14 กุมภาพันธ์ 2553 23:50 น.
มู่หลานน้อย
เธอบอกว่า...
มันจะเป็นทุกข์กันทั้งสองฝ่าย
เธอไม่เข้าใจหรอก...
ว่าที่ฉันถามไปนั้น...
...ฉันไม่ได้หวังให้เธอมาเห็นใจฉัน
ต่อให้ฉันรักเธอมากแค่ไหน
ถ้าเธอไม่ได้มีใจให้ฉันเลย
ฉันก็จะไม่ขอให้เธอเห็นใจกัน
...จำไว้
ฉันก็แค่อยากรู้ว่าเธอคิดเหมือนกันอยู่หรือเปล่า
แต่เธอก็บอกว่าไม่ได้คิดอะไร
แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมใจฉันมันไม่ยอมเชื่อเธอก็ไม่รู้
ทั้งทั้งที่ก็ใจฉันนี่แหละ...
ที่ยอมเชื่อเธอทุกอย่าง
มีอยู่เรื่องเดียวนี่แหละที่มันไม่ยอมฟังเอาซะเลย
มันยังคิดอยู่ว่าเธอก็มีใจให้ฉันเหมือนกัน
ทั้งทั้งที่เธอก็ย้ำอยู่ว่า...ไม่
...แต่การกระทำของเธอมันไม่ใช่
14 กุมภาพันธ์ 2553 23:43 น.
มู่หลานน้อย
เราทำทุกอย่างเพื่อรั้งเขาไว้ให้อยู่
แต่เขาเอะอะก็จะไป จะไป
แล้วเราจะรั้งเขาไว้ได้อีกนานแค่ไหนกัน
เรายอมทุกอย่าง อย่างที่ไม่เคยยอมให้ใครมาก่อน
ยอม...ยอมให้เขาดูถูก
ยอม...ยอมเป็นผู้หญิงหน้าไม่อาย
ร้องขอความรักจากผู้ชายที่เขาไม่เคยเห็นค่าของมันเลย
เรามีเขาอยู่ในทุกทุกลมหายใจ
ส่วนเขาลืมได้แม้กระทั่งวันเกิดเรา
ลืมจนสนิท...
ลืมแม้กระทั่งว่าเราเกิดวันไหน(ถาม)
ทั้งทั้งที่ปีที่แล้วเขาบอกว่าคอยอวยพรให้เราอยู่
14 กุมภาพันธ์ 2553 23:33 น.
มู่หลานน้อย
บางครั้ง...คนเราก็ยอมเจ็บ
เพื่อแลกกับความสุขเล็กเล็กมาเก็บไว้
แม้ว่ามันจะเป็นความสุขที่เคล้าด้วยน้ำตาก็ตาม
แม้ว่ามันจะน้อยจนแทบมองไม่เห็นได้ด้วยตาเปล่า
แต่อย่างน้อยก็รู้ว่ามันยังมีอยู่
แต่มันก็มีความสุขนะ
ถึงจะน้อยนิดก็เถอะ
การที่ได้อยู่ข้าง ๆคนที่เรารัก
ได้มองเค้า
ได้รู้ว่าเค้าอยู่อย่างไร
ได้รู้เมื่อยามเค้าทุก
ได้รู้เมื่อยามเค้าสุข
แค่นี้ก็พอใจแล้ว
หน้าส่วนตัว
991
