ไผ่ ตอน 2

มู่หลาน

ไผ่ ตอนที่ 2

เมื่อไผ่ต้นเก่าตาย ต้นใหม่ก็จะขึ้นมาแทนที  ก็เปรียบกับคนเมื่อวันเก่าผ่านไป วันใหม่ก็ก้าวเข้ามา  นี่คงเป็นวัฐจักรของช่วงชีวิตที่ทุกคนไม่อาจหนีไปได้  
ใครนะ  เป็นสาวเป็นนาง มืดค่ำมานั่งอยู่เรือนผู้ชายได้ยังไง 
สาวผมยาวสลวย   ผิวที่ขับผ่องกับแสงนวลของดวงจันทร์  เปล่งรัศมีความงามไม่น้อย  ทำให้หัวใจของชายหนุ่มกระตุกไปไม่น้อย  เมื่อสาวน้อยหันหน้ามาให้เขามองอย่างแจ่มชัด 
ไผ่ ไผ่ใช่ไหม  เสียงชายหนุ่มทักอย่างกระตือรือร้น
กลับมาเมื่อไร เรียนจบแล้วใช่ไหม ไผ่ผอมไปนะ คำทักทายที่พรั่งพรูออกมาจากปากเขา  ทำให้สาวน้อยตรงหน้าหัวเราะ เห็นฟันขาวราวกับมุก
นี่จะให้เราตอบคำถามไหนก่อนดีล่ะ เล่นถามเป็นชุดแบบนี้  ตอบไม่ถูกหรอก เสียงหัวเราะยังคงดังแข่งกับเสียงจักจั่นเรไร ไม่ขาดสาย
ขำอะไร ก็คนมันดีใจที่เพื่อนเก่ากลับมา ชายหนุ่มแกล้งตัดพ้อ เพื่อกลบความเขินอายและเสียงเต้นของหัวใจ  ที่มันเต้นไม่เป็นส่ำด้วยความดีใจ  
เราเรียนจบแล้ว  และก็กลับมาพัฒนาท้องถิ่นของเรา เราจะกลับมานั่งดูพระอาทิตย์กับนาย 
สาวน้อยที่อยู่ในหัวใจของเขาตลอดมา ยังคงเล่าเรื่องราวในกรุงเทพให้เขาฟังอย่างไม่ขาดสาย
กลับบ้านก่อนเถอะไผ่ นี่มันดึกแล้ว เดี๋ยวเราเดินไปส่ง
ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราเดินกลับเอง 
สาวน้อยลุกขึ้นและหมุนตัวลงจากเรือนไปอย่างเร็ว   ทิ้งไว้เพียงเสียงเต้นของหัวใจกับรอยยิ้มที่ผุดผาด  คืนนี้ชายหนุ่มคงนอนหลับด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุข  แต่ความสุขของเขาคงหมดเพียงแค่นี้  เพราะเขาสัญญากับตัวเองแล้วว่า ความลับที่อยู่ในใจ มันจะซุกตัว อย่างเงียบสงบภายใน 4 ห้องว่างนี้เท่านั้น
หญิงสาวยังคงแวะเวียนมาหาเขาทุกวัน  เธอมักจะเล่าเรื่องราวการพัฒนาหมู่บ้านให้เขาฟังเสมอ  และเขาก็มีความสุขที่ได้รับรู้และเป็นแรงใจให้กับเธอ  
นี่ วันนี้มีนายอำเภอย้ายมาใหม่ สูง สมาร์ท เหมือนพระเอกในหนังไทยเลย
ก็ดี หัวใจของชายหนุ่มกระตุกเล็กน้อย คล้ายๆกับกำลังจะถูกแย่งของรักไป  แต่นั้นคงจะเป็นการดีที่สุด  ที่เขาจะผลักดันให้หญิงสาวไปพบเจอกับคนที่มีฐานะคู่ควรและสามารถเลี้ยงเธอให้สุขสบายได้ตลอดชีวิต และหญิงสาวคงจะมีพระเอกตัวจริง  ที่จะพาไปนั่งดูพระอาทิตย์ตกดิน  หลังจากนี้ไป  เขาควรทำอะไรบางอย่างเพื่อคนที่เขารักเสียที 
เรามาหานายทุกวัน ทำไมเห็นบ้านปิดเงียบทุกทีเลย นายตั้งใจหลบหน้าเราใช่ไหม 
เสียงที่ดังมาจากข้างหลัง ทำให้เขาสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปมอง หยาดน้ำใสๆไหลลงมาจากดวงตาของสาวน้อยตรงหน้า  เขาอยากจะยื่นมือออกไปปาดหยดน้ำนั้น  แต่ความรู้สึกก็สั่งห้าม  มือแข็งแรงหยาบกร้าน ไม่ให้ยื่นออกไป 
มีธุระอะไรกับเราเหรอ  ชายหนุ่มพยายามบังคับเสียงให้ห้วนที่สุดเท่าที่จะทำได้  
เราต้องมีธุระใช่ไหม นายถึงจะยอมคุยกับเรา ทำไม ทำไม นายก็รู้ว่าเรารู้สึกยังไงกับนาย ทำไม  นายไม่เคยยอมรับความรู้สึกของเรา  เธอพูดด้วยเสียงที่สะอึกสะอื้น หยดน้ำยังคงไหลลงมาไม่ขาดสาย จากตาคู่สวยคู่นั้น  พร้อมกับกำปั้นที่รัวลงมาที่อกของเขาอย่างไม่ยั้งมือ