลครามยามเย็นไหม....
ระริ้วไปไหวมาอยู่เสมอ
เธอเห็นทรายสัมผัสคลื่นนั่นไหมเธอ
เป็นเพื่อนเกลออยู่ใกล้ใกล้ไม่ทิ้งกัน
เธอเห็นเส้นทางคดเคี้ยวเลี้ยวลดไหม...
ที่ขีดไว้ให้ก้าวย่างตามทางฝัน
เธอเห็นไฟประดับแสง...มาร่วมแรงคอยแบ่งปัน
ส่องมุมนี้...มุมนั้น...สว่างไสวนั่นไหมเธอ
เธอเห็นนกผกผิน...โผบินไหม...
เห็นเงาใครคนหนึ่งซึ่งชะเง้อ
คอยเฝ้ามองอยู่ใกล้ใกล้ไม่ไกลเธอ
เห็นความรักตัวเบ้อเร่อ..ที่ฉันบอกเธอเสมอนั่นไหม
2 ธันวาคม 2547 12:27 น.
ม่านแสง แห่งตะวัน
สัมผัสผิวของริ้วคลื่นพัดกลืนหาย
ทอดเกลียวสายสัมพันธ์รักสลักฝัน
คู่เจ้านางนวลน้อยคล้อยตามกัน
ด้วยผูกพันเธอฉันมั่นอุรา
อรุณรุ่งอุ่นไอในสายหมอก
สายลมบอกอย่าตระหนกตกใจหนา
ฉันห่มลมห่มหนาวก้าวผ่านมา
ให้กายาแนบรักอยู่คู่ใกล้กัน
วันฟ้าสวยด้วยเมฆน้อยลอยไหวไหว
นางนวลเจ้าบินขวักไขว่ใจสุขสันต์
ฉันก็จะพัดพลิ้วละลิ่วพลัน
พยุงปีกเมื่อเธอนั้น...พลันอ่อนแรง
และเมื่อฟ้ามืดลงเธอคงหลับ
ฉันจะกลับเนรมิตผลิตแสง
สะกดไม้ใบดอกออกสำแดง
ระบำแห่งคืนสกาวที่ยาวนาน
ยามเธอเหงาเศร้าซึมแสนสับสน
ฉันจะดลมนตราจิตอธิษฐาน
ให้เธอชื่นสดใสใจเบิกบาน
ด้วยลมรักพาดผ่านสัมผัสกาย
เธอเห็นไหมฉันอยู่ในทุกแห่งหน
อยู่เบื้องบนเบื้องล่างทางทุกสาย
อยู่ทุกที่มีเธอมาปรากฎกาย
ซุกซ่อนภายใต้ม่านแสง...แห่งตะวัน
หน้าส่วนตัว
1025
