21 พฤศจิกายน 2545 11:11 น.
มู่หลาน
ยามลมหนาวพัดผ่านสะท้านจิต
เคยแนบชิดสนิทเนื้อเจ้าโฉมฉาย
ได้อิงอุ่นกรุ่นกลิ่นโอ้กลิ่นกาย
ช่างละม้ายคล้ายนางฟ้านภากาจน์
มาบัดนี้เจ้ามาร้างมาห่างหนี
ตัดสิ้นซึ่งไมตรีเคยมีให้
เจ้าติดปีกบินร้างหนีห่างไกล
สุดอาลัยในโฉมนางที่ร้างลา
8 พฤศจิกายน 2545 15:12 น.
มู่หลาน
มธุรสวาจาอันหวานซึ้ง
อาจจะดึงให้หลงใหลเฝ้าใฝ่หา
กว่าจะรู้ว่าซ่อนพิษเกินเยียวยา
ยากรักษาวาจาหวานเสียวซ่านทรวง
เหมือนกุหลาบที่ฉาบสวยด้วยสีสรร
ถึงแม้มันจะสวยงามตามที่เห็น
แต่ก็ซ่อนหนามแหลมคมเพื่อให้เป็น
เฉกเช่นอาวุธร้ายติดปลายทวน
ฟังวาจาของใครให้ควรคิด
อาจเป็นพิษในภายหลังหากพลั้งเผลอ
ตั้งสติให้มั่นไว้ไอ้เพื่อนเกลอ
อย่าได้เพ้อหลงกลคำคนใคร
7 พฤศจิกายน 2545 14:54 น.
มู่หลาน
เกลียวคลื่นม้วนตัวหลบซบพื้นทราย
เมฆน้อยลอยเรียงรายทั่วแผ่นฟ้า
ดาวระยิบเปล่งแสงระยับแข่งจันทรา
แสงส่องมาต้องพื้นดินถิ่นเคยนอน
จากมานานท้องทะเลที่เคยรัก
มีพื้นทรายให้พิงพักไม่ต่างหมอน
มีท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ไว้หนุนนอน
ลมพัดเย็นคลายทุกร้อนพักผ่อนใจ
บทกลอนไทย
หน้าส่วนตัว
669
