หน้าส่วนตัว
มองนภาคราใดหหวลให้คิด
ถึงมิ่งมิตรแดนไกลใจสลาย
นั่งวิตกอกระกำช้ำใจกาย
อยู่เดียวดายอ้างว้างกลางดงดอย
โถคนไกลไยทำยำยีเล่า
รู้หรือเปล่าเศร้าใจให้เหงาหงอย
ฟังคารมตรมช้ำน้ำตาปรอย
ด้วยน้ำถ้อยวจีที่เสียดแทง
แต่ก่อนเล่าเว้าวอนอ้อนออดนัก
ว่าสมัครห่วงใยไม่หน่ายแหนง
เดี๋ยวนี้ไซร้วาจามาเปลี่ยนแปลง
สุดแสลงฤทัยให้ร้าวรอน
อักษราหวานปลื้มลืมแล้วหรือ
เหตุใดฤๅพี่ยามาบั่นถอน
ตัดสัมพันธ์สิ้นเยื่อใยไร้อาวรณ์
ทุกคืนนอนใจแทบขาดปาดน้ำตา
904
