2 มีนาคม 2552 14:05 น.
มุนิ
ยี่สิบหกธันวาวิปโยค
แสนเศร้าโศกเสียลูกเป็นที่รัก
ด้วยอำนาจของพระเจ้าให้ประจักษ์
มีคลื่นยักษ์เข้าถล่มจมน้ำไป
ลูกทำผิดอะไรพ่อไม่ทราบ
แต่มีคราบน้ำตาพ่อรินไหล
ลูกทำผิดกับพ่อพ่อนั้นให้อภัย
ตลอดไปพ่อรักลูกชั่วนิรันดร์
บนความเศร้าพ่อซึ้งใจกับพี่น้อง
ใช่เรียกร้องแต่น้ำใจมากเกินฝัน
ช่วยค้นหาศพลูกแต่ละวัน
แม้ใจสั่นหวั่นไหวภัยจะมา (สึนามิ)
พ่อหาลูกพลางขอพรจากพระเจ้า
ให้ศพเจ้าอย่าอุจาดมากเลยหนา
แม้พ่อรู้ลูกนั้นไร้ชีวา
แค่มีผ้าคลุมกายพ่อพอใจ
สิบห้าวันผ่านพ้นบนความทุกข์
ได้ข่าวลูกอยู่โรงพยาบาลใจหวั่นไหว
แม้ไม่แน่ว่าศพเจ้าหรือศพใคร
พ่อดีใจเมื่อเห็นหน้ามีผ้าคลุม
2 มีนาคม 2552 13:53 น.
มุนิ
แม่นอนซมซึมเศร้าเฝ้ารอข่าว
แต่วันแล้ววันเล่าข่าวเงียบหาย
แม่อยากรู้ลูกของแม่ดีหรือร้าย
วันหนึ่งบ่ายแม่ได้ข่าวแสนเศร้าใจ
แม่อยากอาบน้ำให้ลูกครั้งสุดท้าย
แต่ร่างกายของแม่ไม่เคลื่อนไหว
เพราะแม่โดนคลื่นซัดเกือบปางตาย
รอดมาได้ด้วยอัลเลาะห์ท่านเมตตา
แม่ขอฝากให้พ่อช่วยอาบแทน
แม่หวงแหนคิดถึงลูกอยากเห็นหน้า
ลูกจากแม่ไปลับไม่กลับมา
แม่น้ำตานองหน้าไม่อายใคร
พ่ออาบน้ำให้ลูกด้วยมือพ่อ
ตามแม่ขออาบให้ลูกครั้งสุดท้าย
พร้อมนำผ้าสีขาวห่อหุ้มกาย
ประแป้งให้ลูกนั้นนอนหลับตา
พ่อรับลูกลงหลุมด้วยมือพ่อ
พร้อมแกะห่อผ้าหุ้มให้เปิดหน้า
เอาดินลงกลบหลุมขอดุอาห์
พ่อจะมาเยี่ยมลูกในเจ็ดวัน
พ่อได้ทำหน้าที่ความเป็นพ่อ
และจะขอทำต่อไปไม่หวาดหวั่น
ฟ้าถล่มดินทะลายไม่ทิ้งกัน
จะยึดมั่นหน้าที่พ่ออีกต่อไป
2 มีนาคม 2552 13:45 น.
มุนิ
เคยได้ยินลูกเรียกให้เปิดประตู
เคยได้ดูลูกออดอ้อนขอซื้อของ
พ่อยังจำตอนเด็กเด็กยามลูกร้อง
พ่อประคองปลอบโยนจนหลับไป
มาวันนี้ไม่มีลูกอยู่ตรงหน้า
พ่อมองฟ้าเห็นภาพลูกอยู่ไหวไหว
พอเพ็งมองอีกทีลูกหายไป
ใบไม้ไหวคิดว่าเจ้ามาเคล้าคลอ
พ่อขอบคุณอัลเลาะส่งลูกมา
เปรียบเหมือนยาบำรุงใจไม่ให้ท้อ
จนเมื่อลูกเติบใหญ่ช่วยงานพ่อ
ช่วยให้พอเบาใจไม่ภวง
พ่อพอใจเลี้ยงลูกมาสิบแปดปี
จนมีอันเป็นไปตามประสงค์
อัลเลาะห์เอากลับไปด้วยบรรจง
เพราะพ่อคงเลี้ยงลูกได้ไม่ดีพอ
หน้าส่วนตัว
848
